Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς ακριβώς να ξεκινήσω, αλλά ξέρω πως αξίζει να ακουστεί η φωνή μου, η φωνή σου, όλων εμάς που ζούμε με ψυχικη ασθένεια, σε έναν κόσμο που διαρκώς μας κρίνει για’ αυτήν και μας την κολλάει σαν “ταμπέλα”.
Είμαι 21 και πριν 3 χρόνια με διέγνωσαν μετά από διαφορετικές διαγνώσεις ,με μια από τις πιο “χαοτικές” για τον περίγυρο διαταραχές, μια διαταραχή που ακόμα και επαγγελματίες υγείας ,βασιζόμενοι στις προκαταλήψεις ,μπορεί να απορρίψουν να αναλάβουν για θεραπεία. Έχω λοιπόν, οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Όχι, δεν χρειάζεται να σοκαριστείτε, να βγάλετε γρήγορα συμπεράσματα. Η οριακή αποτελεί μονάχα ένα κομμάτι μου, έναν μηχανισμό δυσλειτουργικο πολλές φορές για τη διαχείριση των συναισθημάτων μου και των σκέψεων μου. Όλο το υπόλοιπο είναι μου, αποτελείται από ένα σωρό άλλα πράγματα. Για να μιλήσω όμως ειλικρινά, αυτό μου πήρε κάμποσο χρόνο να το καταλάβω. Εκρινα τον εαυτό μου για τις συμπεριφορές μου, τις αντιδράσεις μου, τα συναισθήματα μου και θεωρούσα πως δεν μπορώ να βελτιωθω ως άνθρωπος, λόγω της οριακής. Με εκρινα όταν δεν μπορούσα να διαχειριστω μια απώλεια ή ένα ενδεχόμενο απώλειας και κατέφευγα σε αυτοκαταστροφικες πράξεις, όταν για να “ηρεμήσω” το άγχος και τη θλίψη έκανα κατάχρηση αλκοόλ, όταν η ζυγαριά στα μάτια μου γινόταν “ο καθρέφτης” της αξίας μου και της υπόστασης μου, όταν ξεσπούσα με οργή έστω με μικρές αφορμές, όταν “αποσυνδεομουν” από την πραγματικότητα και το μυαλό μου βρισκόταν στο κενό, ενώ το σώμα μου λουζόταν με κρύο ιδρώτα από τα έντονα συναισθήματα. Υπήρχαν βέβαια και στιγμές πολύ έντονου ενθουσιασμού, μόλις γνώριζα πχ ένα νέο άτομο, ωστόσο υπήρχαν και στιγμές που έστω με μια μικρή λεπτομέρεια μπορούσα να νιώσω ακριβώς το αντίθετο,με την ίδια ένταση. Μέσα στον εγκέφαλό μου ένιωθα σαν να υπήρχε ένα τρενάκι του Λουνα Παρκ, στο οποίο όμως δεν είχα εγώ τον έλεγχο.
Η αρχή της θεραπείας μου ήταν ό,τι πιο επώδυνο και δύσκολο έχω ζήσει μέχρι στιγμής. Είχα αρκετή άρνηση, ειδικά για τη Διαλεκτική Συμπεριφορική θεραπεία και την αγωγή. Και δεν το αρνούμαι, πολλές φορές συνεχίζω να έχω όταν το αρνητικό συναίσθημα κυριαρχεί. Με μια διαφορά όμως: η άρνηση υποχωρεί πολύ μα πολύ πιο εύκολα πλέον. Μπορεί να μην κερδίζω πάντοτε, να μην αντιστέκομαι ακόμα σε όλες μου τις παρορμήσεις μετά από έντονα συναισθήματα, αλλά πλέον τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, κάνω ένα βήμα πίσω και σκέφτομαι εναλλακτικούς τρόπους, τρόπους που δεν θα ανακουφίσουν προσωρινά, επιφανειακά τη θλίψη, τον πόνο,τον θυμό, την παρορμητικότητα, αλλά θα με ηρεμήσουν ώστε να δράσω βήμα-βημα και να δω πιο καθαρά, χωρίς να με καταστρέφω.
Θέλω σε αυτό το σημείο να τονίσω πως όσα άτομα ζούμε με ΟΔΠ, δεν είμαστε τέρατα. Ούτε άτομα προς αποφυγήν. Μπορεί να είμαστε ο φίλος σου, ο συγγενής σου, ο σύντροφός σου, ο συνεργάτης σου, ο συνάνθρωπος σου,ρε αδερφέ! Μην μας γυρνάτε την πλάτη μόλις σας μιλάμε ανοιχτά για αυτό, σε μια κοινωνία που ολ@ ξέρουμε πώς κρίνει τα πάντα. Θέλει κουράγιο και δύναμη, πιστέψτε με.
Με λένε D και έχω οριακή διαταραχή προσωπικότητας, μα πάνω από όλα, έχω τη δικιά μου υπόσταση, τον δικό μου τρόπο να προσφέρω στον κόσμο. Με λένε D και απόψε θέλω η φωνή μου να ακουστεί για οσα άτομα δεν είναι ακόμα έτοιμα ή φοβούνται.
Από τον/την: Danny
