Η ψυχοθεραπεία ήταν από τις πιο σημαντικές και σωστές αποφάσεις που πήρα στην νεαρή ενήλικη ζωή μου. Είχα μια πολύ άσχημη, τοξική σχέση, όπου μέσα σε 4 χρόνια (ναι πολύ καιρό) με έκανε να ξεχάσω ποια είμαι, τι θέλω, τι μπορώ να κάνω αλλά και να αμφισβητώ το κάθε βήμα, την κάθε σκέψη ακόμα και τον τρόπο που αναπνέω (τρου στόρυ, τον ενοχλούσε) ή το πώς μιλάω σε φίλους και γνωστούς ή τον τρόπο που στέκομαι ή βαφομαι. Μετά από αυτά τα 3-4 χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν πήγαινα στην ψυχολόγο γιατί ήξερα πως θα χωρίσω.
Ήξερα ότι θα έβρισκα την δύναμη να χωρίσω και δεν ήμουν σίγουρη ότι το ήθελα. Μέχρι που (πάλι καλά) το έκανα αυτό το βήμα, και απελευθερώθηκα. Θυμήθηκα ποια ήμουν πριν από αυτή την σχέση αλλά και κατάλαβα ποια είμαι τώρα, όπως και να ήμουν, με τα καλά και τα κακα μου, και κατάλαβα ότι είμαι αρκετά ωραία τυπισσα για όλο αυτό (χαχα). Αλλά τέλος πάντων κατάλαβα ότι όλα όλα όλα όλα είναι στο δικό μας χέρι και στην δική μας διάθεση και στο δικό μας θάρρος να πάμε , να εντοπίσουμε το πρόβλημα μας (γιατί και εμείς έχουμε πρόβλημα προφανώς), να το βελτιώσουμε και να είμαστε καλά. Όχι τέλεια αλλά καλά,πραγματικά και ουσιαστικά,καλά.
Να αποδεχτούμε εμάς, τους γύρω μας, τις συνθήκες και να προσαρμοζόμαστε σε αυτές. Δεν θα είναι καλά για αρκετό καιρό. Αλλά σίγουρα μετά, θα είναι καλύτερα ρε. ♥
Από τον/την: Χριστίνα
