Ημέρα τρίτη.
Άλλαξε ο χρόνος, αλλά τίποτε άλλο. Παραμένω ψυχολογικά ασταθής και δυστυχισμένη. Βέβαια ειμαι βαθιά μέσα μου δυστυχισμένη, στη βάση της καρδιάς μου, αλλά εξωτερικά μπορώ να χαμογελάσω και να γελάσω κάποιες φορές. Πολλοί άνθρωποι ξεγιελιούνται και δεν πιστεύουν ότι ένας άνθρωπος σαν εμένα έχει ένα τέτοιο πρόβλημα. Στη δική μου περίπτωση δεν φαίνεται ιδιαίτερα, ειμαι παρεξηγήσιμη αφού ένα από τα συμπτωματα μου είναι η έντονη παρορμητικότητα, πιο πολυ φαίνομαι περίεργος χαρακτήρας παρά άρρωστη.
Ειναι τοσο δυσκολο για μένα να αποδειξω και να εξηγησω τι έχω, είναι σαν να προσπαθώ να τους δείξω πως δίπλα μου υπάρχει ένα φάντασμα που με βασανίζει. Ναι όντως, η διαταραχή μου είναι ένα φάντασμα και ναι, με βασανίζει. Αλλά ίσως τη νικησω, βασικά τα φάρμακα μου θα τη νικησουν, γιατί ακόμα δεν μπορώ καλά καλά ούτε να εκφραστώ στη ψυχίατρο με ακριβή λόγο και ευκολία, πόσο μάλλον να κάνω ψυχοθεραπεία. Τα φάρμακα δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά το κάνουν στάσιμο ώστε να μην γίνει πολύ χειρότερο. Τα φάρμακα μου περιέχουν σερτραλινη και αριπιπραζολη. Η σερτραλινη ειναι μεσα στα αντικαταθλιπτικά μου και η αριπιπραζολη στα αντιψυχωσικα μου. Άμα ξεχάσω να τα πάρω στην ώρα μου ή ακόμα χειρότερα αν τα σταματήσω θα βρίσκομαι στο μεταίχμιο νεύρωσης και ψύχωσης, τα καταθλιπτικά επεισόδια θα πέφτουν βροχή, το ίδιο και οι τάσεις για αυτοτραυματισμο και αυτοκτονία.
Πριν διαγνωστω ειχα εντονα προβλήματα ταυτότητας, αισθήματα κενού και ανίας, κάτι που δυσκόλευε την καθημερινότητα μου σε τρομακτικό σημείο. Παραιτήθηκα από την δουλεία που μου έδινε λεφτά να ζήσω εγώ και η γάτα μου και τα όνειρα μου, παραιτήθηκα γιατί δεν άντεχα να βρίσκομαι σε μια δουλειά που μισώ, με πολύ κόσμο, υποχρεωμένη να ειμαι ευγενική ότι κι αν μου πουνε. Δεν ένιωσα καλύτερα όταν παραιτήθηκα αλλά το γεγονός ότι πήγα σπίτι μου και κοιμήθηκα απευθείας με ανακουφισε εγκεφαλικά. Στη δουλειά δεν μπορούσαν να καταλάβουν αμα είχα κάτι, βέβαια ούτε εγώ ήξερα τότε αλλά όπως ξέρετε στις δουλειές πρέπει να είσαι στρατιώτης, ότι και να είσαι. Δεν μπορούσα με τίποτα να το κάνω αυτό, δεν είχα την δύναμη. Δεν τους νοιάζει αν είσαι διαταραγμενος, με κατάθλιψη με με με..Τους νοιάζει να τους βγάλεις δουλειά και λογικοτατο. Κι αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που έφυγα, αφού δεν είχα τίποτα να δώσω, όχι μόνο στη δουλειά, αλλά ούτε στους συναδέλφους μου μια καλή κουβέντα. Μαυριζα το ωράριο τους. Ντρέπομαι για αυτο αλλα ότι έγινε έγινε.
Μη σας πω ότι ένιωσα δικαιωμένη όταν έμαθα τι εχω, μιας και κατάλαβα ότι δεν ήταν όλα επιλογές μου και δικά μου λάθη. Η ψυχίατρος μου είχε μιλήσει στη μητέρα μου αναλυτικά για την κατάσταση μου μετά την διάγνωση. “Κάντε υπομονή, μπορεί να θυμώνει έντονα, να στεναχωριέται και να λεει άλλα σωρό πράγματα, αλλά πιστέψτε με, δεν το κανει επιτιδες. Και να προσπαθησετε δεν μπορειτε να την καταλαβετε.” …Με το που άκουσα την τελευταία πρόταση ενιωσα να πέφτω σε ένα μεγάλο κενό. Γιατί να μην μπορεί να με καταλάβει κανεις; Γιατί πρέπει να είναι τόσο ασχημα τα πραγματα; Αναρωτιέμαι τι έχω κανει και αξιζω τέτοια τυχη. Είμαι με δακρυσμένα, πρησμένα μάτια στο γραφείο της ψυχιάτρου μου. Με κοιτάει με γλυκό βλέμμα και μου λέει “Θα σου δώσω δύο φαρμακακια. Το ένα είναι αντικαταθλιπτικό και το δεύτερο αντιψυχωσικο. Στο δεύτερο φάρμακο θα σου δώσω 10mg γιατι δεν είσαι σχιζοφρενής αν και η διαταραχή σου επίσης λέγεται περιπατητική σχιζοφρένεια.” ..Όση ώρα μου τα έλεγε αυτά ένιωθα σαν να ειμαι πεσμένη κάτω και με το που σηκώνω το κεφάλι να βλέπω το νικητή αυτής της μάχης, την αρρώστια. Στο φαρμακείο δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ντράπηκα όταν έδωσα την συνταγή. Μου δίνουν τα φάρμακα, πληρώνω και ένιωσα να με κοιτάει η φαρμακοποιος με λύπη.
Και εγώ λυπάμαι, λυπάμαι γιατί ειμαι κυριολεκτικά στο ανθος της ηλικίας μου και δεν μπορω να ζησω οπως τα συνηθισμένα παιδια, τα φυσιολογικά. Τα παιδια που εχουν μια σταθερη δουλεια, φίλους, όρεξη για δουλειά, βόλτες, έρωτες, ζωή, παθη..Αχ πόσο ζηλεύω αυτά τα παιδιά, θέλω κι εγώ την ψυχολογική τους σταθερότητα, την δυνατότητα να ξέρω ποιά ειμαι.
Πόσο άσχημα νιώθω όταν μου λένε “Είναι δυνατόν να είσαι νέα, όμορφη, υγιής, ταλαντούχα, με οικογένεια και ένα πιάτο φαΐ την ημέρα και να είσαι δυστυχισμένη;!”..Δεν είναι αρκετά αυτά, δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς την ψυχή μου είμαι στο μηδέν. Πως μπορεί να είναι κανεις τόσο τυφλος;
Όταν θυμώνω υπερβολικά εύχομαι να βρεθούνε στη κατάσταση μου ώστε να με καταλάβουν, έπειτα ντρέπομαι και σκευτομαι “ούτε στον εχθρό μου”. Τα ασυνήθιστα επίπεδα αστάθειας στη διάθεση μου αλλάζουν τις απόψεις μου για τους ανθρώπους γύρω μου σε δευτερόλεπτα. Υπάρχουν μέρες που αμα δω άνθρωπο κοντά μου θα κάνω τα πάντα να τον διώξω και άλλες μέρες που κλαίω από μοναξιά. Είναι τόσο δύσκολο τελικά ε; Αν σας φαίνεται δύσκολο τότε ευχαριστώ, γιατί ίσως να με νιώσατε λιγάκι.
Κι ευχαριστω που διαβαζετε το μονολογο μου. Μακαρι μεσα απο αυτο να σας βοηθησω και να βοηθηθω και εγώ. Επιθυμώ να σταματήσω να γράφω για απόψε ώστε να απολαύσω μια κούπα τσάι και την συντροφιά της γάτας μου, μέχρι να με πάρει για άλλη μια φορα ο ύπνος στη καρέκλα, δίπλα από το πιάνο που τοσο έχω παραμελήσει.
Από την: Κατερίνα
