Πάντα αγαπούσα να μαθαίνω και να εξελίσσομαι,όμως το διάβασμα πολλές φορές με κάνει να νιώθω μοναξιά, και σκέφτομαι πως η ζωή είναι εκεί έξω κ εγώ έχω χάσει πολλά, παραμελώντας κ το ίδιο πολλές φορές.Πως να διώξω το φόβο μη μείνω μόνη, απολαμβάνοντας μια ζωή ισορροπημένη χωρίς τύψεις ότι ίσως κάνω λάθος κινήσεις.
Από τον/την: Νάντια
Αγαπητή Νάντια,
Αν καταλαβαίνω καλά προσπαθείς να βρεις ισορροπίες ανάμεσα σε δύο πόλους. Από τη μία λες ότι αγαπάς τη γνώση και την αυτό-εξέλιξη, τις οποίες αναζητάς και βρίσκεις στο διάβασμα. Από την άλλη, αυτό σε κάνει να νιώθεις μοναξιά, ενώ εκφράζεις πως φοβάσαι ότι σου στερεί ένα πολύτιμο κομμάτι που δεν αναπληρώνεται. Το κομμάτι της ίδιας της ζωής, η οποία λες ότι είναι έξω κι εσύ τη χάνεις.
Αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτοί οι δύο πόλοι δεν είναι και τόσο αντίθετοι όσο φαίνονται, μήπως θα μπορούσες με κάποιο τρόπο να τους δεις με μια άλλη οπτική… Κατά τη δική μου γνώμη, ίσως δεν χρειάζεται να θυσιάσεις ούτε την αγάπη σου για τη γνώση και την αυτό-εξέλιξη, ούτε την «αληθινή» ζωή που βρίσκεται έξω από το διάβασμα.
Τι θα έλεγες να δοκιμάσεις να αναζητήσεις τη γνώση που αγαπάς μέσα από βιωματικούς τρόπους? Καμιά φορά η ίδια η εμπειρία έχει πολλά περισσότερα να μας δώσει, ή τουλάχιστον με έναν διαφορετικό τρόπο. Ταυτόχρονα, μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις ό, τι σε γεμίζει και σου δίνει νόημα, χωρίς να νιώθεις τύψεις. Δοκίμασε λοιπόν να κάνεις πηγή της αυτό-εξέλιξής σου τις εμπειρίες της ζωής, και παράλληλα συμπλήρωσε τη νέα γνώση σου με τους τρόπους που ήδη γνωρίζεις. Δε χρειάζεται το ένα να κλέβει από το άλλο, αντιθέτως δες πώς θα μπορούσαν να αλληλοσυμπληρώνονται!
Μην ξεχνάς ότι η ζωή είναι σαν ένα βιβλίο, στο οποίο μερικά κεφάλαια είναι ευχάριστα, μερικά όχι και τόσο, αλλά αν δε γυρίσεις τη σελίδα, ποτέ δε θα μάθεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο!
