Ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία στην 2α γυμνασίου, όταν αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς παρόλο που είχα φίλους και μια υπέροχη οικογένεια, εγώ ένιωθα μόνη μου.Η διάθεση μου ήταν στα πατώματα και η όρεξη μου να φάω ανύπαρκτη.Οι γονείς μου δεν είχαν αντίρρηση. Η ειδικός ήταν πολύ καλή αλλά εγώ δυσκολευόμουν πολύ να ανοιχτώ και να μιλήσω για τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Έτσι, σχεδόν 3 μήνες αργότερα σταμάτησα.
Ο καιρός περνούσε και εγώ ένιωθα όλο και χειρότερα. Δεν μιλούσα πολύ, δεν γελούσα πολύ, δεν χαιρόμουν, δεν ένιωθα καλά. Έτσι αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ζω καν. Στις σκέψεις μου υπήρχε η αυτοκτονία. Το σκεφτόμουν συχνά. Ώσπου, λίγους μήνες μετά το έκανα πράξη.Εκείνη η μέρα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Την επομένη μέρα, αφού προφανώς έζησα, μου κάναν κάποιες ερωτήσεις και διαγνώστηκα με μείζων κατάθλιψη. Σαφώς, μη έχοντας άλλη επιλογή από τους γιατρούς, ξεκίνησα ξανά την ψυχοθεραπεία.Στην ίδια ψυχοθεραπεύτρια με τότε. Λίγες μέρες μετά πήγα και σε ψυχίατρο ώστε να μου γράψει και φάρμακα. Από εκεί άλλαξε όλη μου η ζωή.
Πέρασαν περίπου 3 χρόνια από τότε. Κάνω ακόμη ψυχοθεραπεία.Εδώ και ένα χρόνο έχω σταματήσει τα φάρμακα και έχω βγει από τον κίνδυνο να επιστρέψω εκεί που ήμουν.Πέρασα από πολλές δύσκολες φάσεις. Θρήνησα πολλές φορές καθώς κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, άφηνα πίσω μου ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μου. Στεναχωρέθηκα, έκλαψα, θύμωσα, φώναξα.Δεν θα πω ψέματα, υπήρχαν πολλές φορές που ήθελα να τα παρατήσω και να γυρίσω ξανά στα πατώματα. Να νιώθω ότι δεν έχω άλλη δύναμη.
Ώσπου πριν κάποιους μήνες, ήρθαν οι κρίσεις πανικού στη ζωή μου. Το μεγάλο ταρακούνημα ήταν όταν έπαθα κρίση πανικού στη δουλειά. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω τα ηνία στα χέρια μου και πως από δω και πέρα έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου.
Τρεις μήνες μετά από αυτή την κρίση, με πολύ κόπο, νιώθω ότι είμαι εκεί που θέλω να είμαι.Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνώρισα τον πραγματικό μου εαυτό. Με αγάπησα και με αποδέχτηκα όπως είμαι. Επούλωσα τις πληγές μου, έκλεισα κύκλους και ξεκίνησα από την αρχή. Έπρεπε να μάθω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, να μην υπέρ αναλύω τα πράγματα, να μην είμαι ανασφαλής και πολλά ακόμη. Και όλα αυτά τα έκανα χάρη στην γυναίκα που είναι εδώ και 3 χρόνια απέναντι μου και με ακούει 50 λεπτά κάθε βδομάδα.
Είμαι η Μαρία, είμαι πλέον 19 χρόνων και αυτή είναι η ιστορία μου.
Από τον/την: Μαρία
