Γειά σας..
Αρχικά να σας συγχαρώ για τη δράση σας, διότι εγώ ας πούμε δεν έχω μιλήσει ποτέ μου με κανέναν ειδικό γιατί δν είχα ποτέ την οικονομική άνεση..Και δε ζητάω να λυθεί κάτι έστω απλά να μάθω τι μου συμβαίνει.. Να συζητήσω..
Δεν έχω εμπεριστατομενα κάποιο ψυχικό νόσημα αλλά απ αυτά που διαβάζω ανά καιρούς για συμπτώματα βλέπω κάποια στοιχεία που μου φαίνονται οικεία.
1)Εχω σίγουρα θέμα με τη κοινωνικοτητα κι όντως χάνω τα λόγια μου καμιά φορά, φοβάμαι και ντρέπομαι μήπως και πω κάτι λάθος όταν είμαι face 2 face.. Αγχώνομαι αν αυτά που θα πω είναι σωστά κτλ αν θα κριθω γιαυτα που λέω κυρίως.. Το έχω παλέψει μόνη μου και το ξεπερνάω βέβαια όπως ξεπέρασα και κάτι τάσης αγοροφοβιας που είχα (απίστευτη αμηχανία σε άγνωστο κόσμο, να έχουμε επισκέψεις κ να μη βγαίνω απτό δωμάτιο 22 χρονών κοπέλα,εννοείται ότι δε συστηνόμουν ποτέ κ.α.)…αλλά αυτό είναι το πιο κλαιν γιατί όπως προείπα το έχω.. Το παλεύω καλά τελευταία..
Αυτό που δεν μπορώ να λύσω είναι τα εξής.. 2) Δεν μπορώ να βάλω τη ζωή μου σε πρόγραμμα.. Πράγμα που έχω μεγάλη ανάγκη ώστε πρακτικά να πετυχαίνω κάποια πράγματα, να υπάρχει οργάνωση στο χρόνο.. Ενώ το θέλω, δε μπορώ να το πετύχω γιατί χάνω απίστευτα την αίσθηση του χρόνου γιατί πολύ απλά καταπιάνομαι με άκυρα πράγματα και περνάει η ώρα χωρίς να το καταλαβαίνω.. Αλλά το πιο χαζό σημείο είναι ότι δεν ολοκληρώνω και τπτ όλα τα αφήνω στη μέση.. Και κάπου εδώ έρχεται και κολλάει και το τελευταίο 3) Δεν μπορώ να πω κάτι στον εαυτό μου και μετά να το κάνω… Δλδ μπορεί να με “μαλώσω” να πω αα αυτό πρέπει να γίνει έτσι, να έχω ωραία κίνητρα να κάνω κάτι, να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο αλλά όταν έρχεται η δεδομένη στιγμή ξεχνάω αυτά που είχα πει στον εαυτό μου και παρασύρομαι κ κάνω αυτό που μου βγαίνει εκείνη τη στιγμή…με συνεπαίρνει το συναίσθημα τελείως ασυνείδητα ενώ τη προηγούμενη μέρα μπορεί να είχα βάλει κάποια όρια στον εαυτό μου…
Γενικώς δεν μπορώ να με βάλω σε τάξη..
Είναι η πρώτη φορά που τα λεω/γράφω σε κάποιον όλα αυτά… Και πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ που είχα αυτή την ευκαιρία… Δεν έχω κάποιο θέμα που λέμε να ρομαντικοποιησω τα νοσήματα και να νιώθω κουλ που έχω κάτι.. Έχω απόλυτη επίγνωση ότι αυτά τα κουσούρια οφείλονται στο πως μεγάλωσα και δν συνηθίζω να επιδεικνύω κάτι τέτοιο,άλλωστε αν το συνήθιζα δε θα ήταν κ η πρώτη φορά που μιλάω σε κάποιον γιαυτα… Απλά κάποιες ονομασίες όπως κοινωνική αγχώδης διαταραχή.. Και διπολικοτητα μου φαίνονται οικεία σαν ορισμοί.. Πιθανό να κάνω και λάθος… Εύχομαι πραγματικά να μου πείτε εσείς για να καταλάβω επιτέλους… Είναι πολύ σημαντικό για μένα..Από τον/την: Νατάσα
Αγαπητή Νατάσα,
Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια σου και που βρίσκεις βοηθητική τα δράση μας. Αρχικά, σε περίπτωση που πραγματικά θέλεις να ξεκινήσεις θεραπεία και το εμπόδιό σου είναι το οικονομικό κομμάτι, να ξέρεις ότι υπάρχουν φορείς που προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος. Απευθύνσου στο δήμο σου για περαιτέρω πληροφορίες. Επίσης υπάρχουν και εξαιρετικοί θεραπευτές οι οποίοι εκπαιδεύονται και κάνουν την πρακτική τους με μικρό αντίτιμο.
Φαίνεται σημαντικό για εσένα σε μια πρώτη φάση να μάθεις τι είναι αυτό που σου συμβαίνει και σε εμποδίζει σε τομείς της ζωής σου, όπως ο κοινωνικές συναναστροφές και η οργάνωση του χρόνου και της καθημερινότητάς σου. Πράγματι, είναι σημαντικό αυτό το πρώτο βήμα της αναγνώρισης όπως λες, προκειμένου να περάσει κανείς στην αναζήτηση τρόπων επίλυσης.
Η πρώτη περιγραφή που μας δίνεις μοιάζει πράγματι με αγχώδης διαταραχή, ωστόσο για να επιβεβαιώσεις κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν ειδικό. Λες επίσης ότι το παλεύεις μόνη σου και τα καταφέρνεις και αρκετά καλά. Από την άλλη, έχε υπόψη σου ότι αν πράγματι ενυπάρχει μια τέτοια διαταραχή, είναι απαραίτητο να αναζητήσεις βοήθεια, όχι επειδή εσύ δεν τα καταφέρνεις καλά, αλλά επειδή υπάρχουν τρόποι να μη χρειάζεται να παλεύεις! Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν να βοηθάς καλύτερα τον εαυτό σου!
Στη συνέχεια, αναφέρεσαι σε θέματα τα οποία λες πως δεν μπορείς να λύσεις. Μοιάζεις να χρειάζεσαι μια δομή στη ζωή σου, μία τάξη όπως λες, και ταυτόχρονα όσο το προσπαθείς τόσο απομακρύνεσαι από αυτό. Δύο κομμάτια του εαυτού σου παλεύουν μεταξύ τους, και πάντα νικά το παρορμητικό κομμάτι, αυτό που δεν επιδέχεται ορίων και προγράμματος. Έτσι στερεί από εσένα την ευκαιρία να βάλεις στόχους και να καταφέρεις πράγματα που φαίνεται ότι τα θες και έχεις και κίνητρο. Και όπως περιγράφεις τη δυναμική μεταξύ τους, θα μπορούσε το ένα κομμάτι να είναι ένα παιδί που απαιτεί να ζει χωρίς πρόγραμμα και ελεύθερο από όρια και πρέπει, και το άλλο φέρεται σαν να είναι ένας ενήλικας, που το μαλώνει και προσπαθεί να το επαναφέρει σε τάξη, ενώ όσο προσπαθεί ο ενήλικας, τόσο το παιδί αντιδράει. Αν αυτή η εικόνα πραγματικά νιώθεις ότι σου ταιριάζει, κράτησέ τη και αναγνώρισε την ύπαρξη αυτών των δύο κομματιών σου, επέτρεψε και στα δύο να υπάρξουν μέσα σου και έτσι θα ισορροπήσουν! Έχεις δικαίωμα να υπάρχεις και με τους δύο τρόπους, αξίζουν και έχουν νόημα τόσο τα πρέπει όσο και τα θέλω μας!
Χαιρόμαστε πολύ που μοιράστηκες μαζί μας για πρώτη φορά αυτά το «κουσούρια» σου, να θυμάσαι ότι όλοι είμαστε φτιαγμένοι από τα δικά του «κουσούρια» ο καθένας, και αυτά είναι που μας καθιστούν μοναδικούς και ξεχωριστούς! Δε χρειάζεται να διαγράψεις κανένα κομμάτι σου, χρειάζεται να δουλέψεις, όταν θα νιώσεις έτοιμη, με εκείνα ώστε να μην σε δυσκολεύουν οι αντιθέσεις τους και να μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σου!
