Από παντα είχα θέμα με την εικόνα μου. Πίστευα πως πρεπει να είμαι όμορφη για να είμαι ευτυχισμένη, θεωρουσα πως η εξωτερική ομορφιά συνεπάγεται ευτυχία. Ήμουν παντα χοντρό παιδάκι και μεγαλώνοντας εξακολουθούσα να είμαι γεματουλα και αυτό στο μυαλό μου σήμαινε ότι ήμουν άσχημη οπότε σύμφωνα με την τότε λογική μου θα ήμουν δυστυχισμενη. Γυρω στα 15 αποφάσισα πως η μόνη μου επιλογή θα ήταν να σταματήσω να υπάρχω.
Κοιταζομουν στον καθρέφτη και έβλεπα τον εαυτό μου ως τον πιο άσχημο άνθρωπο στον κόσμο. Δεν άντεχα να ζω έτσι πιστευα ότι η υπαρξη μου επηρέαζε την ευτυχία των ανθρώπων που αγαπουσα και αυτό με σκότωνε. Κατέληξα να αυτοτιμωρώ τον εαυτό μου κάνοντας εμετό όταν ετρωγα κάτι “ανθυγιεινό”, ή να κάνω υπερβολική γυμναστική προκειμένου να μην βάλω κιλά και αν δεν έκανα κάτι από τα παραπάνω θα έκοβα τα χέρια μου με κάτι αιχμηρό. Κάθε φορά που θα βρισκόμουν σε μπαλκόνι ή σε κάποιο ψιλό σημείο ήθελα να πηδήξω, αν κρατουσα μαχαίρι για να κόψω κάτι ήθελα να το χρησιμοποιήσω για να κόψω τις φλέβες μου και κάθε φορά που θα έβλεπα χάπια μου ερχόταν η σκέψη της αυτοκτονίας. Βρισκόμουν σε άσχημη κατάσταση αλλά το έκρυβα εξαιρετικά θα έλεγα, δεν καταλάβαινα ότι δεν ήμουν καλά ψυχολογικά γιατί πίστευα ότι αυτό μου άξιζε. Χρειάστηκε σκληρή και σταδιακή δουλειά για να καταφέρω να βγω από το μαύρο σκοτάδι που βρισκόμουν όμως τα κατάφερα με την βοήθεια των εξαιρετικών φίλων που έχω.
Φέτος στα 20 μου αποφάσισα να επισκεφθώ ψυχολόγο για πρώτη φορά, έκανα συνεδρίες αρκετά συχνά(ανά μια με δυο εβδομάδες περίπου) ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να την επισκεφθώ ήταν το πρόβλημα με τις αυπνιες μου. Φυσικά ξετυλιχθηκε ολόκληρο το παρελθόν μου μέσω των συνεδριών. Η ψυχολόγος μου είπε ότι συμφωνα με τα λεγόμενα μου έχω περάσει κατάθλιψη με αυτοκτονικές και αυτό τραυματικές τάσεις, επίσης πολυ συχνά είχα κρίσεις πανικού, κάτι το οποίο επίσης δεν γνώριζα στο παρελθόν και επίσης φαινεται πως υπήρξε και κάποιο είδος διατροφικής διαταραχής. Παρ’όλο που άργησα αρκετά να παω σε ψυχολόγο δεν το μετάνιωσα καθόλου γιατί θεωρώ πως με βοήθησε αρκετά. Κατάλαβα πραγματα τα οποία δεν θα μπορουσα να σκεφτώ από μόνη μου ούτε να μου τα πουν οι φίλοι μου. Θεωρώ απαραίτητη την επίσκεψη των ανθρώπων σε ψυχολόγο ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα. Το να συζητάς κάποια πράγματα με έναν ειδικό είναι πολυ βοηθητικό και σε ανακουφίζει ψυχολογικά κατά τη γνώμη μου.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι υπάρχει στίγμα γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Όλοι οι άνθρωποι έχουν περάσει κάποιες δυσκολίες στη ζωή τους και είναι αξιόλογο να συζητηθούν και να ερμηνευτούν εν μέρη προκειμένου να μπορέσουμε όλοι μας να γίνουμε καλύτεροι και να μην κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Από τον/την: Ευφροσύνη
