Λοιπόν, ας ξεκινήσω κι εγώ να λέω την ιστορία μου. Ας αρχίσω από το βασικό, είμαι 18 χρόνων. Από όταν μπήκα στο γυμνάσιο, δηλαδή όταν ήμουν 13, ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη, καθώς νόμιζα ότι θα γνωρίσω καινούργιο κόσμο, νέες παρέες, και θα βγαίνω με τις φίλες μου. Όπως κάθε 13χρονο παιδί, που το φαντάζεται αυτό, πριν μπει στην εφηβεία του. Όμως, καθώς πέρναγαν οι μήνες έβλεπα ότι σιγά σιγά τα παιδιά του σχολείου με απομάκρυναν και με κορόιδευαν. Αυτό άρχισε να γίνεται σε τόσο έντονο βαθμό στο σημείο να μάθουν για μένα και εξωσχολικοί, και άρχισαν να μου κάνουν bullying και αυτοί με τα χαρακτηριστικά σχόλια “είσαι άσχημη, είσαι παρά πολύ αδύνατη, φάε λίγο, τα δόντια σου έχουν ένα μικρό κενό, πήγαινε κλείσε το, είσαι π**τανα”. Ένα 13χρονο κορίτσι π**τανα! Άρχισαν να μου στέλνουν και υβριστικά μηνύματα (π.χ. να πεθάνει η οικογένεια μου) και με απειλούσαν. Εγώ καθημερινά στο σχολείο για 3 χρόνια πήγαινα τόσο στεναχωρημένη που μέχρι και οι καθηγητές το κατάλαβαν. Όμως δεν μίλησα. Δεν μίλησα γιατί δεν ήταν μόνο το σχολικό bullying, είχα και οικογενειακά προβλήματα. Εγώ ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις με την μητέρα μου, όμως στο γυμνάσιο και στο λύκειο άρχισαν να γίνονται χειρότερες.
Αρχικά, οι γονείς μου όταν πήγαινα στο γυμνάσιο με φόβιζαν ό,τι και να έκανα. Για παράδειγμα μπορεί να μην ήθελα να πάω την πρώτη ώρα σχολείο και μου έλεγαν ότι δεν θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου και ότι είμαι τεμπέλα κλπ. Εμένα αυτό με άγχωνε. Το χειρότερο όμως σε αυτή την κατάσταση ήταν ότι οι δικοί μου με χτύπαγαν σε σημείο που μια φορά απέκτησα μελανιές στο σώμα μου. Κάποιες φορές, όταν τα σκέφτομαι αυτά, νιώθω ότι είμαι υπερβολική, αλλά το ξέρω ότι δεν είμαι. Οπότε είχα και το σχολικό bullying και τα οικογενειακά προβλήματα (που με χτύπαγαν, τσακώνοντουσαν κλπ). Όταν όμως μπήκα στο λύκειο η μεγαλύτερή μου αδελφή έφυγε από το σπίτι για 2 χρόνια χωρίς να έχει επαφές μαζί μου. Μας παράτησε για το αγόρι της. Τότε άρχισαν όλα, όλες οι ευθύνες έπεσαν πάνω μου. Τσακωνόντουσαν οι δικοί μου και είχα την μικρότερη αδελφή μου στο δωμάτιο προσπαθώντας να την αποσυντονίσω για να μην ακούει. Καθόμουν τα βράδια και έκλαιγα και το πρωί πήγαινα σχολείο και δεν μίλαγα σε κανέναν. Κλεινόμουν στις τουαλέτες και έκλαιγα. Φυσικά άρχισε ο αυτοτραυματισμός για λίγο καιρό, όμως αποφάσισα να το σταματήσω και το έκανα. Στη συνέχεια, έμπλεξα με παρέες που μου έκαναν ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μου.
Ξαφνικά φέτος ήθελα να κάνω μια αλλαγή στον εαυτό μου. Άλλαξα σχολείο στην τρίτη λυκείου, γνώρισα καινούργια άτομα και πήγα και σε ψυχολόγο! Η αλήθεια είναι ότι ακόμα είμαι στο στάδιο της αλλαγής και προσπαθώ να διορθώσω κάποια τραύματα. Έχω ακόμα κάποιες πληγές που όσα χρόνια και αν έχουν περάσει δεν κλείνουν εύκολα. Ανυπομονώ όμως να κάνω μια νέα αρχή, να ταξιδέψω εκεί που θέλω με τα άτομα που θέλω και να βοηθάω τον κόσμο. Γιατί όταν ήθελα εγώ βοήθεια, δεν ήταν κανείς δίπλα μου, τα αντιμετώπισα όλα μόνη μου και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.
Έδειξα ότι μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα και ότι είμαι δυνατή. Δεν τα παρατάω και ούτε πρόκειται ποτέ να τα παρατήσω, όσο δύσκολα και αν έρθουν τα πράγματα. Πάντα θα δίνω ελπίδα στον εαυτό μου. Είμαι περήφανη για εμένα.
Από τον/την: Έλενα
Επιμέλεια κειμένου: Μαριλένα Μαντά
