Καλησπέρα .Είμαι φοιτήτρια και πρώτο έτος και ζω με την οικογένειά μου. Με την μητέρα μου έχουμε μια πάρα πολύ όμορφη και δυνατή σχέση όμως με τον πατέρα μου δεν συμβαίνει το ίδιο. Όλα αυτά τα χρόνια από μικρή ηλικία έχω καταλήξει να τον φοβάμαι. Δεν μπορώ να του μιλήσω σοβαρά γιατί η κάθε του απάντηση θα είναι του στιλ ” άντε μωρε μιλάς κι εσύ, φύγε από εδώ “. Φέτος θα μαζέψω χρήματα να πιάσω δικό μου σπίτι παρόλαυτα νομίζω πως οι αντοχές μου τελειώνουν και δεν μπορώ να αντέξω αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο. Οι γονείς μου έχουν παντρευτεί από προξενιό οπότε καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο για την μητέρα μου να ζει με έναν τέτοιο άνθρωπο και προσπαθώ όσο μπορώ να αποτρέπω να της μιλάει άσχημα. Συνήθως το κάνει με αφορμή τα κιλά της. Μιλάει γενικότερα σε όλους άσχημα, και στον αδερφό μου , που παρά το γεγονός ότι τον φωνάζει αρχηγό επειδή είναι αγόρι έχει τύχει πολλές φορές να τον μειωνει. Δεν νιώθω καθόλου ελεύθερη. Έχω καταλήξει να φοβάμαι τις φωνές γιατί ξέρω ότι θα επακολουθήσει κάτι πολύ άσχημο. Έχω βαρεθεί να κλαίω συνέχεια και θέλω να νιώσω δυνατή αλλά πιστεύω πως όσο είμαι κοντά του δεν μπορώ να το κάνω. Θεωρεί πως είναι ο καλύτερος οικογενειάρχης και στους φίλους του το παίζει ιστορία ενώ το μόνο που προσφέρει είναι χρήματα…δεν θέλω να είμαι αχάριστη , όμως δεν έχω νιώσει ποτέ αυτό που λένε πατρική αγάπη. Είμαι στο δεύτερο εξάμηνο και δεν ξέρει καν τι σπουδάζω. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί με αυτά που λέει. Ότι δηλαδή είμαι πολύ μικρή για να εκφέρω άποψη για τα ζητήματα των μεγάλων (είμαι 19 χρόνων ), ότι και που διαβάζω δεν θα κάνω τίποτα στην ζωή μου ( ενώ η μόνη που σπουδαζει στην οικογένεια είμαι εγώ ) ή ότι δεν έχει νόημα να ασχολούμαι με το θέατρο γιατί αυτό το κάνουν οι πόρνες (συγγνώμη για την έκφραση)
Έχει τύχει αρκετές φορές να περνάνε μέρες και να μην του μιλάω δηλαδή ούτε καν γεια, γιατί νιώθω ότι έτσι θα ηρεμήσω όμως επειδή το καταλαβαίνει με τσιγκλαει όλο και πιο πολύ για να του μιλήσω και να τσακωθουμε. Και το τελευταίο το έχει δηλώσει … Έχει τύχει πολλές φορές να έρχεται από την δουλειά και να λέει πως θέλει να τσακωθουμε, χωρίς καμία υπερβολή. Όταν δεν είχαμε καραντίνα ίσως γλυτωνα λιγάκι λόγω σχολής η το γεγονός ότι έβγαινα, όμως τώρα ακόμα και με το να κλεινομαι στο δωμάτιο μου με μουσική δεν έχω προσωπικό χώρο , γιατί ακούγονται φωνές η έρχεται και με ενοχλει. Η μητέρα μου δεν σκέφτεται το διαζύγιο γιατί είναι ανήμπορη, όμως με προτρέπει να φύγω αφού μαζέψω κάποια χρήματα. Όμως θα ήθελα μια λύση όχι για την συμβίωση γιατί σε λίγο καιρό αυτή θα πάψει να υπάρχει , αλλά μια λύση να μπορώ να τον αντιμετωπιζω. Πολλές φορές του έχω μιλήσει ότι μου κάνει κακό, και ότι με πληγώνει με αυτά που λέει και με τον ψυχολογικό πόλεμο που μου κάνει η το γεγονός ότι με θεωρεί άχρηστη όπως λέει επειδή είμαι γυναίκα αλλά η απάντηση ήταν η κλασσική “Άντε φύγε από δω ρε , έχεις και άποψη, δεν με νοιάζει τι νιώθεις με νοιάζει τι λεω εγώ και αυτό θα κάνεις” και άλλα τέτοια πολλά συνοδευόμενα με φωνές που πάντα καταλήγουν με δικά μου κλάματα. Λόγω του ότι περνάμε το ίδιο είμαστε πολύ δεμένες με την μητέρα μου και αυτό δεν του αρέσει καθόλου, γιατί και ο αδερφός μου είναι πιο κοντά της. Ψέλνει συνέχεια πως φτιάχνουμε “κόμμα” εναντίον του, ενώ κατά την άποψη μου αυτός το έχει φτιάξει με την συμπεριφορά του.καταλαβαινω ότι κουράζεται από την δουλειά, όμως ένα καληνύχτα η ένα σαγαπω θα αρκούσε. Και κάτι τέτοιο έχω να το ακούσω από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Το μόνο που θυμάμαι είναι φωνες. Έχω πάει σε ψυχολόγο και όταν το έμαθε είχε γίνει χαμός. Επίσης δεν θέλει να κάνω παρέα με αγόρια. Όταν έδινα πανελλήνιες δεν με άφηνε σε ησυχία να διαβάσω γιατί δεν με πιστευε πως διαβαζα, νόμιζε ότι απλά το παίζω ιστορια. Άλλο ένα περιστατικό απλώς για να έχετε καλύτερη εικόνα είναι ότι στη πρώτη λυκείου η μητέρα μου ανέβασε πίεση 24 με αυτά που της έλεγε και εκανε (στο 25 παθαίνεις εγκεφαλικό νομίζω , διορθώστε με αν κάνω λάθος ) και όταν πήγε στο νοσοκομείο πάλι έγινε χαμός γιατί θεώρησε πως δεν έκανε και τιποτα και πως είναι αθώος. Την επόμενη μέρα όταν γύρισα από το σχολείο (έδινα εξετάσεις …. ) πάλι της φώναζε και της έλεγε πως μεγαλοποιεθ τα πάντα. Και όταν εκείνη του είπε πως δεν σκέφτεται τα παιδιά του εκείνος είπε ε και τι να τα σκεφτώ; Χαμένες ελπίδες είναι. (Ο αδερφός μου έχει αυτισμό )
Θα εκτιμούσα πάρα πολύ την βοήθεια σας γιατί θέλω να γίνω πιο δυνατή και να σταματήσω να μπιζω τα κλάματα κάθε φορά η γενικότερα να μάθω να μην με επηρεάζουν γιατί η αυτοπεποίθηση μου έχει φτάσει στον πάτο και το καταλαβαίνω γιατί έχω πολλά κόμπλεξ για το σώμα μου και τις ικανότητες μου.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.Από τον/την: Ανώνυμη
Καλησπέρα και σε σένα αγαπητό πρόσωπο,
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για το γενναίο μοίρασμα που κάνεις, και είμαι σίγουρη ότι όποιος το διαβάσει θα αντλήσει μεγάλη έμπνευση από αυτό. Είναι τόσα πολλά τα σημεία της αφήγησής σου που με έχουν αγγίξει, οπότε θα σταθώ λίγο σε κάποια από αυτά.
Αρχικά νιώθω πόσο πολύ μπορεί να πονάει το να λες ότι δεν έχεις πάρει αγάπη από τον πατέρα σου, κι όχι μόνο εσύ, αλλά και κανένα άλλο μέλος μέσα στην οικογένεια. Αντιθέτως, φαίνεται ο άνθρωπος αυτός να πληγώνει τόσο εσένα, όσο και τους ανθρώπους που αγαπάς, τη μαμά και τον αδερφό σου. Ο πόνος αυτόματα γίνεται διπλός. Όπως επίσης και η ευθύνη σου να υπερασπιστείς τόσο εσένα όσο και εκείνους, μιας και φαίνεται εσύ να είσαι το μέλος της οικογένειας που έχει κληθεί να φερθεί δυναμικά και προστατευτικά. Η συμβίωση φαίνεται να είναι μαρτύριο και να σε έχει φέρει στα όριά σου. Θέλεις να νιώσεις δυνατή, αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι πάντα εκεί για να σε κάνει να νιώθεις αδύναμη μπροστά του. Στην πραγματικότητα όμως εσύ είσαι η δυνατή. Το ότι κλαις συνέχεια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είσαι αδύναμη. Χρειάζεται τρομερή δύναμη για να αντέξει ένα κορίτσι μόλις 19 ετών μία κατάσταση σαν κι αυτή που περνάς, και στα δικά μου μάτια είσαι μία ηρωίδα.
Κάτι πάρα πολύ σημαντικό που θέλω να σου επισημάνω είναι ότι αν οποιαδήποτε στιγμή νιώσεις ότι η σύγκρουση ξεπερνάει τα όρια και γίνεται βλαπτική ή επικίνδυνη για εσένα ή για κάποιο μέλος της οικογένειάς σου, χρειάζεται να απευθυνθείς σε μία κοινωνική υπηρεσία και να αναζητήσεις στήριξη από ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν να διαχειριστείς αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Καλό θα ήταν επίσης να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία ξανά χωρίς να ενημερώσεις κανέναν αυτή τη φορά εφόσον είσαι ενήλικη πλέον, γιατί φαίνεται να έχεις βιώσει τραυματικές καταστάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και είναι πολύ άδικο, αφού στην πραγματικότητα έχεις ένα αξιοθαύμαστο δυναμικό σαν άνθρωπος. Καλλιέργησέ το και είμαι σίγουρη πως θα καταφέρεις να θωρακίσεις τον εαυτό σου από όλα αυτά τα τοξικά βιώματα. Σε περίπτωση που δυσκολεύεσαι οικονομικά, υπάρχουν δομές που προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης, καθώς και επαγγελματίες θεραπευτές είτε εκπαιδευόμενοι είτε νέοι στο χώρο που θα χαρούν να σε στηρίξουν με πολύ χαμηλό κόστος.
Έχεις μεγάλο δρόμο μπροστά σου και δε θέλω να είσαι μόνη σου γιατί σου αξίζουν μόνο τα καλύτερα και σου τα εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου!
