Καλησπέρα. Νιώθω πολύ καταπιεσμένη λόγω πολλών συγκυριών τα τελευταία χρόνια. Τώρα όμως αισθάνομαι, πως τα πράγματα γύρω μου χειροτερεύουν και με πνίγουν. Αρχικά να πω πως είμαι χωρίς δουλειά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Έχω στείλει βιογραφικά , έχω πάει και έχω μιλήσει από κοντά αλλά ποτέ δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Πριν τον covid 19 είχα περάσει από μια συνέντευξη για μια δουλειά που κυνηγάω χρόνια. Ήρθε όμως ο covid και αυτό με πήγε ακόμα πιο πίσω. Απογοητεύτηκα. Τώρα, σε όποια δουλειά και να στείλω βιογραφικό εκτός του κλάδου μου ζητάνε προϋπηρεσία την οποία και δεν έχω! Είμαι πάρα πολύ δύσκολα με τα οικονομικά μου τα τελευταία 2 χρόνια! Είμαι 24. Νιώθω ένα κενό και απίστευτο στρες. Δεν μπορώ να χαρώ με τιποτα. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι σε πολύ πιο τραγική κατάσταση από μένα αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν προσφέρει ανακούφιση. Επίσης, πριν λίγες μέρες έμαθα πως ο πατέρας μου μετά από 24 χρόνια γάμου χτύπησε τη μητέρα μου και η κατάσταση έφτασε σε καταγγελία. Λες και παίζω σε ταινία αισθάνομαι. Είναι αλκοολικός αλλά ποτέ δεν σήκωσε χέρι ούτε καν σε μένα. Εγώ δε βρίσκομαι στην πόλη μου και ζω μακριά από την οικογένεια μου, που τώρα μετά από αυτό που έγινε θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά στη μητέρα μου αλλά δεν είναι εφικτό αυτό, διότι προσπαθώ να κάνω κάτι με τη δική μου ζωή που και αυτό δεν πάει και τόσο καλά. Δεν ξέρω τι να κάνω απλά και ήθελα κάπου να τα πω. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Από την: Άννα
Αγαπητή Άννα,
Ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι μαζί μας την ιστορία σου και μέσα από αυτή μπορούμε όλοι να συνδεθούμε με έναν τρόπο από το σημείο που βρισκόμαστε ο καθένας.
Το πρώτο κομμάτι που μοιράζεσαι αφορά μία πολύ δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζεις, αυτή της μακροχρόνιας ανεργίας. Αυτό το τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα έχει δύο κομμάτια επιπτώσεων, αν μπορούμε να τα περιγράψουμε με αυτόν τον τρόπο. Το ένα κομμάτι του είναι το βιοποριστικό, και το άλλο το ψυχοκοινωνικό, έτσι το στρες προέρχεται από δύο πηγές και δρα συσσωρευτικά. Η κατάσταση μοιάζει να έχει δυσκολέψει ακόμη περισσότερο μετά την πανδημία, και μάλιστα είδα πως σου κόστισε και μία θέση εργασίας που ήθελες πολύ. Νιώθω απόλυτα την απογοήτευση, την απόγνωση, τη ματαίωση, την αδικία που ενδεχομένως βιώνεις. Το γεγονός πως πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια θέση καταλαβαίνω ότι δεν είναι ικανό να ανακουφίσει όλα αυτά. Καταλαβαίνω επίσης ότι το κενό αυτό που μας περιγράφεις δε σε αφήνει να χαρείς, καθώς στερείσαι ένα πολύ βασικό ανθρώπινο δικαίωμα όπως αυτό της εργασίας.
Αναρωτιέμαι αν η ματαίωση πλέον είναι τόση που σε έχει φέρει στα όριά σου, αν κουράστηκες να προσπαθείς, γιατί με έναν τρόπο νιώθω μέσα από τα λόγια σου αυτή την εξάντληση. Συχνά ορίζουμε την προσωπική αξία μας μέσα από την εργασία μας, καθώς στην κοινωνία μας θεωρείται ως μία σημαντική αξία, κι αυτό το αναφέρω, γιατί θα ήθελα να σου φωτίσω κάτι που ίσως να ξεχνάς μέσα σε όλο αυτό. Να θυμάσαι λοιπόν πως αξίζεις μόνο και μόνο για αυτό που είσαι, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω, και η αξία σου δεν κρίνεται από καμία θέση εργασίας! Ωστόσο, μακάρι να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις να προσπαθείς να διεκδικείς αυτό που σε γεμίζει, και πραγματικά σου εύχομαι να τα καταφέρεις.
Όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι που αφορά το επεισόδιο με τους γονείς σου λυπάμαι πραγματικά πολύ. Ακούγεται πολύ σοκαριστικό και δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις. Νιώθω παράλληλα και πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι σε αυτό το δίλημμα, από τη μία να θες να βρίσκεσαι κοντά στη μητέρα σου κι από την άλλη να προσπαθείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να φτιάξεις τη δική σου ζωή. Είναι δύο ανάγκες που ενδεχομένως να νιώθεις ότι συγκρούονται στη φάση που είσαι τώρα, σαν η μία να κλέβει από την άλλη. Έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή, τη φροντίδα, το νοιάξιμο, την προστασία. Ίσως μοιάζει να έχει δύο κατευθύνσεις, από τη μία τη μητέρα σου και από την άλλη τον εαυτό σου, ωστόσο αναρωτιέμαι αν μπορούν με έναν τρόπο να συναντηθούν.
Θα ήθελα να κλείσω με λίγο πιο πρακτικά ζητήματα. Να ξέρεις λοιπόν, ότι μπορείς να απευθυνθείς σε δομές ψυχολογικής υποστήριξης όπου θα λάβεις βοήθεια δωρεάν, ή με μικρό κόστος δεδομένης της οικονομικής σου δυσκολίας, ενώ όσον αφορά τη μητέρα σου, θα μπορούσες να της προτείνεις να απευθυνθεί σε έναν ξενώνα φιλοξενίας που στηρίζει γυναίκες που έχουν πέσει θύματα ενδοοικογενειακής βίας, αν δεν έχει ήδη προβεί σε μια τέτοια κίνηση. Αξίζει και στις δύο σας να λάβετε τη φροντίδα που χρειάζεστε κι αφού τη λάβετε από έναν τρίτο, ίσως σύντομα να μπορέσετε να τη δώσετε και η μία στην άλλη.
