Γεια. Έχω διαγνωστεί με κατάθλιψη από τα δεκαπέντε. Είμαι δεκαεφτά. Παίρνω αγωγή και με παρακολουθεί και παιδοψυχίατρος και η ψυχοθεραπεύτριά μου. Δεν ήθελα να μου δώσουν αγωγή, ήμουν σε άρνηση, πως έχω ηττηθεί που δεν το ξεπέρασα μόνο με την ψυχοθεραπεία μου κλπ. Έτσι, η αγωγή ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2019. Αλλά έχω φοβηθεί. Έχω τόσα όνειρα, μου τα έχει κλέψει όλα η κατάθλιψη. Θέλω να κάνω τόσα πράγματα, μα κανένα κουράγιο. Φοβάμαι τον κόσμο. Φοβάμαι, νιώθω τόσο μικρή μπροστά στην ζωή. Πώς θα σταθώ μόνη μου, πώς θα μπορώ να με φροντίζω ξανά, πώς θα τα καταφέρω με τις Πανελλαδικές γιατί κάνω καλοκαιρινά, πώς οι φίλοι μου θα κάνουν υπομονή με τα καταθλιπτικά μου επεισόδια, μήπως γίνω φορτίο στο τέλος, πότε θα πάρω μια ανάσα, πότε θα ξανακοιμηθώ ξέγνοιαστη… Η ψυχοθεραπεύτριά μου, μου λέει υπομονή και να φροντίζω τον εαυτό μου. Μα ο εαυτός μου με απογοητεύει. Δεν έχει τις δυνάμεις που είχε παλιότερα. Στενοχωριέμαι. Θέλω να φύγει και να τελειώσει όλο αυτό. Έχω Πανελλαδικές. Πρέπει να μου περάσει μέχρι να έρθουν οι Πανελλήνιες. Πως θα δώσω έτσι, με κατάθλιψη;
Από την: Μαρία.
Μαρία μου αγαπημένη,
Πόσο πολύ με συγκινεί το μοίρασμά σου. Θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την εμπιστοσύνη που μας δείχνεις και την διάθεσή σου να μοιραστείς τις σκέψεις σου γύρω από αυτό που αντιμετωπίζεις. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί νέοι, κι όχι μόνο, θα συνδεθούν βαθιά με το μοίρασμά σου, όπως συνδέθηκα εγώ.
Είναι πολλά και σημαντικά αυτά που μας λες. Αρχικά, σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να νιώθεις ηττημένη λόγω της φαρμακευτικής αγωγής που χρειάζεται να πάρεις. Το ότι παίρνεις αγωγή δεν σε καθιστά αδύναμη, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το ότι δουλεύεις παράλληλα και ψυχοθεραπευτικά. Αυτό και μόνο δείχνει απίστευτη δύναμη και θέληση να κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Ξέρεις, η φαρμακευτική αγωγή για μία ψυχική διαταραχή είναι τόσο απαραίτητη όσο είναι και για μια οργανική διαταραχή. Το να παίρνει για παράδειγμα ένας άνθρωπος φαρμακευτική αγωγή για κάποιο αυτό-άνοσο νόσημα, δεν τον καθιστά αδύναμο και ηττημένο. Το ίδιο κι εσύ, και κάθε άνθρωπος που παίρνει αγωγή για οποιασδήποτε μορφής διαταραχή και πάθηση αντιμετωπίζει.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω το βίωμά σου, ακούω πολύ καθαρά αυτό που νιώθεις και λυπάμαι βαθιά για αυτό. Στα δικά μου μάτια όμως, δεν έχεις τις δυνάμεις που είχες παλιότερα όπως λες, αλλά πολλές περισσότερες, γιατί πλέον κουβαλάς κάτι απίστευτα βαρύ!
Όσον αφορά τις πανελλήνιες, καταλαβαίνω πόσο σημαντικές μοιάζουν στο σημείο που βρίσκεσαι, ενδεχομένως να φαίνονται και καθοριστικές για το μέλλον σου, και ίσως εν μέρει να είναι. Μην ξεχνάς όμως αυτό το πολύ σημαντικό εν μέρει! Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν σκεφτόσουν τις πανελλήνιες με έναν διαφορετικό τρόπο, κι αντί να σκέφτεσαι μόνο το αποτέλεσμα και τη στιγμή της δοκιμασίας, σκεφτείς και λίγο τι μεσολαβεί έως εκείνη τη στιγμή!
Για παράδειγμα, δεν ξέρω πώς αισθάνεσαι όταν διαβάζεις, όταν μαθαίνεις νέα πράγματα… ίσως, δοκίμασε να κάνεις ένα πείραμα για μερικές ημέρες, και να διαβάσεις χωρίς να σκέφτεσαι την ημέρα των εξετάσεων, συγκεντρωμένη απλά και μόνο σε αυτό που μαθαίνεις! Ό,τι και να γίνει στο τέλος, θα είναι μια χρονιά που παρά τις πολλές δυσκολίες της, εσύ θα έχεις βγει κερδισμένη σε γνώσεις, και θα είσαι ένας άνθρωπος, που έμαθε να προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί!
Θα ήθελα να κλείσω αφήνοντας μερικά ονόματα ανθρώπων με κατάθλιψη, που παρ’ ότι δεν ξέρω αν έδωσαν πανελλήνιες και πώς τα πήγαν, άφησαν κι αφήνουν σπουδαίο έργο με το δικό τους μοναδικό τρόπο: Κώστας Καρυωτάκης, Emma Stone, J.K Rowling, Cara Delevingne, Sylvia Plath, Joan Miro, Edvard Munch, Vincent van Goh, Pablo Picasso, Abraham Lincoln, Virginia Woolf, Merlin Monroe, Amanda Seyfried, Michelangelo, Frida Kahlo, Beethoven, Leo Toltstoy, Ernest Hemmingway, Franz Kafka, Αύγουστος Κορτώ.
