Ήταν ακόμα ένα βράδυ που το σώμα μου αποφάσισε να κλείσει. Εκείνη τη στιγμή που με έπεισε πως ο αέρας δεν έφτανε στα πνευμόνια μου και η καρδιά μου δε θα σταματούσε ποτέ να τρέχει. Κάτι με έκανε να πω «χρειάζομαι βοήθεια». Το βλέμμα μου συνάντησε αυτό της μητέρας μου και σα να άκουσα λίγο την ανακούφιση να βγαίνει από μέσα της.
Τρία χρόνια μετά γράφω αυτή την ιστορία. Τρία χρόνια μετά λέω πόσο περήφανη είμαι για τον εαυτό μου. Για τον εαυτό μου σήμερα και για τον εαυτό μου τότε. Ναι βρέθηκα να έχω μέσα μου μια μορφή ψυχαναγκασμού, ναι μου πρότειναν να πάρω φάρμακα, ναι αρνήθηκα. Όλα με θάρρος. Όλα με δύναμη και στην αρχή χωρίς ελπίδα, μόνο ανάγκη να σωθώ.
Είναι δύσκολο να θέλεις να σωθείς. Είναι δυο φορές δύσκολο όταν θέλεις να σωθείς από τον εαυτό σου. Το ίδιο μυαλό αναζητά τη λύση, το ίδιο μυαλό προκαλεί το πρόβλημα. Για εμένα δεν έχει σημασία να ξέρει κανείς ακριβώς τι έλεγε το σώμα μου. Ας πούμε πως μου έλεγε ότι πεθαίνω. Ας πούμε ότι έκανε κάθε εξωτερικό ερέθισμα φόβο μέσα μου και μετά το έκανε αλήθεια. Το ίδιο μυαλό μού έλεγε πως είμαι άρρωστη και τα χειρότερα έρχονται, το ίδιο μυαλό ήξερε να ακούσει. Να μάθει να ελέγχει.
Δεν είμαι άλλη εγώ και άλλη η σκέψη μου. Όμως η σκέψη είχε μπει πάνω από το εγώ μου. Είχε γίνει ο κακός αφέντης του σώματός μου και γελούσε παίρνοντας λίγο λίγο την ενέργεια και τη λογική μου.
Ζήτησα βοήθεια και μετά από ανθρώπους που θα έπρεπε να κοιτάνε χαμηλά όταν λένε πως βοηθούν τον κόσμο, έτυχε και βρήκα ένα δεύτερο σπίτι. Ένα δεύτερο καταφύγιο που μέσα εκεί θα μάθαινα να αναγνωρίζω την αλήθεια και το ψέμα. Και δεν είναι εύκολο να αναγνωρίζεις το ψέμα που γεννάς εσύ. Που ζεις εσύ. Που ζει εσένα.
Ποτέ δε ντράπηκα να πω πως έχω μια διαταραχή. Ποτέ δε το διαφήμισα και πάντα στεκόμουν απέναντι και όχι μαζί του. Είχα και έχω μια περηφάνια που το πέρασα. Που παρέλυσαν τα πόδια μου αλλά σηκώθηκα και ταξίδεψα. Που έχασα τον αέρα μου αλλά πήρα την πιο βαθιά ανάσα. Γνώρισα τον εαυτό μου ξανά.
Κανείς δε χρειάζεται να ξέρει το ταξίδι σου. Χρειάζεται να το ξέρεις εσύ. Να το ζήσεις, να το πονέσεις, να πονέσεις. Το μυαλό σου μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός σου. Όμως ας είναι αυτό. Έξω υπάρχει άγνοια και απάθεια. Υπάρχει ανάγκη για υπεροχή και μια παράξενη τάση να δείχνεις βασανισμένος . Μη ξεχνάς ποτέ τη δική σου μάχη. Δε χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος όταν έχεις έναν πόλεμο μέσα σου. Ας λέει ο καθένας ο,τι θέλει. Ο,τι ξέρει.
Ο χειρότερος εχθρός για εμένα ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Ξυπνάω και κοιμάμαι με αυτόν από τότε που γεννήθηκα. Αν κατάφερα να νικήσω εμένα , με εμένα νικητή, τι να πω, νομίζω όλα είναι δυνατά.
Από τον/την: D
