Είμαι 21 χρόνων σπουδάζω και δουλεύω. Η ιστορία μου έχει ως εξής. Το 2016 μπήκα σε σχολή που δεν ήταν της προτίμησης μου. Αυτό έγινε από λάθος διότι δεν γνωρίζαμε κάτι βασικό για την εισαγωγή στην συγκεκριμένη σχολή, καθώς τα μόρια τα είχα και ήμουν σίγουρη ότι μπορώ να μπω και με άνεση. Το πρώτο έτος παρακολουθούσα και πέρασα 1-2 μαθήματα. Αποφάσισα να κάνω gap year αυτό το έτος για να αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Ωστόσο ξεκίνησα δουλειά σε promotion αρχικά και μετά την αφησ σκιά ξεκίνησα και ανέλαβα εξολοκλήρου σε όλους τους τομείς, δύο σπίτια βραχυχρονιας μίσθωσης στην Αθήνα. Το αφεντικό αδιάφορο, όλα τα έκανα εγώ. Το καλοκαίρι ανέλαβα και το σπίτι μας με βραχυχρονια μίσθωση που έχουμε στο νησί. Πολλές ευθύνες ξαφνικά μαζί που τοτε δεν ένιωθα να με καταβάλλουν. Ουσιαστικά είχα μια μικρή επιχείρηση στα μόλις 18, καθώς είχα υπό την επίβλεψη και διαχείριση μου τα πάντα για τα τρία καταλύματα. Μετα έκανα 10% πέρασα στην σχολή που ήθελα, αλλά είχα καταλάβει ότι αυτή που μπήκα μου αρέσει και θέλω να την συνεχίσω. Δεύτερο έτος όλα έχουν ίδια με την δουλειά. Από τον Δεκεμβρίου και μετά όμως ο πατέρας μου, με χρονιά νοσήματα, έχοντας περάσει αρκετά προβλήματα υγείας στο παρελθόν και καρκίνο μόλις 3 χρόνια πριν. Κάθε βράδυ ήταν μια νέα αγωνία, καθώς φώναζε στον ύπνο του, είχε δυσπνοια και πηγαίναμε και τον παρακολουθούσαμε. Τον Μάρτιο μπαίνει στο νοσοκομείο όλα φαίνονται απλά. Στην συνέχεια στην εντατική, αλλά όλα πήγαιναν ήρεμα. Ως που Μεγάλο Σάββατο, αφού βέβαια η κατάσταση άρχισε τις τελευταίες δύο ημέρες να επιδεινωνεται, μας λένε ότι έχει 50-50 ποιηαβοτητες να ζήσει. Ο μπαμπάς μου δεν ανταποκρίνεταν όταν του μιλούσε η μητέρα μου. Η μητέρα που σε όλα έχει σταθεί βράχος την βλέπω να λυγίζει και να παθαίνει κρίση πανικού. Ήθελα να κλαψω αλλά δεν ένιωθα τίποτα γιατί έπρεπε να κρατήσω εκείνη ‘ορθια’. Πάμε σπίτι, ίσως η χειρότερη βραδιά. Ήμουν ψύχραιμη όλη την ώρα. Ο μπαμπάς μου πήγε και γύρισε. Κυριακή πρωί οι ενδείξεις καλύτερες. Ο μπαμπάς μου άρχισε να βελτιώνεται. Βγαίνουμε από το νοσοκομείο μετά από ένα δεκαπενθημερο. Μετά από ένα μήνα όμως σπίτι πάλι τα ίδια. Νέα εισαγωγή που κράτησε ένα μήνα. Έπειτα ένας μήνας σπίτι ο μπαμπάς. Γενέθλια του αππου Ιούλιος, όλα ήρεμα τρώμε όλοι μαζί και φεύγουμε το απόγευμα. Το βράδυ όμως ο παππούς μπαίνει στο νοσοκομείο. Άσχημα τα πράγματα. Δείχνει να βελτιώνεται όμως. Τελικά δεν τα καταφέρνει. Πίστευα ότι δεν θα ήμουν τοοσ ψύχραιμη, στενάχωρηθηκα έκλαψα αλλά ήμουν ψύχραιμη, δεν θρηνουσα. Καλοκαίρι από δεύτερο προς τρίτο έτος. Αποφασίζω ότι σταματώ την δουλειά εντελώς και θα επικεντρωθώ στην σχολή, λίγες μέρες πριν μπει ο παππούς στο νοσοκομείο έγινε αυτό . Παραδόξως στην εξεταστική του Μαΐου – Ιουνίου του δεύτερου έτους, διάβαζα με πολύ αποδοτικοτητα, στα νοσοκομεία και στο σπίτι και πέρασα και μάθημα με 10. Το καλοκαίρι ήρεμα τα πράγματα, μέχρι τον Αύγουστο όπου ο πατέρας μου πάλι έχει πάθει μια σοβαρή λοίμωξη. Την ξεπερνάμε ευτυχώς απο το σπίτι. Τον Σεπτέμβρη ωστόσο διάβασα και έδωσα κάποια δύσκολα μάθηματα, έκανα πολύ καλό διάβασμα αλλά δυστυχώς δεν τα πέρασα, βλέπετε έχουμε και κάποια στραβοξυλα καθηγητές. Μέχρι τον Νοέμβρη δνε δούλευα, αλλά δυστυχώς ενώ ξέρω ότι ο πατέρας μου είναι περήφανος και θέλει να μου πει ότι μπορεί να με στηρίξει οικονομικά, δεν γίνεται και αποφασίζω να ξεκινήσω σε ένα μουσείο κοντά μου. Επίσης είχα δηλώσει συμμετοχή για το κοινωνικό φροντιστήριο της περιοχής. Με πήραν ξεκίνησα λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ωστόσο είχα αρχίσει να πηγαίνω τακτικά στην σχολή εξαρχής και να διαβάζω ενδιάμεσα μες το εξάμηνο. Είχα βάλει προγραμμα ύπνου, γυμναζομουν, δεν πολύ έβγαινα καθώς ενώ πάντα απολάμβανα βόλτες και να είμαι έξω, είχα όρεξη να κάθομαι σπίτι. Είχα και μια σχέση όπου ξεκίνησε περίπου ένα εξάμηνο πριν. Τον Δεκέμβρη αναγκαστικά να την ληξω καθώς, δνε πήγαινε άλλο. Δεν ήμουν ερωτευμένη τον αγαπούσα πολύ, και με έκανα πολύ χαρούμενη σε μια εποχή πολύ άσχημη για εμένα. Ένα τέλος που και οι δύο θέλαμε, αλλά εγώ πήρα την απόφαση να δώσω. Επρεπε αλλά όταν το έλεγα συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα καθώς μου έκανε καλό αυτό το άτομο. Ειχαμε ξανά υπάρξει μαζί και κάποιες άλλες στιγμες. Κάπου τον Φεβρουάριο πλέον ξεκινάει η εξεταστική. Δεν είχα καμία όρεξη και δνε μπορούσα να μπω σε πρόγραμμα και να πιεστω, ενώ διάβαζα μες το εξάμηνο. Πήγαινα να δώσω και δεν είχα ολοκληρώσει το διάβασμα αλλα δεν είχα και καμιά όρεξη να πάω. Δεν πέρασα τα μαθήματα που έδωσα. Επίσης άρχισα να μην έχω καθόλου όρεξη να βγαίνω, είχα πεσμένη διάθεση και ανοσοποιητικου καθώς αρρωσταίνω συνέχεια. Δεν είχα όρεξη να βγαίνω πρώτη φορά στην ζωή μου, αλλά το είχα και ανάγκη να κάτσω σπίτι. Ήθελα οτνα βγαίνω να περνάω όμορφα και συναρπαστικά κιας ήταν μια φορά στις 10 ημέρες, παρά ανούσια και μέτρια έως πολύ βαρετά. Με τις φίλες μου δεν ήθελα να μιλάω γιατί δεν έβρισκα σημείο επικοινωνίας και ένιωθα μια πίεση για να κάνω πράγματα που δεν ήθελα, ή έβγαινα και βαριόμουν καθώς οι συζητήσεις ήταν ρηχές πάντα και επικεντρωμενες σε θέματα που καλό είναι να μην είναι πάντα το επίκεντρο. Πέρα από την κολλητή μου, ήταν το μόνο άτομο που ήθελα να μιλάω και μπορούσα να συζητήσω. Ωστόσο ξεκίνησα τότε αλλά δύο ιδιαίτερα στο τέλος τη εξεταστικής. Με έκαναν πολύ χαρούμενη και όλο εξελισομουν, καθώς και ένα τρίτο τον Μάρτη. Ήθελα να σταματήσω την δουλειά από το μουσείο καθώς άρχισα να μην βρίσκω συνεννόηση και να με βάζουν ότι ώρες να είναι και να το μαθαίνω τελευταία στιγμή. Συνεχίζω έτσι μέχρι τον Μάιο. Διάβαζα σοβαρά δύο μαθήματα για να δώσω, ωστόσο τελευταίες ημέρες δεν μπορούσα να λύσω ούτε άσκηση δεν είχα όρεξη και δεν άκουσα πότε το ξυπνητήρι για να σηκωθώ την ημέρα που έδινα και να πάω στην σχολή. Δεν μου έχει ξανασυμβει ποτε. Όταν ξέρω ότι έχω να κάνω κάτι ξυκναω μιας έχω κοιμηθεί μισή ώρα. Τον Ιούνιο σταματάω απξ την δουλειά λόγω ότι τα σχολείο έκλεισαν αλλά και από το μουσείο καθώς παραιτήθηκα. Παρότι ήταν ότι να ναι με το πρόγραμμα τα αφεντικά μου ήταν πολύ συνεννοησιμα και μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη δουλειά που στνεχωρηθηκα που άφηνα, καθώς πέρα από το πρόγραμμα δεν είχα κανένα άλλο θέμα. Είχα τις ευθύνες που επρπς να έχω, πληρωβομουν στην ώρα μου, υπήρχε συνεννόηση και κατανόηση και με έκανε και χαρούμενη καθώς ασχολούμουν με γνώση και παιδιά. Εφόσον με την εξεταστική δεν είχα όρεξη είχα δώσει σημασία πλέον στο σπίτι που ξανά ενοικιαζαμε στο νησί, προς το τέλος της. Άρχισα να πηγαινοερχομαι. Πρώτη Ιουλίου. Ενω περίμενα ότι θα είμαι κυρίως μόνη εκείνη την ημέρα γνωρίζω δύο παιδιά. 22 κ ένας και 23 ο άλλος. Ο ένας διαχειρίζεται το bar του χωριού και ο άλλος δουλεύει σε μια επιχείρηση και ενοικιαζσκ το σπίτι του όπως εγώ. Αρχίσαμε να βρισκόμαστε συνέχεια, κάθε βράδυ είχαμε στέκι το bar και το πρωί κάναμε α πολλά πράγματα. Περνούσαμε πολύ ωραία, ανυπομονούσα να πάω για να τους δω. Ένα από τα πιο όμορφα καλοκαίρια μου. Η εξεταστική του σεπτεμβριου πήγε χάλια. Ωστόσο τέταρτο έτος μπήκα δυναμικά. Πλέον δούλευα μόνο με ιδιαίτερα και η σεζόν έκλεισε για χειμώνα με το σπίτι ξανά από άνοιξη τωρα. Διάβαζα, πήγαινα σχολή, (όταν δεν είχαμε καταλήψεις). Η εξεταστική η χειμερινή πήγε καλά. Έδωσα τρία μαθήματα. Δεν ξέρω αν τα πέρασα αλλά ηταβ μια καλύτερη περίοδος από άποψη αποδοτικοτητας.
Ωστόσο πάλι πιάνω τον εαυτό μου να χάνω σε άλλα πράγματα, όπως κάπου κάπως έχασα με τα ιδιαίτερα. Μου λείπει η παραγωγικοτηρα, η όρεξη, η πειθαρχία και ο προγραμματισμός που είχα πάντα, και ιδιαίτερα οταβ διάβαζα. Ήμουν τελειομανής, ήθελα να βγάζω κάτι εις πέρας και να το κάνω όσο καλύτερο μποειε να γίνει χωρίς να αφήσω περιθώριο σε κάτι να μείνει ανεκπλήρωτο. Μου λείπει πολύ αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που 3,5 χρόνια τώρα έχω χάσει. Θέλω να το βγω σταδιακά. Αναγνωρίζω ότι το περιβάλλον μου είναι πολύ ‘βαρυ’. Ένας πατέρας που θέλει συνέχεια φροντίδα. Εγώ να τρέχω για πολλές δουλειές του σπιτιού. Να δουλεύω για να βγακω τα χρήματα μου. Να ζω σε ένα σπίτι που έχει πολλά ‘πανω-κατω’, αλλά και εντάσεις θυμού αρκετές φορές μες την εβδομάδα. Αλλά είναι κάτι που αυτήν την στιγμή δεν μπορώ να αλλάξω και πρέπει να μάθω να δουλεύω και να μην επηρεάζομαι μέχρι ένα σημείο. Επίσης έχω ένα σοβαρό θέμα δερματιλομμανιας. Κάποιες φορές ηρμει. Αλλά από το καλοκαίρι δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω πειράξει το πρόσωπο μου. Πέρσι μου συνέβαινε και πρόπερσι, και μπορεί να καθόμουν και 1, 5 ώρα στον καθρέφτη. Αλλά κατάφερνα και το στατατουσα για καπό ο διάστημα. Τώρα το κάνω κάθε μέρα και το γεγονός ότι έχω ακμή δεν βοήθεια, κάποιες φορές το κάνω και σε άλλα σημεία αλλά κυρίως στο πρόσωπο. Κυρίως το βράδυ πριν κοιμηθώ και μποειε να κάτσω περίπου από 10 λεπτά έως μισή ώρα.
Ευχαριστω που με ακούσατε, και μπρωο για αυτή σας την πλατφόρμα. Θα βοηθήσετε πολύ κόσμο να ‘ξελαφρωσει’. Να είστε υγιείς και ασφαλείς. Ελπίζω το autocorrect να μου έκανε την χάρη και να μην υπάρχουν πολλά ακατανόητα σημεία.
Από τον/την: Ηλέκτρα
Aγαπητή Ηλέκτρα,
Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου. Θα ήθελα να ξεκινήσω με την φράση που αναφέρεις «ωστόσο πιάνω τον εαυτό μου να χάνω σε άλλα πράγματα..σταδιακά»
Κατανοώ και είναι λογικό να σου λείπουν κάποια στοιχεία του εαυτού σου που ως τώρα φαίνεται να σε έχουν βοηθήσει να ανταπεξέλθεις στην ζωή σου. Βέβαια κάθε άνθρωπος ανάλογα με την φάση ζωής που διανύει, διακατέχεται και από ανάλογες σκέψεις και συναισθήματα. Αυτά με την σειρά τους, επηρεάζουν την διάθεση αλλά και την αποδοτικότητα του. Είναι ανθρώπινο, φυσιολογικό και αποδεκτό λοιπόν να υπάρχουν στιγμές, που να μην είμαστε ή να μην νιώθουμε το ίδιο παραγωγικοί, αποδοτικοί, ορεξάτοι και πειθαρχημένοι.
Είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανές. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας, δεν είναι «τεμπελιά» αλλα ένδειξη αυτοφροντίδας. Κάνε ένα διάλειμμα και άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο, άκουσε τον, αφουγκράσου τις ανάγκες του και έπειτα όταν νιώσεις έτοιμη ξανά, ξεκινάς δυναμικά, και σταδιακά θα βρεις τις ισορροπίες σου, όπως άλλωστε αντιλαμβάνεσαι και η ίδια. Να θυμάσαι όμως, πως κανείς δεν είναι τέλειος και δεν χρειάζεται κιόλας να είναι. Δεν χρειάζεται να τα καταφέρνεις παντού και πάντα! Το γεγονός ότι δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό, αρκεί.
Ακόμη θα ήθελα να σου πω ένα μεγάλο μπράβο για την δυναμικότητα σου. Μπράβο σου που έχεις καταφέρει να εργάζεσαι και να σπουδάζεις, μπράβο σου που στηρίζεις την οικογένεια σου, μπράβο σου που στηρίζεσαι στα πόδια σου και είσαι ανεξάρτητη. Δεν είναι λίγο αυτό, και όταν νιώθεις αδύναμη να το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου. Σίγουρα, η κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε, μας επηρεάζει αλλά δεν μας καθορίζει. Αλλάζουμε αυτά που μπορούμε, και αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, το αποδεχόμαστε και προσαρμοζόμαστε στις υπάρχουσες συνθήκες. Οι συνθήκες αλλάζουν κατά καιρούς, δεν θα είναι πάντα οι ίδιες. Προσπάθησε να κάνεις το καλύτερο για σένα σε όποια συνθήκη και αν βρίσκεσαι.
Σχετικά με το θέμα δερματιλλομανίας που αναφέρεις, δεν γνωρίζω αν έχεις επισκεφθεί κάποιον δερματολόγο, αλλά θα ήταν βοηθητικό να πάρεις την γνώμη ενός γιατρού για να μπορέσεις να απαλλαγείς από τα συμπτώματα. Η επίσκεψη στον δερματολόγο θα σε βοηθήσει ακόμη και στην αντιμετώπιση της ακμής που ίσως να σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με και με την εμφάνιση δερματιλλομανίας. Επιπλέον, η συχνότητα που εμφανίζεται η δερματιλλομανία και η ένταση της, ενδεχομένως να σχετίζεται και με το άγχος/ανησυχία που πιθανόν να έχεις κατά περιόδους, για αυτό σου προτείνω το εξής: να παρατηρήσεις υπό ποιες συνθήκες εμφανίζεται η δερματιλλομανία, να καταγράψεις τι σκέφτεσαι πριν ξεκινήσεις να ασχολείσαι με το πρόσωπό σου, κατά την διάρκεια που ασχολείσαι αλλά επίσης και πότε ηρεμείς και με ποιο τρόπο. Βέβαια επειδή εσύ η ίδια αναφέρεις σοβαρό το θέμα της δερματιλλομανίας και φαίνεται πως σε απασχολεί αρκετό διάστημα, αν θεωρείς πως δεν μπορείς να βρεις ανακούφιση, είναι σημαντικό να το αντιμετωπίσεις έγκαιρα με την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας που κατά προτίμηση να έχει ειδικευτεί σε διαταραχές δέρματος.
Σου εύχομαι καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.
