Ημέρα πέμπτη.
Βρέχει έξω και εγώ απολαμβάνω το τσιγάρο μου. Η τέταρτη μέρα, δηλαδή χτες, πάρα ήταν απαίσια. Με έπιασε καταθλιπτικό επεισόδιο. Πάνω στη κρίση μου παραλίγο να σπάσω τον καθρεφτη του μπάνιου αλλά στη τελική έσπασα ενα πήλινο δοχείο και ένα πίνακα μου με μια δυνατή κλωτσιά.
Ήθελα να σπάσω τον καθρεφτη μόνο και μόνο επειδή πίστευα πως θα κατάφερα να σπάσω και μένα, ίσως και να με κλάψω λίγο. Όταν έσπασα τον πίνακα ενιωσα να σπάω και ένα κομμάτι μέσα μου και ένιωσα μια μεγάλη ηδονή. Γιατι; Κύριες και κύριοι, είναι ένα από τα συμπτωματα να μισείς τον εαυτό μου και κάθε γωνία του, βασικά τον δεύτερο εαυτό σου, το φάντασμα που έχει μπει μέσα σου. Βλαπτωντας εσένα βλαπτεις και αυτό.
Πόσες φορές έχω νιώσει άχρηστη επειδή δεν μπορώ να ζωγραφίσω σαν τον Dali κι ας μου λένε πόσο ταλέντο εχω στη ζωγραφικη. Πόσο ανίκανη εχω νιώσει επειδή δεν μαθαίνω ένα κομμάτι στο πιάνο που δεν είναι για το επίπεδο μου. Πόσο ασήμαντη εχω νιώσει αφού όσο κι αν προσπαθώ στο τραγούδι κανεις δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία κι ας ειμαι καλή και αγαπώ αυτό που κάνω.
Το φάντασμα μου κλείνει την φωνή, μου μουδιαζει τα χέρια και γρατζουναει το μυαλό μου. Φοβάμαι στην τελική μήπως πάρει τελείως την θέση μου και όχι μόνο πληγώσει εμένα, αλλά και τους γύρω μου, αν και ήδη το κανει σε ένα μέτριο βαθμό.
Μίλησα στη μητέρα μου για το καταθλιπτικό επεισόδιο μου και την πλημμυρισα με φόβο. “Άμα έσπαγε ο καθρέφτης θα κοβοσουν και θα τρέχαμε στο νοσοκομείο. Τρέμω Κατερίνα, τρέμω που μένεις μόνη σου και δεν ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι μπορεί να κάνεις. Ισως πρεπει να γυρισεις πισω στο σπιτι να μεινεις μαζι μας παλι”..
Και με αγκαλιάζει σφιχτά στην αγκαλιά της, όλο αγάπη.
Από την: Κατερίνα
