Όταν ξεκίνησα ψυχοθεραπεία ήμουν 31. Πριν κλείσω τα 30 είχα βιώσει μια μακροχρόνια κατάσταση πένθους και ένα μεγάλο χωρισμό. Πριν αποφασίσω να ξεκινήσω, είχε προηγηθεί μια νοσηλεία μου στο νοσοκομείο με έντονα συμπτώματα σωματοποιημένου στρες. Άνθρωποι από το φιλικό μου περιβάλλον αλλά και η τότε σύντροφός μου με παρότρυναν συχνά να επισκεφθώ κάποιον ειδικό. Σε εμένα αυτή η παρότρυνση δρούσε ανασταλτικά. Ίσως ήμουν αντιδραστική, δεν ξέρω.
Θυμάμαι έντονα το άγχος που είχα πριν την πρώτη συνεδρία. Περάσαμε από πολλά στάδια, άλλοτε πιο ευχάριστα άλλες φορές πιο δύσκολα. Με κάθε αφορμή λέω σε φίλους ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Όταν ξεκινάς μπορείτε να θέσετε κάποιους στόχους, από κοινού, με το θεραπευτή σου, μπορώ πλέον με σιγουριά να πω ότι με βοήθησε όχι μόνο σε όλους αυτούς τους στόχους αλλά και σε πάρα πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου. Όχι μόνο επικοινωνιακά, αλλά και σε ένα πιο βαθύ διαπροσωπικό επίπεδο. Όσο δουλεύουμε μαζί αποκτώ γνώσεις, αποκωδικοποιώ συμπεριφορές και είναι όλα πιο ήπια και ευχάριστα.
Υπάρχει ακόμα κόσμος εκεί έξω που αν αναφερθεί στην ψυχοθεραπεία του, φαίνεται σαν να έχει ακόμα μέσα του ένα στίγμα, μοιάζει να κρύβει ντροπή η παραδοχή του. Σε αυτούς τους ανθρώπους και σε όσους σκέφτονται να πάνε αλλά δεν το έχουν πάρει απόφαση ακόμα θα ήθελα κάτι να πω. Η απόφαση να ξεκινήσεις ένα τέτοιο ταξίδι, η δύναμη να το ακολουθείς πίστα όσο χρειάζεται να διαρκέσει, δεν συνεπάγεται ότι κάτι “δεν πάει και τόσο καλά” με εσένα. Μόνο περηφάνεια πρέπει να νοιώθεις, γιατί πήρες μια απόφαση που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Από τον/την: Ανώνυμη
