Ημέρα πρώτη.
Γεια σας. Ονομάζομαι Κατερίνα, με βάφτισαν Αικατερίνη βασικά, αλλά μ’αρέσει και αυτό. Σήμερα θα σας μιλήσω για μένα και για μένα. Είμαστε δυο και είναι πολλά άτομα για ένα μόνο σώμα. Υποφέρω από οριακή διαταραχή προσωπικότητας, μια σχετικά άγνωστη ψυχολογική διαταραχή σε σύγκριση με την σχιζοφρένεια και την κατάθλιψη.
Δεν είναι κάτι καθόλου cool αν το αναρωτιέστε, υποφέρω, υποφέρω κι ας παίρνω σωστά την φαρμακευτική μου αγωγή.
Μου έκαναν την διάγνωση σε ηλικία 21 ετών, αν και την διαταραχή (πιστεύει η ψυχίατρός μου) την έχω είτε από μικρό παιδάκι είτε εκ γεννετής και ναι, άργησα πολύ να το καταλάβω, αλλά υπάρχουν και χειρότερα, ετσι; Όχι, στην δική μου αρρώστια δεν υπάρχει χειρότερο στάδιο, το επόμενο είναι ο έντονος αυτοτραυματισμός και η αυτοκτονία, κάτι που δεν θέλω αλλά σκεύτομαι συχνά, πολλές φορές χωρίς να το θελω. Βασικά άπειρες φορές μέσα στη μέρα σκευτομαι άσχημα πράγματα χωρίς να τα ελέγχω και μάλιστα με δυνατή φαντασία, όπως στα καλα καθούμενα να επιτεθώ κάπου ή να καταστρεψω μια ευχάριστη στιγμή μονο απο περιέργεια.
Τρελο ε; Μπορείτε να το πείτε και τρελό αγαπητοί μου φίλοι, αυτό και τίποτε άλλο, εγώ τρελή δεν είμαι, διαταραγμένη ναι, τρελή όχι.
Πριν παρατήσετε την ανάγνωση αυτου του κειμένου ίσως θα έπρεπε απο “υγιή” περιέργεια να πάτε παρακάτω, γιατί μπορεί να είστε σαν και μένα, ή να έχετε κοντά σας έναν ανθρωπο σαν κι εμένα, αν δεν νοιάζεστε για εσάς, τότε νοιαστείτε για τους αγαπημένους σας.
Βέβαια θα αναρωτηθείτε γιατί να διαβάσετε το δικό μου μονόλογο και γιατι να μην ψάξετε στο ίντερνετ, ναι, ειναι μια εύκολη λύση αλλά το γεγονός οτι πλέον δεν ντρέπομαι για την διαταραχή μου και έχω την δυνατότητα να σας εξιστορήσω καποια πραγματα χωρίς κόμπλεξ και ταμπού λογικα, ισως, μάλλον να σας βοηθησει, γιατί κανείς δεν βοήθησε εμένα, κάτι που χειροτέρεψε την κατάστασή μου.
Τα καταθλιπτικά επεισόδια είναι ένα τεράστιο μερος αυτής της διαταραχής. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και ξαφνικά μπουμ, βρίσκεται στο πάτο. Για μένα δεν υπάρχει χειρότερος πάτος απο την ακινησία, τι εννοώ με αυτο;! Είμαι άνθρωπος της τέχνης και την υπηρετώ πιστά απο τα πέντε μου που ξεκίνησα να ζωγραφίζω, να κάνω ήχους με διάφορα αντικέιμενα και να τραγουδάω σαν λυσσασμένο, χωρίς αυτά είμαι ένα τίποτα. Εδώ και δυο χρόνια (πριν διαγνωστώ) η ψυχολογία μου έπαιρνε περισσότερο τη κάτω βόλτα, παραπάνω απο το συνηθισμένο, πλέον υπάρχουν μέρες που κοιμάμαι όλη μερα γιατί δεν συνεργάζεται το μυαλό μου και το σώμα μου ώστε να κάνω δραστηριότητες και σημαντικά πράγματα, έχω αυτή την δεύτερη Κατερίνα να με μειώνει μέσα στο μυαλό μου και να δηλητηριάζει κάθε δυνατή και καλή μου σκεψη, καθώς και ορέξεις για σωστές πράξεις.
Αχ αυτή η δεύτερη Κατερίνα, πόσο ίδιες είμαστε και πόσο διαφορετικές, ποσο θα ήθελα να φύγει απο κοντά μου και να μην ξαναγυρίσει. Ένας μοναχικός άνθρωπος σαν εμένα δεν ανέχεται την παρέα πολλών ανθρώπων, ειδικά αν ειναι ανεπιθύμητοι όπως η Κατερίνα και γενικότερα οι άνθρωποι, οι χαζοί άνθρωποι. Εντάξει, δεν είμαι τοσο μοναχική, έχω μια γάτα, την Λούσυ, αυτη με αγαπάει όπως είμαι και με συμπονάει καλύτερα απο τους ανθρώπους κάποιες φορές. Ναι, ναι, ναι, αυτο ειναι! Μαζέψτε ένα γατί απο το δρόμο και αγαπήστε το, θα σας αγαπήσει ακόμα κι αν είστε σε πιο κακή κατάσταση απο μένα, πόσο μάλλον δεν θα σας ενοχλεί ιδιαίτερα.
Που είχαμε μείνει;! Α ναι, στη δεύτερη Κατερίνα, μάλλον θα καταλάβατε ποσο ευκολα αλλάζει θέμα το μυαλό μου, το μισώ απίστευτα, δεν μπορώ να τελειώσω ένα θέμα φυσιολογικά. Ουπς, το έκανα πάλι. Και ναι κυρίες και κύριοι, αυτό είναι άλλο ένα σύμπτωμα αυτής της διαταραχής. Ο εγκέφαλος τρέχει τόσο γρήγορα που δεν μπορείς να τον πιάσεις, τρέχει και πετάει ασταμάτητα, ιδεες, προτάσεις, αποφάσεις, κακές και καλές σκέψεις, αναμνήσεις, πως να μην τα παίξεις, ε; Ίσως για να έχω ακόμη την δύναμη να τα γράψω όλα αυτα να μην τα έχω παίξει, τι λέτε;
Από την: Κατερίνα
