Γεια σας, μετά από πολύ σκέψη θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου. Είμαι 19 χρονών και σπουδάζω. Από τότε που πήγαινα δημοτικό οι γονείς μου, μου έδιναν το βάρος των οικονομικών που είχαμε εδώ και πολλά χρόνια και έτσι έκανα πίσω πολλές φορές πχ για κάτι που ήθελα να πάρω, σνακ τις περισσότερες φορές. Θυμάμαι τον πατέρα μου να το θεωρεί καλό αυτό.. Από τότε άρχιζε να με ανησυχεί να περάσω καλά με την παρέα μου και έκανα υπερβολικές υποχωρήσεις, σε σημείο να το σκέφτομαι υπερβολικά το 1 ή 2 ευρώ και να αγχώνομαι και να νιώθω ενοχές. Και σκεφτόμουν αυτά τα λίγα λεφτά να τα μαζεύω για να έχω δικά μου. Αυτό με τα χρόνια άρχιζε να μεγαλώνει μέσα μου. Όσες φορές έχω κάνει ψυχοθεραπεία δεν το έχω αναφέρει διότι το ξεχνούσα και έλεγα πιο σοβαρά θέματα. Πρώτη φορά δούλεψα φέτος το καλοκαίρι για να έχω τα δικά μου λεφτά. Τα λεφτά ήταν πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε το τοξικό περιβάλλον και την εργοδότρια. Έκατσα 1μιση μήνα και επίσης πολύ έκατσα, αφού άρχιζα να έχω την ώρα της δουλειάς μουδιάσματα στα χέρια, να έχω νεύρα, να ζαλίζομαι να μην μπορώ να ανασαίνω και να έχω αυτοκτονικές σκέψεις. Όλα αυτά ταυτόχρονα. Το θέμα είναι ότι σκεφτόμουν τα λεφτά. Λόγω του τοξικού περιβάλλοντος του σπιτιού μου, έχω ανάγκη τα λεφτά διότι θέλω να είμαι ανεξάρτητη και να μην νιώθω ενοχές όταν τους ζητάω, θέλω να τους δείξω ότι δεν τους έχω ανάγκη. Αφού έφυγα από την δουλειά της σερβιτόρας, έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά σαν να μην είχα σπίτι να μείνω, ένιωθα απελπισία και άγχος κάθε μέρα. Μετά από πολύ ψάξιμο και υπομονή αυτή την περίοδο έχω βρει εργασία, αλλά δεν νιώθω ικανοποιημένη από τον εαυτό μου, αφού δεν είναι πολύ καλά για τα δικά μου στάνταρ, αλλά το καλό είναι ότι φτάνουν άνετα για να πληρώνω κάθε μήνα την σχολή μου. Και επειδή τα λεφτά του καλοκαιριού ήταν πολύ καλά έκανα μαθήματα οδήγησης και σχεδόν έχω ξεπληρώσει μέχρι να δώσω δίπλωμα. Το θέμα είναι ότι νιώθω ένα βάρος διότι αυτά αφορούν εμένα και όλα τα χρόνια είχα κάποιον άλλον να πληρώνει πράγματα για μένα πχ φροντιστήριο. Το αγόρι μου με έχει βοηθήσει οικονομικά όσο μπορούσε. Απλά θέλω να πάει καλά αυτή η δουλειά διότι η 1η που ήταν σε κουζίνα δεν μου ταίριαζε το επάγγελμα, το 2ο ήταν εντελώς χάλια για την ψυχική μου υγεία. Αν δεν πάει καλά αυτή η δουλειά νιώθω ότι “θα τα χάσω”. Έκανα για καιρό ψυχοθεραπεία σε δημόσιο, διαγνώστηκα με Δυσθυμία, έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή, αλλά πλέον αυτά δεν τα κάνω διότι δεν δινόταν η απαραίτητη σημασία, λόγω πολλών ραντεβού, έλλειψη επικοινωνίας με τον ειδικό. Θέλω λίγο χρόνο μέχρι να ξαναξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Θέλω να μάθω πως μπορώ να το ξεπεράσω μόνη μου και δεν έχω καταλάβει γιατί δίνω τόση σημασία στα λεφτά. Εγώ δεν θέλω να γίνω σαν τους γονείς μου, μίζερη.. πολλές φορές εδώ κ χρόνια λέγανε ότι “δεν έχουμε λεφτά” και πάντοτε αποδεικνύεται το αντίθετο. Επειδή έχει γίνει πολλές φορές αυτό, έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν ξέρω πως είμαστε οικονομικά και δεν θέλω να ασχοληθώ, δηλαδή να το σκέφτομαι. Χρειάζομαι δύναμη για να τους πω ότι χρειάζομαι κάποιο ποσό πχ για υγεία, κάποια υλικά για το φαγητό μας, εκπαίδευση. Το θέμα είναι ότι δεν τους έχω πιέσει ποτέ, ενώ πιέζομαι εγώ όταν τους ζητάω. Οι αντιδράσεις τους με μεγάλα ποσά χρημάτων, αντικατοπτρίζει το πως νιώθω εγώ με αυτό το θέμα. Οι φίλοι μου μου έχουν πει ότι πρέπει να το πω σε κάποιον ειδικό αυτό το θέμα, το αγόρι μου με βοηθάει να το ξεπερνάω και όντως κάποιες φορές που έχω αγοράσει κάτι για μένα δεν έχω νιώσει άσχημα, αλλά νιώθω ότι έχω σκαμπανεβάσματα. Επίσης θυμάμαι ότι εδώ και πολλά χρόνια άκουγα και ακούω πάντα ως θέμα συζήτησης στο σπίτι τα λεφτά! Μιλάνε για το πόσα ξοδέψανε για να φάμε. Αυτό που έχω ως στόχο είναι να προσπαθήσω από τώρα να ανεξαρτητοποιηθώ για να φύγω.
Από τον/την: Αγγελική
Αγαπητή Αγγελική,
Σε ευχαριστούμε πολύ που θέλησες να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας και που μας εμπιστεύτηκες. Καταλαβαίνω πως η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι είναι πολύ δυσάρεστη και σου προκαλεί αναστάτωση και θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω όσο μπορώ.
Αρχικά, αντιλαμβάνομαι πως το άγχος για τα οικονομικά ζητήματα και η δυσφορία που νιώθεις για αυτά απέναντι στους γονείς σου προκαλούν τον διακαή πόθο να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικώς, πράγμα που στο εύχομαι. Βλέπω πως έχεις σκεφτεί διεξοδικά το θέμα που σε απασχολεί, τον τρόπο με τον οποίο σε επηρεάζει στην καθημερινότητά σου, τα συναισθήματα που σου προκαλεί, αλλά και τις “ρίζες” του που από μόνη σου τις αποδίδεις στο γεγονός πως από μικρή ηλικία δεχόσουν τέτοιου είδους πιέσεις και είχες μάθει από τότε να υπολογίζεις το κάθε τι, ακόμα και το ποσό των ένα ευρώ όπως μας είπες, στις εξόδους σου. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό και μεγάλο πρώτο βήμα, το να είσαι ανοιχτή δηλαδή για να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που σε προβληματίζει, ώστε να μπορέσεις να το διαχειριστείς.
Είναι πολύ λογικό τα ερεθίσματα που παίρνουμε από το οικογενειακό μας περιβάλλον ανά τα χρόνια να παίζουν μεγάλο ρόλο στο πως θα μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε ορισμένα πράγματα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς σου διαχειρίζονταν τα οικονομικά στην οικογένεια και το “βάρος” όπως λες που σου μετέφεραν συζητώντας τα σε οδήγησαν στο να μάθεις να μην ζητάς πολλά υλικά αντικείμενα από εκείνους και αυτό συνεχίστηκε μετέπειτα και στις εξόδους με την παρέα σου. Βλέποντας τον πατέρα σου να θεωρεί πως το να μην ζητάς να αγοράσεις κάτι είναι κάτι καλό και θεμιτό, αυτό σε έκανε να μάθεις πως αυτή είναι μία αποδεκτή συμπεριφορά. Και όταν έπραττες το αντίθετο βίωνες αισθήματα ενοχής μιας που ήταν κάτι το οποίο αφενός δεν είχες συνηθίσει να κάνεις και αφετέρου ερχόταν σε αντίθεση με την “αποδεκτή” κατά τους γονείς σου συμπεριφορά. Ως εκ τούτου, και δεδομένου των συνθηκών, καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη σου για να είσαι οικονομικά ανεξάρτητη. Από τη στιγμή μάλσιτα που αναφέρεις πως ήταν και είναι μόνιμο θέμα συζήτησης τα χρήματα είναι εύλογο για ποιο λόγο και εσύ δίνεις σημασία σε αυτό το θέμα μιας που αυτό ήταν κάτι που σας απασχολούσε σε καθημερινή βάση και έχεις μάθει να σκέφτεσαι και να πράττεις ανάλογα γύρω από αυτό.
Στην προσπάθειά σου αυτή παρατηρώ πως είχες κάποιες άσχημες εμπειρίες στις προηγούμενες εργασίες σου και θεωρώ πως ήταν πολύ σωστή η επιλογή να φύγεις από αυτές εφόσον επηρέαζαν με τέτοιο τρόπο την ψυχική σου υγεία. Αν καταλαβαίνω καλά, δεν νιώθεις ικανοποίηση και από την εργασία που βρίσκεσαι τώρα; Αν ισχύει αυτό, θα ήθελα να σου προτείνω να σκεφτείς και να αντισταθμίσεις ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά της συγκεκριμένης εργασίας, τι είναι αυτό που σου προσφέρει και αν σε καλύπτει είτε οικονομικά είτε και ψυχολογικά. Φυσικά, οι απολαβές που έχεις από την εργασία αποτελούν κυρίαρχο παράγοντα και κίνητρο στο να παραμείνεις σε αυτή και κατανοώ την ανάγκη σου να συνεχίσει να πηγαίνει καλά δεδομένου και των πρότερων σου εμπειριών που δεν ήταν ευχάριστες. Αν όταν αναφέρεις ότι δεν είναι πολύ καλά για τα δεδομένα σου αναφέρεσαι στην παρούσα εργασία σου, θα σου πρότεινα χωρίς να την αφήσεις (ώστε να έχεις την οικονομική ασφάλεια) να συνεχίσεις την αναζήτηση σε περίπτωση που βρεις κάτι που να σου ταιριάζει περισσότερο.
Τώρα όσον αφορά τη δυσφορία σου και το έντονο άγχος περί των οικονομικών θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής αγαπητή Αγγελική: έχεις επικοινωνήσει αυτό που νιώθεις στους γονείς σου; Γνωρίζουν πως πραγματικά αισθάνεσαι και τι σκέφτεσαι για αυτό το θέμα; Αν όχι, τι θα ήθελες να τους πεις και ποιες θα ήταν οι σκέψεις σου; Ποια πιστεύεις ή/και ποια θα ήθελες να είναι η έκβαση της συζήτησης; Τι θεωρείς πως θα συνέβαινε αν το συζητούσατε; Πιστεύεις ότι θα σε βοηθούσε να τους μιλήσεις; Είπες πως νιώθεις να πιέζεσαι όταν χρειάζεται να τους ζητήσεις κάτι και αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που έχεις δει πως αντιδρούν σε μία τέτοια περίπτωση. Πως πιστεύεις ότι θα αντιδρούσαν αν τους ζητούσες αυτή τη φορά όχι κάποια χρήματα, αλλά να σε ακούσουν για το πως αισθάνεσαι για την όλη κατάσταση που επικρατεί γύρω από αυτό το ζήτημα;
Θα σου πρότεινα επίσης αγαπητή Αγγελική, εφόσον έχεις ήδη έρθει σε επαφή με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία και ακολουθούσες την εκάστοτε φαρμακευτική αγωγή, όποτε νιώσεις έτοιμη να επικοινωνήσεις είτε με τους ανθρώπους που είχατε ήδη επικοινωνία είτε με κάποιον άλλον δημόσιο φορέα της επιλογής σου. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν οι παράγοντες που αναφέρεις και που σε “κρατάνε” από το να συνεχίσεις, αλλά θεωρώ πως θα ήταν καλό να το φέρεις σε μία τυχόν επόμενη συνεδρία και αυτό το ζήτημα όποτε και αν νιώσεις έτοιμη να μπεις ξανά σε αυτή τη διαδικασία, καθώς φαίνεται πως σε απασχολεί αρκετά. Έτσι, θα μπορέσεις να μιλήσεις και πιο διεξοδικά για αυτό, αλλά και να βοηθηθείς πιο αποτελεσματικά.
Ο δρόμος για την ανεξαρτησία ειδικά στις μέρες μας δεν σου κρύβω πως δεν είναι εύκολος, αλλά εφόσον αγαπητή Αγγελική το έχεις βάλει στόχο και το θέλεις πραγματικά πολύ, δεν θα σε εμποδίσει τίποτα στο να το πετύχεις. Θέσε (και σημείωσε ακόμα αν θέλεις) σταδιακά μικρούς και εφικτούς στόχους που θα σε οδηγήσουν στο να ανεξαρτητοποιηθείς πλήρως από τους γονείς σου, όπως για παράδειγμα να αποταμιεύσεις ένα συγκεκριμένο ποσό που εσύ θα θέσεις με βάση το εισόδημα και τα έξοδά σου. Τι βήματα θεωρείς πως χρειάζονται να γίνουν για να φτάσεις στον τελικό σου στόχο;
Ελπίζω Αγγελική μου να σε βοήθησα και σου εύχομαι να πετύχεις ό,τι θέλεις. Είμαστε εδώ για οτιδήποτε χρειαστείς.
