Ημέρα δεύτερη.
Ξύπνησα τρεις φορές στον ύπνο μου, καθόλου ασυνήθιστο. Παρόλο που έκλεισα ένα δεκάωρο ύπνου νιώθω τόσο κουρασμένη και όσο σκευτομαι πόσα πράγματα έχω να κάνω τρελαίνομαι. Το σπίτι μου είναι μέσα στη σκόνη, το ίδιο και εγώ, κάτι που πριν μερικούς μηνες δεν θα το άφηνα να συμβεί.
Σιγά σιγά χάνω διάφορες ορέξεις και δυνάμεις να πιεστώ να κάνω πράγματα καθημερινά, όπως το να ξεσκονίσω το σπίτι ή να πλύνω την στίβα με τα πιάτα. Φυσικά και ενοχλούμαι, αλλα νιώθω σαν να μην έχω χέρια ώστε να τα κανω. Τώρα ισως να με χλευάζετε κυρίες και κύριοι επειδή αυτή την στιγμή γράφω και αναρωτιέστε που τα βρίσκω τα χερια σε αυτή την περίπτωση. Θα σας απαντήσω βεβαίως. Βασανίζομαι μέχρι και για να γράψω ολα αυτα που γράφω, γιατι πρέπει να θυμηθώ πράγματα που ίσως μου δημιουργήσουν κάποια κρίση, δεν εχω πάντα την ικανότητα να γράψω, αλλά όσο σκεύτομαι οτι κάποια μέρα ίσως η διαταραχή με σκοτώσει θέλω ο κόσμος να ξέρει το δολοφόνο μου και το πως, γιατί αμα πεθάνω χωρίς να ξερουν απλώς θα είμαι άλλο ενα σακί σαρκας μέσα σε μια θάλασσα πτωμάτων. Ανατριχιάσατε; Και εγώ.
Πρέπει να συνεχίσω να γράφω πριν μου γυρίσει αυτή η βίδα γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ακόμα κι αν πεθάνω θα έχω κερδίσει, θα έχω δείξει αυτο που με βασανίζει με τον δείκτη μου και δεν θα θεωρηθώ αδύναμη, αλλά πολεμίστρια, γιατί πολλοί πιστεύουν οτι αυτοκτονούν οι αδύναμοι. Όχι, τυφλά όντα (δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό μου, κι άλλο σύμπτωμα) οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έχουν κάποια διαταραχή και να μην το ξέρουν ουτε αυτοί, οπότε και αυτοι τυφλά όντα είναι σαν εσάς, αλλά και πολεμιστές, αφού κρατιούνται στη ζωή πολεμώντας ενα φάντασμα που κανείς δεν βλέπει. Άδικο ε; Άλλοι έχουν καρκίνο στο σώμα και πεθαίνουν, κι άλλοι έχουν καρκίνο στην ψυχή και αυτοκτονούν. Αστείο;
Καθόλου αγαπητοί μου, ίσως ο μονόλογός μου να είναι αστείος αλλα όχι το νόημα αυτής της πρότασης. Γιατι και εγώ πριν πάθω ότι πάθω πιστευα πως η αυτοκτονία είναι κάτι που κάνεις μόνος σου απο καθαρή αδυναμία, μέχρι που αρρώστησα και έκανα τους πρώτους μου αυτοτραυματισμούς. Ουφ, μεγάλη ιστορία, κουράστηκα, πάω να κοιμηθώ πάλι γιατί νιώθω πως άμα μέινω ξύπνια θα το μετανιώσω. Ισως, μάλλον, μακάρι να υπάρξει και μέρα τριτη. Προς το παρόν αφήνομαι στα χέρια του ύπνου..
Από την: Κατερίνα