Καλησπέρα, διάβασα στο Instagram τις δημοσιεύσεις για τις θεωρίες προσκόλλησης. Πιστεύω πως κλίνω στην αγχωδη προσκόλληση. Με τη μητέρα μου έχω από μικρή θέματα, έντονους τσακωμούς, ανέκαθεν ένιωθα πως ήταν στον “κόσμο” της, άλλοτε αδιάφορη, σύμφωνα με την ίδια “προσπαθούσε να με κάνει ανεξάρτητη”. Από μικρή βίωνα άγχη που άλλα παιδιά στην ηλικία μου δεν είχαν όπως να ξυπνήσω νωρίτερα για να ετοιμάσω το φαγητό για το σχολείο μου ή να σιδερωσω τα ρούχα μου. Γενικά είναι μια γυναίκα χειριστική , συχνά προσπαθεί να μου δημιουργήσει τύψεις όταν δεν κάνω κάτι όπως το θέλει, δεν είναι λίγες οι φορές που πάνω σε καβγάδες μου έχει πει πως με τον χαρακτήρα που έχω θα μείνω μόνη και δε θα με αντέχει κανένας.. Όλα αυτά μου έχουν δημιουργήσει μια επιθετικότητα απέναντι της, ενώ στα 24 μου πλέον προσπαθώ να κρατάω ισορροπίες και να μην τσακώνομαι υπάρχουν ακόμη φορές που δε μπορώ να συγκρατήσω το θυμό μου. Επίσης στην ηλικία των 14 ήμουν παρούσα όταν η μητέρα μου απέβαλε στα δίδυμα αδέρφια μου ενώ ήταν στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης, πρακτικά την ξεγεννησα, κι έτσι έμεινα μοναχοπαίδι. Τόσο η στάση της μητέρας μου όσο και αυτό το γεγονός με κάνανε πολύ ευαίσθητη και ανασφαλή, τρομερά αγχώδη, στη σχέση μου μερικές φορές παραφερομαι όταν νιώθω πως ο σύντροφός μου δε μου δίνει αυτά που θα έδινα εγω και νιώθω φόβο πως κάποια μέρα θα μείνω μόνη… Στηριγμα μου σε όλα ήταν πάντα ο μπαμπάς μου, ο οποίος όμως συχνά μου έδειχνε πως δεν ήταν καλά με τη μαμά. Αν δηλαδή για κάτι θα μπορούσα να τον κατηγορήσω είναι για το ότι από μικρή που ήμουν μου έλεγε τον καημό του και τα παράπονα του σε σχέση με τη μαμά, δημιουργοντας μου ίσως κάποια προκατάληψη απέναντι της.
Πλέον, είμαι σε μια ηλικία που προσπαθώ να τα βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου και να τα βρω με τον εαυτό μου για να μπορώ να έχω υγιείς σχέσεις χωρίς να νιώθω όλα αυτά τα αρνητικά και αυτοκαταστροφικα συναισθήματα. Σκοπεύω να ξεκινήσω ψυχανάλυση. Ελπίζω να καταφέρω μια μέρα να αγκαλιάσω τη μαμά μου χωρίς να έχω δεύτερες σκέψεις, το ίδιο και τον εαυτό μου.Από τον/την: Β.Μ.
Αγαπητή Β.Μ,
Ευχαριστούμε για το μοίρασμα της προσωπικής σου ιστορίας.
Ο τρόπος που περιγράφεις και παρουσιάζεις την σχέση σου με την μητέρα σου, δείχνει πως έχεις παράπονα και συνάμα θυμό μέσα σου για αυτήν. Φαίνεται επίσης, πως της επισυνάπτεις ευθύνες ενδεχομένως, για το πώς φέρεσαι εσύ στις υπόλοιπες σχέσεις σου αλλά και για τις δικές σου προσδοκίες από αυτές. Αντιθέτως, ο τρόπος που επιλέγεις να μιλήσεις για τον πατέρα σου, φανερώνει θετικά συναισθήματα καθώς τον αποκαλείς στήριγμα. Του επισυνάπτεις μόνο το γεγονός ότι συνήθιζε να σου μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με την μητέρα σου, επηρεάζοντας αυτό με την σειρά του, εσένα και τα συναισθήματα σου για αυτήν. Θεωρώ πως όντως, ίσως το γεγονός αυτό να σου δημιούργησε μια προκατάληψη, ωστόσο δεν νιώθω πως ευθύνεται αυτό και μόνο που τρέφεις τα συγκεκριμένα συναισθήματα για την μητέρα σου. Η αλήθεια είναι, πως τα προβλήματα ή οι δυσκολίες των γονέων δεν θα πρέπει να γίνονται κτήμα των παιδιών. Άθελά τους ή ηθελημένα πολλοί γονείς, μεταβιβάζουν στα παιδιά τους τις δικές τους δυσκολίες, χωρίς να συνειδητοποιούν όμως το βάρος που καλούνται να σηκώσουν τα παιδιά.
Αντιλαμβάνομαι ακόμη, πως εκφράζεις παράπονο, με την έννοια ότι αποζητούσες παραπάνω προσοχή και μητρική φροντίδα, από αυτήν που λάμβανες στα παιδικά σου χρόνια. Φαίνεται πως μετέπειτα το συζήτησες μαζί της και η απάντηση της μητέρας σου, πως προσπαθούσε να σε κάνει ανεξάρτητη, δείχνει να μην σε ικανοποιεί. Παραδέχεσαι πως έχεις μια επιθετικότητα απέναντι της, την οποία προσπαθείς να διαχειριστείς. Θα εστιάσω στο τέλος που εύχεσαι να μπορέσεις μια μέρα να αγκαλιάσεις την μητέρα σου χωρίς δεύτερες σκέψεις. Νιώθω πως αυτό είναι μια ενδόμυχη ανάγκη και λαχτάρα που έχεις. Προσπαθείς να το πετύχεις αλλά κάτι σε κρατάει πίσω. Ίσως όμως, να θες απλώς να συμφιλιωθείς με τη μητέρα σου, να μην νιώθεις ενοχές ή τύχεις ότι δεν προσπάθησες για την σχέση σας. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα την απάντηση. Η επιθυμία σου να αρχίσεις ψυχανάλυση, είναι αρκετή ώστε να καταφέρεις να ξεμπλέξεις το κουβάρι των συναισθημάτων σου και να τα μπορέσεις να τα διαχειριστείς.
Η ανάλυση της σχέσης μητέρας-κόρης είναι μια βαθιά συζήτηση, στην οποία θα μπορέσεις να εστιάσεις στην διάρκεια τς ψυχανάλυσης. Από εδώ μπορώ μόνο απλώς να επισημάνω κάποια στοιχεία και να σε οδηγήσω σε περαιτέρω εσωτερική αναζήτηση. Η σχέση μάνας – κόρης και μοναδική. Δεν υπάρχει η ιδανική μητέρα και ούτε η ιδανική κόρη. Οι μητέρες είναι άνθρωποι, με τα δικά τους προσωπικά τραύματα, αδυναμίες, ταλέντα, χαρακτηριστικά εσωτερικές συγκρούσεις και πολλά ακόμη. Αναλογα με το πως έχουν ανατραφεί οι γονείς μας από τους δικούς τους γονείς τους, δρουν και αντίστοιχα. Δεν είναι λίγες όμως οι φορές, που δεν συνδυάζονται πάντα αυτά. Όπως και να έχει, καθώς μεγαλώνουμε είναι ωφέλιμο να ανατρέχουμε στα βιώματα των γονέων μας, στο τρόπο που μεγάλωσαν, στην αντιμετώπιση που είχαν από του δικούς τους γονείς, αλλά και σε συμβάντα που τους καθόρισαν αργότερα. Είναι επίσης σημαντικό για εμάς, να αναλογιζόμαστε παράγοντες που ενδεχομένως να έχουν συνδάμει στο φέρσιμο των γονέων μας. Για παράδειγμα, τι ρόλο έχει παίξει και σε πόσο βαθμό έχει επηρεάσει την μητέρα σου η αποβολή στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης;
Σχετικά με την συμπεριφορά σου απέναντι στο σύντροφό σου, ότι κάποιες φορές παραφέρεσαι όταν δεν λαμβάνεις αυτά που περίμενες πως θα λάμβανες, αποδίδεις ευθύνες στη στάση της μητέρας σου. Εγώ απλώς θα θέσω κάποια ερωτήματα για εσένα. Μπορεί ενδεχομένως να σε επηρεάζει η στάση της μητέρας σου στην σχέση σου, ωστόσο εσύ, τί μερίδιο ευθύνης έχεις; Μήπως έχεις υψηλές προσδοκίες από την σχέση σου; Μήπως αυτά που ζητάς, τα λαμβάνεις με άλλο τρόπο, όχι τόσο φανερό; Μήπως ζητάς κάτι, που εσύ δεν μπορείς όμως να δώσεις; Aντιλαμβανόμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο τις καταστάσεις γύρω μας; Πώς το εννοείς όταν λες, δεν σου δίνει αυτά που θα έδινες εσύ; Είμαστε οι άνθρωποι ίδιοι; Εκφραζόμαστε το ίδιο; Πόσο μερίδιο ευθύνης έχουν οι άλλοι και πόσο εσύ στις ανασφάλειες σου και άγχη; Χρειάζεται να συμφιλιωθούμε πρώτα με τον εαυτό μας, τα λάθη μας, τα καλά και κακά στοιχεία μας και έπειτα να αναζητήσουμε την συμφιλίωσή μας και με τους άλλους ανθρώπους. Νομίζω πως και εσύ αυτό που έχεις περισσότερη ανάγκη είναι η συμφιλίωση με τον ίδιο σου τον εαυτό, όπως άλλωστε αναφέρεις και η ίδια. Θέλεις να σε αποδεχτείς και να σε αγκαλιάσεις και είμαι σίγουρη πως θα το καταφέρεις.
Κλείνοντας, απλώς θα ήθελα να επισημάνω τα εξής. ‘Oταν δεν λαμβάνουμε την φροντίδα που επιθυμούμε, τείνουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας. Η χρήση φωνής, υποτιμητικής στάσης και λόγων είναι πράγματα που επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας. Ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι γονείς μας, επηρεάζει σημαντικά και την δική μας αντίληψη και αντιμετώπιση του εαυτού μας. Κάποιους ανθρώπους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Μπορεί κάποιες φορές οι άνθρωποι που μας πληγώνουν, να είναι οι γονείς μας. Καλώς ή κακώς η οικογένεια που μας δίνεται δεν αλλάζει. Μπορούμε όμως, να επιλέξουμε την στάση μας απέναντί σε αυτή. Όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε να εξελιχθούμε μέσα σε αυτήν, ότι είμαστε γύρω από τοξικούς ανθρώπους, τότε οφείλουμε να θωρακίσουμε τον εαυτό μας. Να αποστασιοποιηθούμε από τα συμβάντα εκείνα που μας παίρνουν μακριά από τον δρόμο της αυτογνωσίας. Έχοντας επίγνωση των προβλημάτων, σκεπτόμενοι τι σημαίνει για εμάς η οικογένεια μας, και πως νιώθουμε μέσα σε αυτή, οριοθετούμε και ανάλογα την κατάσταση. Βάζοντας τα δικά μας όρια, επιλέγουμε αν θα αποδεχτούμε την όποια σχέση έχουμε μαζί τους και θα πορευτούμε έτσι, αν θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάτι αν είναι εφικτό, ώστε να καλυτερεύσουμε τη σχέση, ή αν θα μείνουμε μακριά από την οικογένεια. Είναι θέμα οπτικής και επιλογής.
«Τί άνθρωπος θέλω να γίνω; Θέλω να επηρεάζομαι από άλλους;»
Επίσης μέσα από την οικογένεια μας, μαθαίνουμε και εξερευνούμε πως θα επιθυμούσαμε να είμαστε εμείς ως γονείς. Θα θέλαμε η ιστορία της οικογένειας μας να επαναληφεί και στην δική μας οικογένεια που θα κάνουμε αργότερα; Θα θέλαμε να μοιάσουμε στους γονείς μας και στον τρόπο που φέρονται; Θα θέλαμε η σχέση μας με τον σύντροφό μας να είναι όπως των δικών μας γονέων;
Σου εύχομαι καλή συνέχεια και να είσαι σίγουρη πως το ταξίδι της ψυχανάλυσης θα είναι λυτρωτικό.