Είμαι 18 χρονών δεν ξέρω τι γίνεται με εμένα. Πηγαίνω σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση. Φαρμακα δεν με πιάνουν με τίποτα και εγώ είμαι ζωντανή νεκρή. Πονάω και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.
Από τον/την: Μαριάννα
Μαριάννα,
Μέσα σε αυτό που έγραψες, ακούω τον πόνο σου. Φαίνεται να είναι πολύ δυνατή.
Μου λείπουν πολλές πληροφορίες για να μπορέσω να σου δώσω μία ολοκληρωμένη απάντηση, όμως θα προσπαθήσω να σε προσεγγίσω.
Το να είσαι 18 χρονών, είναι από μόνο του δύσκολο, παρά το γεγονός ότι συχνά ακούμε ότι είναι η καλύτερη ηλικία. Για μένα είναι από τα πιο δύσκολα χρόνια. Τα πράγματα μέσα μας είναι σε κίνηση καμιά φορά δημιουργώντας δίνη και σηκώνοντας σκόνη. Όλα είναι σε αναβρασμό, από το τι θα κάνω στη ζωή μου μέχρι το ποιός είμαι ή τι νιώθω. Η ορμή για ζωή που έχουμε σε αυτή την ηλικία εύκολα μπορεί να συγκρουστεί πάνω σε εμπόδια που προκύπτουν είτε από την διαχείριση καταστάσεων στο οικογενειακό περιβάλλον, είτε από την προσπάθεια να σταθούμε στην κοινωνία και να βρούμε τη θέση μας μέσα σε ομάδες ανθρώπων και στην ίδια τη ζωή. Η κοινωνική πίεση είναι μεγάλη, καθώς οι αναμονές από τον περίγυρω είναι απαιτητικές.
Στα 18 είναι σχεδόν αδύνατο να έχω πολλές από τις απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα της ζωής που θέτονται. Αντίθετα, είναι η αρχή της αναζήτητης. Και αυτός είναι ένας μοναχικός δρόμος. Αυτό που γράφεις “δεν ξέρω τι γίνεται με μένα” μου ακούγεται πολύ ανθρώπινο και φυσιολογικό. Το θέμα συχνά είναι η απαίτηση από μας τους ίδιους ή από το περιβάλλον ότι θα έπρεπε να ξέρουμε τι γίνεται με μας.
Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δεν μπορεί ποτέ να είναι ξεκάθαρη και μία, αλλά αποκαλύπτεται μπροστά μας, σιγά σιγά και συνεχώς αλλάζει σε κάθε στάδιο της ζωής μας. Για εμένα αυτό το ερώτημα είναι πάντα ανοιχτό. Το ζήτημα είναι να μην προκαλεί πόνο η αναζήτηση της απάντησης.
Ο πόνος αυτός συνχά προέρχεται από άλλα πράγματα, όπως από την υπερπροσπάθεια μας να ανταποκριθούμε στο περιβάλλον, να είμαστε τέλειοι, από την μη αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι.
Το άλλο κομμάτι στο οποίο θέλω να σταθώ είναι ότι κάνεις μία προσπάθεια να δουλέψεις με τον εαυτό σου πηγαίνοντας σε ψυχολόγο και ψυχίατρο. Η ψυχοθεραπεία είναι και αυτός ένας επίπονος δρόμος. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια μέσα μας και όλη αυτή η πληροφορία που ανακινείται θέλει τον χρόνο της για να γίνει διαχειρίσιμη. Δεν ξέρω τι σε οδήγησε εκεί, ούτε πόσο καιρό δουλεύεις με τον εαυτό σου σε αυτά τα πλαίσια, πάντως θέλω να σου πω ότι από μόνο του, δεν είναι απάντηση στα προβλήματα. Για μένα η ψυχοθεραπεία, τόσο σαν επαγγελματίας, όσο και σαν άνθρωπος, είναι μια διαδικασία, είναι ένα ταξίδι που με συνοδεύει στη ζωή μου και μου δείχνει δρόμους. Μέσα σε αυτό, θέλω να νιώθω ασφάλεια και εμπιστοσύνη, θέλω να νιώθω αποδοχή και να έχω χώρο να εκφράζομαι. Αν κάτι από αυτά δεν υπάρχει, τότε ίσως δεν είναι το κατάλληλο πλαίσιο. Καλό θα ήταν να συζητήσεις αυτά που αισθάνεσαι με τον άνθρωπο που δουλεύετε μαζί. Ίσως έχει να σου πει κάτι πάνω σε όλα αυτά. Το να βρω τον ειδικό και την μέθοδο που ταιριάζει στις ανάγκες μου επίσης, είναι μία αναζήτηση. Μπορεί να μην γίνει αμέσως. Φυσικά, τα παραπάνω τα λέω υποθετικά και θεωρητικά χωρίς να ξέρω καθόλου το πλαίσιο στο οποίο δουλεύεις. Γι αυτό κράτα ότι σου κάνει και διαφώνησε ελεύθερα με όσα δεν σου κάνουν.
Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα δύσκολο. Όχι κακό αλλά δύσκολο. Υπάρχει εκεί και θέλει κάτι να μου μάθει. Έχει εμφανιστεί για κάποιο λόγο. Αν καταφέρω να του δώσω χώρο και να τον ακούσω, ίσως ανακαλύψω κάτι για μένα και ίσως κάτι για τη ζωή που ζω. Αν το σκεφτείς από μία άλλη σκοπιά, όσο αισθάνομαι οτιδήποτε είμαι ζωντανός. Πονάω επειδή ζω κι επειδή η ζωή είναι πολύ συχνά δύσκολη. Ο πόνος είναι σαν την νύχτα. Είναι σκοτεινός, και τρομαχτικός όμως έχει σίγουρα και το δικό του φως, τα δικά του μικρά αστέρια. Πάντα υπάρχει το φως. Λες ζωντανή νεκρή. Αν ήσουν νεκρή, δεν θα ένιωθες τίποτα. Η ζωή υπάρχει εκεί. Συχνά και για πολλούς λόγους, μπορεί να δυσκολευόμαστε να συνδεθούμε μαζί της, όμως υπάρχει εκεί. Δοκίμασε να την δεις, να δεις το φως, να δεις τα “αστέρια” της νύχτας σου, όσο μικρά κι αν είναι, όσο κι αν τρεμοπαίζουν. Και να θυμάσαι ότι ποτέ δεν είσαι πραγματικά μόνη. Πάντα υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν τα ίδια ή παρόμοια πράγματα. Χρειάζεται μόνο να τους ανακαλύψουμε ή να τους δούμε.
