Ειμαι 34 ετών και διαγνώστηκα με οριακή διαταραχή προσωπικότητας στα 26 μου μετά από 3 επισόδεια οξείας κατάθλιψης.
Όταν βίωσα την πρώτη κατάθλιψη έκανα μια απόπειρα αυτοκτονίας, αν και δεν ήταν ακριβώς απόπειρα για να είμαι ειλικρινής αλλά πιο πολύ μια κραυγή για προσοχή, προσοχή από τον πατέρα μου που μας είχε πάντα γραμμένους. Είχα διαβάσει το βιβλίο του Κοέλιο «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει» και ήθελα να φτάσω κοντά στον θάνατο, ελπίζοντας έτσι να θελήσω να ζήσω ξανά. Ήθελα επίσης να πάψει το μυαλό μου να σκέφτεται. Τελικά με βρήκε ο αδερφός μου, με πήγαν στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου (είχα πάρει 11,5 xanax) και όταν μου περνούσαν το σωληνάκι στην μύτη θυμάμαι μόνο να τους λέω να προσέχουν το σκουλαρήκι…. Τον σκοπό μου τον πέτυχα μιας και ο πατέρας μου ήρθε στο νοσοκομείο και πέρασε όλη τη νύχτα δίπλα μου αλλά όχι από έννοια. Είχε ένα ύφος «τι μαλακία έκανες πάλι;». Αποτέλεσμα αυτού ήταν να με κλείσει την επόμενη μέρα στην ψυχιατρική κλινική στον Ευαγγελισμό και να στέλνει την γυναίκα του να με βλέπει γιατί αυτός είναι ένας συναισθηματικά ανάπηρος άνθρωπος και μάλλον ξέρει καλά ότι τα ψυχολογικά τα έχουμε κληρονομήσει από αυτόν καθότι πλέον ξέρω καλά ότι αυτός είναι οριακά διαταραγμένος αλλά δεν έχει πάει ποτέ να το διαγνώσει γιατί θεωρεί εαυτόν αλάνθαστο και τέλειο. Μια ζωή κοιμάται με υπνωτικά πάντως. Και δεν έχει ούτε μισό φίλο. Η μητέρα μου τότε ήταν στην Γερμανία για κάποια θεραπεία. Πάλι καλά, ο παππούς μου (πατέρας του) με έβγαλε από εκεί, και με πήγε στους άλλους παππούδες μέχρι να γυρίσει η μητέρα μου. Η μάνα του είχε κατάθλιψη τρίτης ηλικίας επίσης, οπότε δεν ξέρω αν παίζει κι αυτό ρόλο;
Οι γονείς μας χώρισαν όταν ήμουν 10 ετών, μόλις διαγνώστηκε η μητέρα μας με καρκίνο τραχήλου. Έναν καρκίνο που δεν θα την είχε σκοτώσει αν δεν είχε δώσει όλα της τα λεφτά στον πατέρα μας για τον ακτιβισμό του μιας και όταν βγήκε το τεστ παπ θετικό σε κακοήθεια, αυτή άργησε να το ψάξει παραπάνω γιατί ντρεπόταν να πει στον πατέρα της ότι έδωσε στον άντρα της όλα της χρήματα κι αυτός της είπε «να πας στον πατέρα σου για λεφτά για εξετάσεις, δεν έχουμε». Οπότε τότε ήρθε ο πατέρας της μητέρας μας στο σπίτι και τον πέταξε έξω. Αυτός έμενε μέχρι να βρει σπίτι στο γραφείο του που ήταν σε ένα ξεχωριστό σπιτάκι στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Αυτό το οίκημα ήταν στο όνομά μου στο μεταξύ και με έβαλε να ζητήσω από την μητέρα μου «να μείνει εκεί ο καημένος». Αυτή όμως δεν ήταν ηλίθια…και μου είπε να του πω να μην με χρησιμοποιεί για να πάρει αυτά που θέλει. Στα 10 μου λοιπόν βίωσα τι εστί έσχατη προδοσία και εκμετάλλευση. Η ζωή μας χωρίς αυτόν ήταν πολύ καλύτερη γιατί ο τύπος ήταν μια ζωή μέσα στην ένταση, έβριζε τους σερβιτόρους όταν πηγαίναμε να φάμε έξω αν αργούσε η παραγγελία να έρθει, διαολόστελνε τον πατέρα του στο τηλέφωνο συχνά και μας είχε στρατιώτες γενικά. Είχε βάλει πρόγραμμα φαγητού και ακόμη κι ο τρόπος που μας ξυπνούσε για να πάμε σχολείο ήταν βάρβαρος. Αφού έφυγε λοιπόν, αρχίσαμε να χαιρόμαστε την οικογενειακή ζωή αλλά παράλληλα την ζωή μας επισκίασε ο καρκίνος της μαμάς. Η μαμά σύμφωνα με τους γιατρούς θα ζούσε καμια 2ετία αλλά έζησε 12 χρόνια τελικά. Εμένα ποτέ κανείς δε μου είπε ότι θα πεθάνει μια μέρα από αυτό. Κάθε 5 χρόνια υποτροπίαζε αυτό, αλλά εκείνη κουλ, έκανε χημειοθεραπείες και το ξεπερνούσε. Δούλευε, ταξίδευε, πήγαινε σινεμά και έβλεπε τις φίλες της. Σύντροφο δεν είχε ποτέ ξανά βέβαια και πάντα έλεγε ότι όλοι οι άντρες είναι μαλάκες. Στις χημειοθεραπείες ο πατέρας της ήταν εκεί. Ήταν πολύ δεμένη μαζί του. Όμως αφού πέθανε ο παππούς, δεν μπορούσε πια μόνη να παλεύει το θηρίο κι έτσι στα 22 μου έφυγε η μαμά, στα 52 της.
Όταν έπαθα την 2η κατάθλιψη στα 26 αναρωτιόμουν γιατί έπαθα την 1η αφού τότε είχα μητέρα, και μόλις είχα περάσει στο πανεπιστήμιο…Στα 26 είχα πια 2 πτυχία αλλά ήμουν άνεργη και δεν είχα μητέρα. Με τον πατέρα δεν είχα πια σχέσεις. Από τα 25 μου τον είχα απομακρύνει αφού τα είχα πει όλα όσα σκεφτόμουν για αυτόν, γιατί βαρέθηκα να δίνω ευκαιρίες και να με απογοητεύει. Νομίζω πως πρόκειται περι ανθρώπου με ναρκισσιστική διαταραχή πέραν της οριακής διαταραχής. Πάντα ο ακτιβισμός του ερχόταν πρώτος από όλα και όλους. Ξαναπαντρεύτηκε μια ξινή σαν αυτόν 1 χρόνο αφού χώρισαν με τη μητέρα μου. Όχι που θα έμενε μόνος του… Κι αυτήν την βρήκε αφού τον παράτησε η άλλη που είχε η οποία ήταν η αγαπημένη φοιτήτρια της μάνας μας (για την οποία μας μίλησε πολύ περήφανα όταν μας πήρε να μας πει για το διαζύγιο σε μια εκδρομή οπότε και -να το πω κι αυτό- μας επηρέασε να πούμε στη μαμά ότι θέλουμε να μείνουμε μαζί του – για να μην ξεσπιτώνεται αυτός – αλλά πάλι καλά είπα στον αδερφό μου ότι δεν γίνεται να μείνουμε μαζί του γιατί είναι άχρηστος, δεν μπορεί να μεγαλώσει παιδιά και να μείνουμε με την μαμά). Αμέ…. Γενικά ο τύπος αποδείχτηκε φουλ γυναικάς και να την πέφτει συνήθως σε μικρές μιας και είχε δεσμό και με μια αλλοδαπή 20αρα που ήρθε να κάνει internship στην οργάνωσή του και την σπιτώσαμε. Και την βάφτισε και την γ…σε. Και μας πήγε και στην χώρα της για διακοπές μετά από ένα χρόνο αφού έβγαλε τρελή τη μητέρα μας ότι όλα αυτά για τον οποίο τον κατηγορούσε δεν ισχύουν (αλλά εγώ βρήκα φωτογραφίες πριν μερικά χρόνια αλληλογραφία & φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι είχε δίκιο η μητέρα μας). Τέτοιο ρεμάλι και δημόσιο πρόσωπο που του αξίζει να τα δημοσιεύσω αλλά δεν ασχολούμαι. Δεν του αξίζει. Και ειδικά σε μένα δεν αξίζει. Για μένα δεν είχα και δεν θα έχω ποτέ πατέρα. Έναν γονιό είχα και έφυγε το 2008.
Τέλος πάντων, αυτά τα γράφω για να καταλάβει λίγο ο κόσμος από πού πηγάζει το fear of abandonment που είναι το πιο έντονο στοιχείο των ανθρώπων με οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Για να γίνει η διάγνωση έπρεπε να αρχίσω να συμπεριφέρομαι ανισόρροπα τύπου να αρχίζω τα χάπια και μετά να τα κόβω όποτε γουστάρω. Να πάνω να μείνω έγκυος ενώ είμαι κατά της τεκνοποίησης και ποτέ δεν ήθελα παιδί (προφανώς και το έριξα). Έπρεπε να γίνει εμφανής η παράνοια, δεν μπορούσε ο γιατρός μου να μου πει ότι έχω αυτό όταν απλώς υπέφερα από οξεία κατάθλιψη. Εδώ να πω πως η πρώτη οξεία κατάθλιψη ξεπεράστηκε με χάπια και ψυχοθεραπεία και μετά από 2 χρόνια έκοψα και τα 2 κι η ζωή συνεχίστηκε κανονικά για 5 χρόνια χωρίς κανένα δεκανίκι. Όταν όμως ξαναήρθε η (οξεία πάντα) κατάθλιψη, άρχισε κι η ανισόρροπη συμπεριφορά. Ο γιατρός (που χάρη σε αυτόν είμαι ακόμη εδώ) με έβαλε να «υπογράψω» νοητά ότι δεν θα ξανακόψω την ψυχοθεραπεία στην μέση, ούτε τα χάπια. Και να δεχτώ να μπω και σε ένα πρόγραμμα στο Αιγινήτειο ώστε να μάθω κάποιες δεξιότητες που θα με βοηθούσαν να διαχειριζομαι τα εκρηκτικά μου συναισθήματα. Έτσι κι έκανα λοιπόν. Και χάρη σε αυτή την ετήσια θεραπεία κατάφερα αν γίνω « άνθρωπος» και έχω πετύχει στην ζωή μου πραγματικά πάρα πολλά πράγματα. Είμαι κι εγώ ακτιβίστρια (εδώ γελάμε; ) αλλά εγώ δεν είμαι συναισθηματικά ανάπηρη. Αντιθέτως έχω υπερβολικά υψηλό δείκτη ενσυναίσθησης κι αυτό με επηρεάζει πάρα πολύ. Αυτό κάνει την ζωή μου ανυπόφορη γιατί δεν μπορώ να αγνοήσω την οδύνη γύρω μου. Έχω αφιερώσει την ζωή μου στην υπεράσπιση των πιο αδύναμων με έμφαση στα μη ανθρώπινα ζώα αλλά έχω εμπλακεί και στον ανθρωπιστικό τομέα. Και επειδή ασχολούμαι με όλα αυτά, νιώθω πως δεν θα ζήσω ποτέ χωρίς αντικαταθλιπτικά αφού αντιμετωπίζω μέσα από τον ακτιβισμό και την δουλειά μου όλη την μαυρίλα του κόσμου. Θα ήταν παράλογο να μπορώ να ζω χωρίς αντικαταθλιπτικά.
Η μητέρα μου όταν έφυγε από την ζωή, μού άφησε μια μικρή περιουσία και στην αρχή έπαιρνα και την σύνταξή της, οπότε θεώρησα χρέος μου με αυτά τα χρήματα να βοηθώ γύρω μου όπου μπορώ. Είναι κάτι που μου βγήκε πολυ αυθόρμητα μιας και από μικρή φρόντιζα αδέσποτα ζώα κι ήμουν μέλος οργανώσεων που φροντίζουν άγρια ζώα….με το χαρτζηλίκι μου όλα αυτά.
Δεν έπαθα κατάθλιψη όταν πέθανε η μαμά, ούτε όταν πέθανε η γάτα μου που ήταν ακόμη πιο δύσκολο για μένα μιας κι ήταν προέκταση του εαυτού μου για 12 χρόνια αυτό το πλάσμα. Είχα σύντροφο τον κολλητό μου τότε και είχα γίνει μέλος της υπέροχης οικογένειάς του και δεν ήμουν μόνη. Επίσης είχα τις σπουδές να με κρατούν απασχολημένη και είχα ακόμη όνειρα. Η κατάθλιψη ήρθε μαζί με την οικονομική κρίση, την ανεργία, το τίποτα…και έμεινε για πάντα.
Έκτοτε, ποτέ δεν μπόρεσα να κόψω τα χάπια και μάλιστα αυτά που έπιαναν το 2014 δεν έπιαναν το 2015. Κάποια μάλιστα που δοκίμασα τότε, μου έφεραν αυτοκτονικό ιδεασμό…να είσαι μόνη στο σπίτι και να κοιτάς το κουτί με τα χάπια και να θες να τα πάρεις όλα να τελειώνει το μαρτύριο αλλά να λες στον εαυτό σου «όχι, μην το κάνεις, δεν το θες εσύ, η κατάθλιψη μιλά». Και να συνειδητοποιείς μετά πως τα χάπια το προκαλούν. Αυτά που έπρεπε να βοηθούν, να σε χειροτερεύουν. Θεωρώ πως το IQ μου φταίει για το BPD (Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας) αλλά αυτό με έσωσε κιόλας. Δοκίμασα και τα φυτικά χάπια (βαλσαμόχορτο Αγ.Ιωάννη) αλλά δεν πιάνουν σε ανθρώπους με οξεία κατάθλιψη αυτά…μόνο σε ανθρώπους με κατάθλιψη. Και το ήξερα, είχα κάνει την έρευνά μου. Αλλά το δοκίμασα.
Αυτό που με βοήθησε όμως να μειώσω την δόση είναι η βίγκαν διατροφή και το τρέξιμο στο βουνό. Πιθανόν να μπορώ να τα κόψω πλέον (πρώτη φορά τα παίρνω σερί 5 χρόνια) αλλά δεν το τολμάω γιατί φοβάμαι πάρα πολύ. Δεν θέλω να το ξαναζήσω ποτέ αυτό. Παράλληλα όμως νιώθω πολύ άσχημα γιατί παίρνω κάθε μέρα κάτι που για την παράγωγη του ζώα υπέφεραν σε εργαστήρια κι έρχεται σε πλαστική συσκευασία κι είναι χημεία….Εντελώς ενάντια στις αξίες μου όλα αυτά. Αλλά αυτό με κρατά στην ζωή….Τι να κάνω; Ξέρω πως μόνο αν έχω κάποιον δίπλα μου που θα είναι πραγματικά εκεί πάντα, θα μπορέσω να τα κόψω. Ειδάλλως δεν γίνεται. Έτσι τα έκοψα την πρώτη φορά. Είχα την μαμά και τον κολλητό. Αλλά δυστυχώς η ζωή που κάνω μόνο σταθερή δεν είναι μιας και κάνω νομαδική ζωή οπότε δεν γίνεται αυτό που χρειάζομαι να συμβεί τελικά (μήπως με σαμποτάρω τελικά;). Έχω ανθρώπους στην ζωή μου που είναι πραγματικοί φίλοι, είναι εκεί για μένα, μου δείχνουν την αγάπη τους και ξέρω πως έχω μια οικογένεια διάσπαρτη σε πολλές χώρες, αλλά είναι όλοι μακριά καθώς ζω εδώ και 3 χρόνια σε απομονωμένα χωριά εντος κι εκτος Ελλάδος, με μόνη παρέα 2 σκύλους και 1 γάτα. Αυτά τα πλάσματα μου δίνουν όση αγάπη κι αφοσίωση δε μου έδειξε άνθρωπος ποτέ και αλήθεια ο μόνος μου φόβος πια είναι τι θα κάνω όταν θα αρχίσουν να φεύγουν από την ζωή. Δεν φοβάμαι τίποτα άλλο πια. Έχω αγαπήσει την μοναχική ζωή, έχω βρει την ηρεμία μου στην φύση, στο χειμερινό μπάνιο, στο τρέξιμο…δουλεύω από το σπίτι…αλλά κρατάω σε απόσταση τους ανθρώπους γιατί όταν έρχομαι πολύ κοντά με κάποιον, τότε και μόνο τότε χάνω την υπομονή μου και βγαίνει η σκοτεινή μου πλευρά στην επιφάνεια. Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να με κάνουν να πονέσω, να κλάψω, να νιώσω ξανά εγκατάλειψη, να νιώσω ότι είμαι λάθος…και όταν νευριάζω, δεν αντέχομαι. Και επίσης δεν αντέχω πια άλλο πόνο κι άλλη απογοήτευση. Άλλη απόρριψη. Κι η απόρριψη έρχεται από ανθρώπους που ενθουσιάζονται μαζί μου στην αρχή (ερωτικοί σύντροφοι ή φίλοι) αλλά τελικά φεύγουν γιατί δεν αντέχουν το too much στοιχείο του χαρακτήρα μου. Δεν αντέχουν τον conflictive χαρακτήρα μου…ενώ είμαι τόσο μοναδική (λένε) και σπουδαία… οπότε πώς να εμπιστευτώ ξανά εγώ άνθρωπο; Ελάχιστοι μένουν τελικά. Κι είναι υπέροχοι άνθρωποι κι είμαι πολύ ευγνώμων για αυτούς αλλά πάντα φοβάμαι μήπως φύγουν κι αυτοί κάποτε. Είμαι single 4,5 χρόνια κι έχω πολύ καλή σχέση με τον πρώην μου. Θέλουμε απλώς διαφορετικά πράγματα. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά εγώ έκτοτε δεν έχω βρει κάποιον άλλον. Είναι πάντως ο μόνος άνθρωπος που έχει πει το εξής σοφό «αν ποτέ αυτοκτονήσεις, θα ξέρω ότι το έκανες επειδή κουράστηκες να προσπαθείς. Όχι επειδή είσαι αδύναμη…όπως πίστευα για τους ανθρώπους που αυτοκτονούν μέχρι να σε γνωρίσω και να ζήσω δίπλα σου τον αγώνα που δίνεις κάθε μέρα.».
Από την μία δεν εμπιστεύομαι αλλά από την άλλη ενθουσιάζομαι με νέους ανθρώπους που έχουμε κοινές αξίες και δίνω πάντα τα πάντα σε όλους. Και τελικά μένω στον άσσο. Με κουράζω. Καλές οι δεξιότητες της Marsha Linehan που έμαθα στο Αιγινήτειο, χάρη σε αυτές πέτυχα στην ζωή μου να φτάσω εδώ που έφτασα αλλά στο κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων, ακόμη τα πράγματα είναι δύσκολα δυστυχώς. Πώς θα γίνει να βρω έναν άνθρωπο να μείνει δίπλα μου, να με αποδεχτεί με το BPD και να μη με θαυμάζει από μακριά; Γιατί ελκύω τόσο κόσμο που όμως όταν καταλάβουν ότι υπάρχει mental health issue κάνουν πίσω; Πώς σκατά θα καταπολεμήσουμε το στίγμα; Τρομάζουν όλοι στο άκουσμα κι απορώ πώς την παλεύουν οι διπολικές γυναίκες και οι σχιζοφρενείς αν εγώ με οριακή διαταραχή δυσκολεύμαι τόσο να γίνω αποδεκτή.
Νομίζω πως πρέπει να αποδεχτώ ότι θα ζήσω την ζωή μου μόνη, να συνεχίσω να φροντίζω ζώα και να μην περιμένω τίποτα από τους ανθρώπους. Αν δεήσει το σύμπαν και φέρει κάποιον που με αγαπήσει με την ιδιοτροπία μου και το ελαττωματικό μου γενετικό υλικό (γιατί έχω κάνει και γενετικό τεστ και είναι γενετικής φύσης το πρόβλημα), καλώς. Αν όχι, τι να κάνουμε. Ας φύγω ανάμεσα σε μη ανθρώπινα ζώα, σίγουρα θα φύγω πιο ήσυχη και περικυκλωμένη από μπόλικη θετική ενέργεια κι αγάπη. Και όχι μόνη ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι απασχολημένοι πάντα με τον εαυτό τους.
Αλλά η παρέα των μη ανθρώπινων ζώων, μη γελιόμαστε, δεν μπορεί ποτέ να αναπληρώσει την παρέα των ανθρώπινων ζώων. Είμαστε κοινωνικά ζώα και χρειαζόμαστε άτομα του είδους μας. Αλλά η κοινωνία σήμερα νοσεί. Οι ανθρώπινες σχέσεις νοσούν. Το σεξ είναι εφήμερο, οι άνθρωποι δεν τολμούν να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, δεν παίρνουν ρίσκα…εγώ τουλάχιστον, όσο κι αν υποφέρω, ό,τι ζω το ζω έντονα και ξέρω πως κι αύριο να πεθάνω, θα έχω ζήσει τη ζωή μουόλη τιμώντας τις αξίες μου και προσπαθώντας να βοηθήσω γύρω μου. Δε θα έχω ζήσει μια ζωή ρουτίνας, με ψευτικες χάρτινες σχέσεις που φυτοζωούν από φόβο μοναξιάς.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε κι ελπίζω η ιστορία μου να βοηθήσει κάποια άτομα.
Υ.Γ1 Θα ήθελα πολύ να υπάρχει μια κοινότητα ασφαλής ανθρώπων με οριακή διαταραχή, να μπορούμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Να ξέρουμε ότι κάπου υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν απόλυτα. Είναι πολύ μοναχικός ο αγώνας των οριακών…
Υ.Γ2 Η ακριβης διαγνωση είναι στοιχεία ΟΔΠ, στα αγγλικά αναφέρεται και ως partial syndrome / partial BPD, οι ψυχαναλυτές το λένε οριακή οργάνωση της προσωπικότητας.
Από τον/την: Ε.