Είμαι 25 χρονών και η συστηματική μου επαφή με ψυχολόγο και ψυχίατρο ήταν πριν από 4 χρόνια. Το 2016 μπήκα εσπευσμένα σε ψυχιατρική κλινική μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας. Είχα επισκεφθεί σποραδικά κι άλλες φορές ψυχολόγο, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Είχαν κάνει διάφορες διαγνώσεις, όμως κανείς δεν είχε ασχοληθεί πραγματικά. Το 2016 λοιπόν εισιχθηκα στον Ευαγγελισμό όπου και παρεμεινα για 12 ημέρες. Πέρασα από όλα τα στάδια, της απόλυτης αδυναμίας να κάνω οτιδήποτε μόνη μου χωρίς την βοήθεια της μητέρας μου (ήταν 24ωρες τη μέρα εκείνη ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας μέσα στην κλινική αφού θεωρουμουν επικίνδυνη). Μέχρι το σημείο του θυμού και της καλυτερευσης.
Η διάγνωση του ψυχιατρικού νοσήματος ήρθε λίγο μετά, εκτός από την επιβάρυνση της ψυχολογικής μου κατάστασης λόγω ενός αυτοανοσου νοσήματος που προκαλεί χρόνιο πόνο, έχω και οιστριονικη διαταραχή προσωπικότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματα μου οπότε ή δεν έχω καθόλου ή έχω σε υπέρτατο βαθμό.
Επίσης έχω κατάθλιψη. Έκανα συνεδρίες με ψυχίατρο για ένα χρόνο μαζί με 6 μήνες φαρμακευτική αγωγή. Και έπειτα από ένα διάλειμμα δύο χρόνων, τον περασμένο Νοέμβρη, μετά από απανωτές κρίσεις πανικού, ξεκίνησα συστηματική ψυχοθεραπεία με ψυχολόγο. Σίγουρα η ζωή μου καλυτερευσε με αυτήν την κίνηση, το να ξέρεις γιατί σου συμβαίνει κάτι σε βοηθά να το αντιμετωπίσεις.
Ωστόσο παρ’οτι συνήθως όταν αναφέρω την ιστορία μου, όλοι μου λένε ότι στο οικογενειακό τους περιβάλλον ή ακόμα και οι ίδιοι έχουν αντιμετωπίσει κάποια στιγμή ψυχολογικό πρόβλημα, συνεχίζω και αντιμετωπίζομαι λόγω της νοσηλείας μου από πολλούς ως κάτι διαφορετικό. Θα πω μόνο δύο παραδείγματα, το ένα είναι ότι ο άντρας της θείας μου, αν και μορφωμένος, με αντιμετωπίζει σαν προβληματικό άτομο και μου φέρεται λες και έχω κάτι που με ξεχωρίζει από τους άλλους. Δεν μου πάει κόντρα, με αντιμετωπίζει με μια γλύκα και ευγένεια επιτηδευμένη ως προς την ψυχολογία μου, αν με καταλαβαίνετε.
Το δεύτερο είναι ότι πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να επισκεφτώ ξανά τον Ευαγγελισμό γιατί είχα ένα ατύχημα. Όταν ο γιατρός είδε ότι έχω ξανανοσηλευτει εκεί και με ρώτησε αν ισχύει αυτό που είδε για την ψυχιατρική, η νοσηλεύτρια πετάχτηκε και είπε “Α γι’αυτό κάνεις έτσι, είσαι τρελή” επειδή λίγο πριν είχα αρνηθεί να μου πάρει αίμα από λάθος σημείο.
Θα κλείσω λέγοντας ότι είναι άδικο να αντιμετωπιζομαστε σαν μιάσματα της κοινωνίας, επειδή έτυχε να έχουμε κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα. Και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές το αποκρυπτουμε γιατί φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος, γιατί ο κόσμος κρίνει. Μας κρίνει διαφορετικά, γινόμαστε λιγότερο κατάλληλοι για πράγματα, που όταν δεν ξέρουν την πάθηση μας είμαστε αρκετά ικανοί για να τα κάνουμε. Στην δουλειά, στις σπουδές, στις σχέσεις.
Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό, υπάρχουμε και μπορούμε να τα κάνουμε όλα!
Από τον/την: Δανάη