Ίσως και η μεγαλύτερη εξομολόγηση στην ζωή μου.
Από μικρή ηλικία είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.
Στην θεραπεία το ονομάσαμε κακοποίηση όχι ότι έχει σημασία η λέξη.
Όσο ότι περνώντας ο καιρός έμαθα ότι κατάπινα τις ανάγκες μου, δεν αποδεχόμουν τον εαυτό μου.
Η οικογένεια μου με προσδιόριζε μόνο μέσω της επιληψίας, ήμουν προβληματική.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνετε ήρθαν προβλήματα συναισθηματικής φύσεως και άγχους.Φοβόμουν να ζήσω.
Οι σχέσεις μου μοτίβα, που με έκαναν να αισθάνομαι μηδενικό.
Εν καιρώ το αντιλήφθηκα ζούσα στα όρια καμία σχέση μου δεν μπορούσε να στεριώσει, τεράστιος φόβος εγκατάλειψης, καμία εμπιστοσύνη ούτε στην σκιά μου.
Δούλεψα, δουλεύω, κάποιες φορές δυσκολεύομαι όμως ξεπέρασα αυτό το δυσβάσταχτο κενό που με καθόριζε δημιούργησα υγιείς σχέσεις.
Η οικογένεια μου δεν με στήριξε θρηνώ την αλλαγή όμως την αποδέχομαι.
Περισσοτερο παρακινήθηκα να στείλω την ιστορία μου διότι όλοι κάτι κουβαλάμε και πολλές φορές η ντροπή μας αποτρέπει να μοιραστούμε κομμάτια της υπέροχης ύπαρξης μας.
Τα πάντα μπορούμε να τα βελτιώσουμε συνεχίστε να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας.
Ο εαυτός είναι ο οδηγός μας.♥
Από τον/την: Ι.
