Ψtalk: “Δεν μπορώ να πάρω καμιά απόφαση για την ζωή μου”
Ψtalk: “Δεν μπορώ να πάρω καμιά απόφαση για την ζωή μου”

Ψtalk: “Δεν μπορώ να πάρω καμιά απόφαση για την ζωή μου”

Γειά σας!! Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να πάρω ούτε μια απόφαση. Απ το τι θα φάω μέχρι σημαντικες αποφασεις. Είμαι πλέον 23 και δεν έχω κάνει τίποτα μόνη μου. Τη σχολή μου τη διάλεξαν οι γονείς μου γτ προφανώς δεν ήξερα τι μου άρεσε και ούτε τώρα ξέρω .ακομη και τα ρούχα μου τ παίρνω με την μαμά μου. Έχει τυχει να αγοράσω κάτι μόνη μ και την επόμενη μερα να το επιστρέψω γτ φοβάμαι ότι δεν θα αρέσει στη μαμά μ. Πηγαίνω σε μαγαζιά δοκιμάζω ρούχα καο δεν παίρνω τίποτα. Γενικά αν δεν μου πει η μαμα μ πάρε πχ μια μπλουζα δεν θα πάρω. Αυτά είναι τα απλά όμως καθηνερινα. Όμως δεν μπορώ να πάρω άλλες σημαντικες αποφασεις. Τι μεταπτυχιακό να κάνω, αν κάνω πχ. Ή για παράδειγμα θέλω να μάθω να οδηγώ αλλά περιμένω απ τους γονείς μ. Συγκεκριμένα μου πρότεινε μια γνωστή μ μια σχολή οδηγών τους το ανακοίνωσα αλλά αυτοι επέμεναν να πάω σε μια αλλη. Και φυσικά θα πάω σε εκείνη. Δεν μπορώ να αναλάβω ευθύνες. Όλο αυτό με κουράζει ψυχικά, νιώθω άχρηστη. Ενώ σκέφτομαι να κάνω τόσα πράγματα δεν κάνω τπτ γτ ξέρω ότι δεν θα εχουν την έγκριση των γονιών μ.

Από τον/την: Μαρία


Γεια σου Μαρία,

ευχαριστούμε που μας μίλησες. Αρχικά, θα ήθελα να συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντικό βήμα είναι αυτό εδώ το μήνυμα σου και ότι στην πραγματικότητα αποτελεί μια πολύ δυνατή απόφαση που πήρες για εσένα, δεν συμφωνείς;

Καταλαβαίνω διαβάζοντας το κείμενο σου ότι είσαι αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά, όμως ο χαρακτηρισμός “άχρηστη” είναι πολύ σκληρός και είμαι σίγουρη ότι έχεις πετύχει πράγματα μέχρι στιγμής στην ζωή σου, όπως είναι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και η ενασχόληση σου με την σχολή είναι κάτι σημαντικό και καθόλου δεδομένο ή εύκολο. Δεν το πετυχαίνουν όλοι, σωστά;

Είναι προφανές πως ζεις σε μια κλειστή οικογένεια με σαφή όρια και ρόλους, όπου εσύ παραμένεις το “παιδί” που ακολουθεί παθητικά. Αυτό το μοτίβο σχέσεων και αντιδράσεων συναντάται μέχρι την παιδική ηλικία και καθώς το παιδί μεγαλώνει κερδίζει σταδιακά την αυτονομία, ανεξαρτησία του και την “φωνή” του. Μπορώ να υποθέσω πως αυτό δεν έγινε ποτέ στην δική σου περίπτωση, ή αν έγινε η όποια σχετική σου προσπάθεια δεν ενισχύθηκε από τους γονείς σου, δηλαδή δεν είχε την υποστήριξη και την ενθάρρυνση που θα σε βοηθούσε να το τολμήσεις και σε άλλες καταστάσεις.

Αναρωτιέμαι ποια ήταν ή είναι η αντίδραση των γονιών σου και ιδιαίτερα της μητέρας σου, με την οποία όπως διαφαίνεται από την ιστορία σου έχετε μια στενή έως και εξαρτητική σχέση. Είναι μέσα στην ανθρώπινη μας φύση να αποζητάμε την έγκριση των άλλων, όμως στην πραγματικότητα ουσιαστική σημασία έχει στο τέλος της κάθε ημέρας να είμαστε εμείς οι ίδιοι ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας και όσα προσπαθήσαμε, είτε τα πετύχαμε είτε όχι, γιατί η ζωή μας ανήκει σε εμάς και απλώς την μοιραζόμαστε με όσους έχουμε δίπλα μας και αγαπάμε.Όπως και να ‘χει, έχεις μάθει να μην παίρνεις αποφάσεις και είναι πολύ λογικό κάθε σου προσπάθεια να σου φαίνεται λάθος ή δύσκολη και να καταλήγεις να το μετανιώνεις, όπως το παράδειγμα που έφερες με τα ψώνια. Όμως, είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει με την σωστή καθοδήγηση ενός ψυχολόγου, όπου με τις κατάλληλες παρεμβάσεις θα κάνεις μικρά, αλλά σημαντικά βήματα προς την αλλαγή που προσδοκάς.

Έτσι, θεωρώ πως η επαφή σου με έναν ψυχολόγο, συστημικής ίσως προσέγγισης, γιατί η δυσκολία σου αφορά τις διαπροσωπικές σου σχέσεις μέσα στην οικογένεια, θα ήταν πολύ βοηθητική για σένα, καθώς χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και διερεύνηση η δυσκολία σου.

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Συμμετοχή στη συζήτηση

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com