Πάει ένας μήνας τώρα, που ξυπνάω κάθε μέρα και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Με το ζόρι υπάρχω. Τί να κάνω;
Από τον/την: M
Αγαπημένη ή αγαπημένε Μ.,
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμά σου. Αν και λιτό είναι τόσο περιεκτικό και βαθύ σε νόημα, που έχει καταφέρει να με αγγίξει και να με συγκινήσει πολύ. Και πιστεύω, όποιος το διαβάσει θα μπορέσει πολύ εύκολα να συνδεθεί μαζί σου, γιατί πράγματι φέρνεις κάτι πολύ ανθρώπινο, που λίγο ή πολύ μοιραζόμαστε όλοι κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Η ύπαρξη και η ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, συχνά μπορεί να βιώνεται με πολύ πόνο και δυσκολία. Και αυτό είναι κάτι που συνοδεύεται από πολλές και βαριές ενοχές. Σαν να μην μας επιτρέπεται να βιώνουμε την ύπαρξή μας με αυτόν τον δύσκολο και δυσάρεστο τρόπο. Ιδιαίτερα στην εποχή και την κοινωνία που ζούμε έχουμε εγκλωβιστεί σε μία ψευδαίσθηση ότι η ζωή πρέπει να είναι μόνο ευχάριστη και σε μία τόσο μη ρεαλιστική πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Με λίγα λόγια έχουμε θεοποιήσει την ευτυχία και της έχουμε δώσει μία διάσταση εξωπραγματική, την κυνηγάμε στο καθετί κι εκείνη ξεγλιστρά, κι εμείς αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος! Κάνουμε λοιπόν λάθος αν ξεχνάμε ότι η ζωή και η ανθρώπινη ύπαρξη δεν υφίσταται χωρίς πόνο. Εξ ορισμού ο άνθρωπος είναι ένα ον που εξελίσσεται μέσα από το γεγονός ότι βιώνει ψυχικό πόνο.
Αν δεν νιώσουμε πόνο, αν δεν έρθουμε σε επαφή με τη ματαιότητα, αν δεν υποφέρουμε, δεν ζούμε, δεν είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να εξελιχθούμε, δεν μπορούμε να αναζητήσουμε και να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας. Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι αυτό που μοιράζεσαι είναι κάτι βαθιά πυρηνικό και πανανθρώπινο, ωστόσο δεν μειώνω σε καμία περίπτωση τη μοναδικότητα του δικού σου προσωπικού βιώματος και πόνου.
Αυτό το «τί πο τα» που μας έγραψες, με έχει κάνει να συνδέομαι πολύ έντονα με το δικό μου δυσβάσταχτο «τί πο τα». Κι αυτό το «τι τι πο τα» είναι ένα τίποτα με κενά όπως τόσο εύστοχα το τοποθέτησες εσύ, τα οποία μπορούμε είτε να επιλέξουμε να τα αφήσουμε κενά, είτε να επιλέξουμε να τα γεμίσουμε κε κάτι. Με κάτι που ίσως έχει ένα μοναδικό νόημα για τον καθένα προσωπικά. Εγώ θα ήθελα να σε προσκαλέσω να αναγνωρίσεις και να τιμήσεις τα κενά σου, ως πολύ σπουδαία κομμάτια σου, και να σου πω πως αν και φαινομενικά μοιάζουν άδεια, στα δικά μου μάτια κρύβουν τεράστιο πλούτο και τεράστιο χώρο για ακόμη περισσότερο.
Τέλος, θα ήθελα να αναγνωρίσω την ανάγκη σου να μοιραστείς μαζί μας αυτό που διαπραγματεύεσαι, κι επειδή ακούγεται να είναι έντονο και βαρύ, θα ήθελα να σου εκφράσω το πόσο ελπίζω να το φροντίσεις όλο αυτό. Σου αξίζει να μοιραστείς ακόμη περισσότερα με όποιον τρόπο σου ταιριάζει εσένα, είτε μέσα από τη σελίδα μας, είτε μέσα από μία τηλεφωνική επικοινωνία με έναν ειδικό, είτε μέσα από μία ψυχοθεραπευτική δουλειά. Στα δικά μου μάτια όσο δύσκολο κι αν είναι τώρα αυτό που βιώνεις, είναι και κάτι το οποίο αν το μοιραστείς και το επεξεργαστείς και το φροντίσεις μπορεί να σε πάει παρακάτω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εσένα.
