Φέτος γίνομαι 30. Πολεμάω με την κατάθλιψη, το άγχος και μετατραυματκό στρες απ’όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.
Μεγάλωσα σε κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον.
Ο πατέρας μου με κακοποιούσε σωματικά. Ο επόμενος άντρας της μητέρας μου με κακοποιούσε σεξουαλικά. Δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή στη ζωή μου που να ένιωθα πως είμαι ασφαλής. Μεγαλώνοντας έμπλεξα με ναρκωτικά και είχα μια τελείως απερίσκεπτη συμπεριφορά. Στα 19 μου, δύο άντρες με βίασαν και με άφησαν εκεί να πεθάνω.
Για μήνες δε μπορούσα να φάω, δε μπορούσα να κοιμηθώ. Έχασα πολλούς φίλους, προσπάθησα να αυτοκτονήσω δύο φορές.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα για να θεραπευτώ. Φάρμακα, διαλογισμό, γιόγκα, ψυχοθεραπεία.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό. Εκεί άρχισα να εργάζομαι σε έναν οργανισμό-ομάδα για «προβληματικούς εφήβους». Όλα αυτά τα κορίτσια είχαν ζήσει τα ίδια ή χειρότερα με εμένα. Κακοποίηση, βιασμούς, προσπάθειες αυτοκτονίας. Τους μιλούσα, τους έλεγα την ιστορία μου, τι έζησα και πως κατάφερα να είμαι εδώ που είμαι σήμερα. Τους μίλουσα για όλες τις κακιές μέρες, τις καλές μέρες, για κάθε λεπτό στη θεραπεία που κατέληξε σε δάκρυα, για κάθε φάρμακο. Κάθε μέρα ήταν μια μικρή νίκη.
Το να πολεμάς και να επιβιώνεις από μια ψυχική ασθένεια είναι μια διαδικασία «φασούλι το φασούλι». Όταν ζητάς βοήθεια, όταν ζητάς απαντήσεις, υποστήριξη ή όταν απλά διαβάζεις αυτό για να μάθεις την εμπειρία του άλλου και να μην αισθάνεσαι μόνος/ μόνη σου, κάνεις ένα μικρό βήμα προς την θεραπεία, αποκατάσταση και επούλωση.
Αν έμαθα κάτι είναι να μην κρύβω τα συναισθήματά μου. Νιώσε την οργή, νιώσε τον πόνο. Πρέπει να νιώσεις τον πόνο και να τον απελευθερώσεις για να θεραπευτείς. Δεν μπορείς να το βιαστείς δεν μπορείς να το κρύψεις, δεν μπορείς να τα παρατήσεις.
Φέτος γίνομαι 30. Έχω δύο υπέροχα παιδιά, έναν καταπληκτικό άντρα και μια δουλειά που αγαπώ γιατί βοηθάω ανθρώπους.
Και εννοείται πως υπάρχουν ακόμα κακιές μέρες και είναι οκ.
Είναι οκ να μιλάς.
Είναι οκ να πονάς.
Είναι οκ να νιώσεις καλύτερα.
