Παλεύω με την κατάθλιψη με αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπεία, τα τελευταία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι τίποτα στην ζωή μου… είμαι μόλις 25.
Από την: Στέλλα
Αγαπημένη Στέλλα,
Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω που μοιράζεσαι μαζί μου κάτι τόσο σημαντικό. Η κατάθλιψη για ένα τόσο νέο άτομο, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια είναι πολύς καιρός και μπορώ να καταλάβω το βάρος που νιώθεις από αυτό. Καθώς επίσης και από την ίδια την διάγνωση. Με αυτό εννοώ ότι πολλές φορές δίνοντας ένα όνομα σε αυτό που συμβαίνει μας ανακουφίζει αλλά παράλληλα πιθανόν να μας καθηλώνει. Θα ήθελα περισσότερο να το σκεφτούμε σαν μια διαδικασία, σαν ένα σύμπτωμα, σαν μια προσαρμογή σου που λόγω βαθυτερων αιτιών εμφανίζεται. Όπως γράφεις και εσύ, μοιάζει με μια καθημερινή πάλη. Κάπου εδώ θα ήθελα να σου πω πόσο στεναχωριέμαι με την μοναξιά που αυτή η διαδικασία φέρνει και ότι έστω με αυτόν τον τρόπο είμαι και εγώ εκεί, παρούσα στην δυσκολία σου.
Υποθέτω ότι κάποιες από τις σκέψεις σου είναι πότε θα τελειώσει αυτό; και γιατί “δεν δουλεύει” η ψυχοθεραπεία, ώστε να απαλλαγείς από την φαρμακευτική αγωγή, που σίγουρα με τον τρόπο της σε επιβαρύνει.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται χρόνος να έρθει η αποδοχή σε μια τέτοια κατάσταση και αφού έρθει αυτή, σιγά σιγά και με αγάπη μπορώ να αρχίσω να βάζω αλλαγές, όπως για παράδειγμα ένα πράγμα που με ευχαριστεί την μέρα, ίσως, σιγά σιγά πάλι, αντικατάσταση της αγωγής με φυσικά σκευάσματα που βοηθούν κλπ.
Τέλος, δεν θέλω με τίποτα να αφήσω το σχόλιο σου αναπάντητο, ” δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι τίποτα στην ζωή μου “. Μόνο που φαντάζομαι πόση μοναξιά υπάρχει εκεί, συγκινούμαι. Η όλη διαδικασία της ψυχοθεραπείας μέσα στην κατάθλιψη είναι κάτι πολύ δύσκολο και βαρύ. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη και για να είσαι σε αυτήν την διαδικασία, σίγουρα υπάρχει κάτι εκεί που διαχειρίζεσαι.
Δώσε λίγα εύσημα για αυτό στον εαυτό σου. Σου αξίζει!
