Αρχισα να πηγαινω σε ψυχολόγο από την 1η γυμνασίου. Μετά από δική μου πρωτοβουλία καθώς ένιωσα οτι βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Η μητέρα μου συμφώνησε απευθείας και χωρίς την “ευλογία” Του πατερα μου αφου δεν πιστευει στις διαδικασίες αυτές. Μπορώ να πω ότι ήταν η πρωτη φορα που η μανία μου για τελειότητα με βοηθησε. Όταν ένιωσα πως δυσκολευομαι, ότι μου είναι δυσκολο να ανταπεξέλθω σε απλές καθημερινές δοκιμασίες μίλησα κατευθείαν στην μητέρα μου. Στην αρχη των συνεδριών χρησιμοποιουσα την διαδικασία για να ξεθυμανω, μιλαγα πολυ και έντονα , έκλαιγα, όμως μου ηταν ευκολο να ανοιχτω. Ένιωσα από την πρωτη στιγμή οικειότητα και ασφάλεια, πως όλο αυτό γινόταν για το καλό μου, λογικά επειδή το ειχα τόσο ανάγκη.
Πέρασα πολλες φάσεις αμφισβήτησα την χρησιμότητα των συνεδριών, ένιωσα πως δεν θα μπορουσα να ζησω ξανά χωρίς την παρακολουθιση ειδικου, έβγαλα συμπεράσματα και προσπερασα εμπόδια. Ένα σημείο που άλλαξε τα πάντα για εμενα (οχι απέναντι στην ψυχοθεραπεία μόνο αλλά και στην ζωή την ίδια) ήταν η στιγμή που σκέφτηκα το στήσιμο της πρωτης απόπειρας αυτοκτονίας. Ήμουν σε ένα ταξίδι με το σχολείο, μακριά από τους γονείς. Περναγα όμορφα όμως ξαφνικά αρχισα να αμφισβητώ να συναισθήματα των άλλων για εμενα , την ειλικρίνεια τους και την στιγμή που βρέθηκε μόνη στο καράβι στον γυρισμό έκανα ένα πλανο της αυτοκτονίας μου. Είναι Τρομακτικο μόνο που το σκέφτομαι. Όταν το συζήτησα με την ψυχολογο μου νομίζω πως και οι δυο καταλάβαμε οτι τα πράγματα είναι δυσκολα. Μετά από ένα χρόνο και αφου είχα σχεδιάσει την δευτερη απόπειρα αυτοκτονίας που επίσης ,εμεινε μονάχα στο μυαλό μου, δεν έγινε πραξη , ένιωθα πολυ άσχημα η Καθημερινή ζωή για μένα ήταν ένας εφιάλτης. Δεν μπορουσα να πλυθω , να ντυθώ , ένιωθα σαν να κουβαλούσα πανω μου ένα τσουβάλι βαρυ όπου κι αν πηγαινα .
Η ψυχολόγος μου με προετρεψε σε μια ψυχίατρο την οποία επισκέφτηκα και μου είχε πει πως “δικαιουμαι” Τα αντίστοιχα χάπια αν ήθελα να τα παρω και πως οι γονείς μου, που ήταν αντίθετοι με την ιδέα, δεν μπορουσαν να το σταματησουν. Εγώ αρνήθηκα τα χαπια επηρεασμένη από τους γονείς μου και πιο συγκεκριμένα από την μαμά μου καθώς είναι ένα πολυ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου την αγαπώ παρα πολυ και έβλεπα πως ολη η κατάσταση την ζορίζε πολυ. Αυτές οι ημέρες ήταν καθοριστικές για εμενα αφου κατάλαβα πως οι επισκέψεις στην ψυχολόγο δεν ήταν για να ζω πιο αναλαφρα αλλά για να μην κρεμαστω από το χερουλι της πορτας σε μια στιγμή αδυναμίας. Αυτό μου άλλαξε την ζωή. Εδω θα ήθελα να πω πως δεν Κληθηκα να αποβάλλω μονάχα τις αυτοκτονικές σκέψεις αλλά και πολλές ανασφαλειες ή τραυματα που μου είχαν προκληθει από τα παιδικα μου χρόνια. Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια ψυχοθεραπείας έχουν αλλάξει πολλα πραγματα στην ζωή μου. Εκτός από τις αυτοκτονικές τάσεις που ξεφορτώθηκα στην 3η γυμνασίου για τα καλά έχω βοηθηθεί πολυ να ξεπεράσω κάποιες απο τις απίστευτες φοβίες μου και τις ανασφαλειες μου. Δεν ξέρω πως θα είχα καταλήξει αν είχα παρατησει την διαδικασία .
Έχω πολυ δρόμο ακόμα και το γνώριζω, τα πραγματα δεν αλλάζουν απο την μια μέρα στην αλλη , όμως μπορώ να πω πως έχω κάνει σημαντικά βήματα απο τοτε. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του παρελθοντικου εαυτό μου και της οποιας παλινδρόμησης πως μπορεί να προκυψει. Οι τέχνες και συγκεκριμένα το θέατρο και το γράψιμο ήταν κάποια απο τα πραγματα που επίσης με βοήθησαν πολυ. Πορευομαι στην ζωή μου , βάζω στόχους και προσπαθω να πείσω τον εαυτό μου οτι αξιζω αυτήν την φροντίδα. Η εμπειρία μου με την ψυχοθεραπεία δεν θα μπορουσε να είναι καλυτερη αν και θεωρώ πως δεν έχει τελειωσει τίποτα ακόμα.
Από τον/την: Ευγενία