Ονομάζομαι Χρήστος και είμαι 30 ετών. Το 2016 είχα πολύ συχνές κρίσεις πανικού και εμφάνισα πρώτα σημάδια κατάθλιψης. Αρχικά πήγα σε ψυχολόγο, όμως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι χρειάζομαι και αγωγή. Είχα μήνες να κοιμηθώ κανονικά. Εμμονικές σκέψεις, φοβίες, απώλεια όρεξης, εκρήξεις θυμού, αίσθημα κενού και πολλά άλλα. Έτσι, η ψυχολόγος με σύστησε σε έναν ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, ο οποίος μου έδωσε αγωγή. Το σημαντικότερο, ότι αυτός ο άνθρωπος μου έκανε κλικ! Ξεκίνησα να πηγαίνω εβδομαδιαία για ψυχοθεραπεία σε αυτόν τον θεραπευτή. Μετά από αρκετό καιρό ζήτησα να διακόψω την αγωγή, καθώς αισθανομουν ότι δεν τη χρειάζομαι πλέον. Το ταξίδι αυτό είχε και έχει (πλέον είμαι στο 8ο έτος θεραπείας) πολλά σκαμπανεβάσματα.
Η αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολη, μέχρι να εμπιστευτώ τον θεραπευτή μου, να μπορώ να λέω ό,τι σκέφτομαι, να εκφράζω συναισθήματα οργής και θυμού που ντρεπόμουν να εκφράσω. Συνειδητοποίησα πολλά για εμένα και τη σχέση μου με τους γονείς μου. Πέρασα πολλές δύσκολες μέρες, αλλά με έφεραν σε καλύτερες. Έμαθα να είμαι ειλικρινής στον θεραπευτή μου και σε εμένα. Έμαθα να βαζω τα όρια μου. Να λέω όχι. Να πατάω στα πόδια μου. Υπήρχαν περίοδοι που υπήρχαν πάλι κύματα. Νευρίαζα. Απογοητευόμουν, ότι κάτι δεν κάνω καλά. Κατάλαβα ότι έτσι είναι αυτή η διαδικασία. Δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Αλλά θα χρειαστεί να κάνεις και ένα κύκλο πάλι, κάποια στιγμή. Με τα χρόνια έχτισα την αυτοπεποίθησή μου. Έμαθα να μη φοβάμαι την αγάπη. Να εμπιστεύομαι ανθρώπους. Να τολμάω να κυνηγήσω πράγματα που φοβομουν. Να χαίρομαι τη ζωή, αντί να τη φοβάμαι. Να ζητάω ότι μου αξίζει. Όχι, δεν λύθηκαν τα πάντα. Αλλά πλέον καταλαβαίνω πιο εύκολα τι μου συμβαίνει και μπορώ να το διαχειριστώ καλύτερα. Δεν είναι εύκολο. Αλλά σίγουρα είναι πιο εύκολο από όσο ήταν κάποτε. Άρχισα να χτίζω ψυχική ανθεκτικότητα. Να λέω μπορώ, ακόμη κι αν το μυαλό μου φοβάται. Να μην νιώθω ανήμπορος και αβοήθητος.
Έμαθα να είμαι ο θεραπευτής του εαυτού μου όταν χρειάζεται. Να μπορώ να μου μιλήσω όμορφα και να με καθησυχάσω. Έμαθα να είμαι ο γονιός που θα ήθελα να έχω. Ή μάλλον, μαθαίνω. Ακόμα μαθαίνω. Έχω δεχτεί μεγάλη κριτική για τη θεραπεία. Γιατί πας; Ακόμη κάνεις; Δε σταμάτησες; Να πας να κάνεις ψώνια. Αρκετοί δεν καταλαβαίνουν. Άλλοι απλώς δε θέλουν να σε βλέπουν να είσαι καλύτερος. Πιο ευσυνείδητος. Εσύ, όμως, πρέπει κάθε μέρα να χειροκροτάς τον εαυτό σου ακόμη κι αν δεν το κάνει κανείς. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Ευτυχώς, είμαι τυχερός και έχω φίλους που ενδιαφέρονται. Ξέρουν τι περνάω. Με στηρίζουν. Είναι πάντα εκεί. Χωρίς να με επικρίνουν, ή να μου βάζουν ταμπέλες όπως “αδύναμος”. Μετά από πολύ κόπο (κλάμα θα έλεγα κυρίως!) αισθάνομαι ότι έχω τα εργαλεία να ανταπεξέλθω και αυτό το οφείλω στην ψυχοθεραπεία. Ο λόγος που μοιράζομαι την ιστορία μου είναι γιατί πρώτον, πάντα φοβόμουν να το κάνω. Πιστεύω από ντροπή. “Οι άντρες δεν κλαίνε” άλλωστε! Όσες φορές το έκανα όμως, αισθανόμουν καλύτερα και, επίσης, είδα ότι κάποιος που το χρειαζόταν μπορεί να άκουγε.
Επομένως, αν διαβάζεις αυτήν την ιστορία, δεν είσαι μόνος. Αν αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι βοήθεια, πήγαινε να τη ζητήσεις. Δεν είναι πια ταμπού. Κι αν είναι σε κάποιο βαθμό, οφείλουμε να το σπάσουμε. Αν κάποιος δικός σου είναι σε τέτοια θέση, παρότρυνε τον να δει κάποιον ειδικό. Και να είσαι εκεί να του δίνεις αγάπη, στήριξη και φροντίδα. Ο ειδικός θα κάνει τη δουλειά που πρέπει. Επίσης, αν κάνεις χρόνια θεραπεία και δέχεσαι κριτική από άλλους ή εσύ ο ίδιος απογοητεύεσαι, κάθε πράγμα θέλει το χρόνο του. Βλέπεις κάποια βελτίωση; Είσαι σε σωστό δρόμο. Όσο για αυτούς που σου κάνουν κριτική, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλήσεις. Όποιος θέλει και μπορεί, θα καταλάβει. Οι άλλοι δεν έχουν λόγο να είναι στη ζωή σου. Τέλος, θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους θεραπευτές για το έργο τους. Είναι πολλά παραπάνω από ένα επάγγελμα. Μακάρι η πολιτεία να προσφέρει μεγαλύτερη πρόσβαση στον τομέα της ψυχικής υγείας. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου και δεν είναι ισάξιο με κανένα υλικό αγαθό που μου προτείνουν να ψωνίσω!
Υ.Γ. Οι άντρες κλαίνε, φοβούνται, πιέζονται, αγχώνονται, παθαίνουν κρίσεις πανικού, εμφανίζουν κατάθλιψη και γενικά καλό θα είναι να δεχτούμε ότι είναι και αυτοί ΆΝΘΡΩΠΟΙ με συναισθήματα.
Από τον/την: Χρήστο
