Ονομάζομαι Σ.Μ και είμαι 32 χρόνων. Είμαι υπαλλήλος στο δημόσιο σε μια πολύ ευνοϊκή δουλειά για την χρόνια ασθένεια μου. Η πάθηση που έχω είναι νεανική επιληψία. Πρώτη φορά εμφανίστηκε όταν ήμουν 9 ετών, με δύσκολα παιδικά χρόνια είμαι τυχερή που παίρνω μια αγωγή φαρμάκων που με καλύπτει και δεν κάνω ποτέ επιληπτικές κρίσεις. Το πρόβλημα ξεκινά στο γεγονός ότι τα φάρμακα που λαμβάνω δεν επιτρέπονται σε περίπτωση εγκυμοσύνης (και για το έμβρυο και για εμένα την ίδια ως εγκυμονούσα). Έχω έναν καταπληκτικό σύντροφό, μια πολύ καλή δουλειά, ένα καλό οικονομικό επίπεδο στην ζωή μου που το κατέκτησα με πολύ κόπο, αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να βάλω σε σειρά το πρόβλημα υγείας μου για να κάνω ένα παιδί που τόσο πολύ επιθυμώ. Έχω έναν πολύ σωστό γιατρό που εδώ και 2 χρόνια αλλάζουμε φάρμακα μήπως και καταφέρω να είμαι λειτουργική με κάποια αγωγή ώστε να μείνω έγκυος. Οι ελπίδες μου όμως λιγοστεύουν καθώς δεν βλέπω κάτι να με καλύπτει. Η ψυχολογία μου είναι στα τάρταρα γιατί με τόσα φάρμακα αλλάζει συνεχώς η ποιότητα της ζωής μου και η ψυχική μου ανθεκτικότητα. Περνάω φάσεις άρνησης, απογοήτευσης ματαίωσης και πολλά άλλα. Νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω και δεν θα κάνω το παιδί που τόσο επιθυμώ ή αν καταφέρω πλέον θα έχω τρελαθεί…γιατί φέτος άρχισαν να με πιάνουν κρίσεις πανικού στο αν θα κάνω επιληπτική κρίση ή όχι λόγω ανασφάλειας των τόσων αλλαγών στα φάρμακα. Είμαι εξαντλημένη, μπερδεμένη και μονίμως αγχωμένη πλέον δεν με ευχαριστεί τίποτα. Αξίζει να συνεχίσω την προσπάθειά μου ή να τα παρατήσω;… μόνιμα αυτό γυρνάει στο μυαλό μου ….κ πλέον έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι θέλω να τα παρατήσω ίσως δεν μου το επιτρέπει η φύση αυτό που θέλω λόγω του θέματος υγείας που αντιμετωπίζω.
Από τον/την:Σοφία Μ.
Αγαπητή Σοφία,
Ευχαριστούμε πολύ που ξεδιπλώνεις εδώ τις ανησυχίες σου για αυτό το σημαντικό θέμα που σε φέρνει αντιμέτωπη με διλήμματα και ανασφάλεια.
Φαίνεται ότι από μικρή έχεις μάθει τη σύνδεση της ψυχικής με την σωματική υγεία, έχεις κατακτήσεις που αφορούν και στα δυο και αναγνωρίζεις πόσο το ρίσκο στον έναν τομέα επηρεάζει τον άλλον. Θεωρώ ότι θα βοηθήσεις την ψυχική σου ανθεκτικότητα, που είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία, αν φροντίζεις να θυμίζεις στον εαυτό σου όσα σε έφεραν ως εδώ, ποιες δεξιότητες και δυνάμεις σου σε βοήθησαν. Σημαντικό ρόλο παίζει φυσικά το πλαίσιο και κατανοώ ότι νιώθεις τυχερή για τους ανθρώπους της ζωής σου, ελπίζω και ευγνώμων για όσα καταφέρατε.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί την τύχη ως μια πράξη που κάνουμε υπό συνθήκες που δεν αναμέναμε ή δεν είχαν σχέση με την πρόθεσή μας. Μήπως, τελικά, «ήμουν τυχερή» σημαίνει «εγώ ΚΑΙ άλλοι άνθρωποι είχαμε το θάρρος να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά από ό,τι γνωρίζαμε ως τότε μπροστά σε μια διαφορετική ως τότε συνθήκη, με σκοπό να φέρουμε την ισορροπία»;
Άλλωστε, από μικρή ηλικία η ασθένεια φαντάζομαι ότι απαίτησε και από εσένα μια παραπάνω ωριμότητα, συνέπεια αλλά και αλλαγή σε συνήθειες και τρόπο σκέψης για τα πράγματα στη ζωή. Πόσο τυχαίο είναι να επιλέξεις να φερθείς έτσι ως παιδί; Οι φάσεις άρνησης, απογοήτευσης και ματαίωσης είναι μέρος της προσπάθειας να κατακτήσουμε ισορροπίες, να αποδεχτούμε και να αξιολογήσουμε τις καταστάσεις. Σου θυμίζουν κάτι από τότε, από την προσπάθεια να φέρετε ισορροπία; Από τις υποχωρήσεις που έκανες για να τα καταφέρεις; Πώς βοήθησες τον εαυτό σου τότε;
Νιώθω ότι κατάφερες με τόσο κόπο να χτίσεις μια όμορφη πραγματικότητα για εσένα, κάνοντας πράγματα διαφορετικά από τους συνομιλήκους σου, όχι τυχαία, αφήνοντας άλλες ανάγκες για να στηρίξεις μια ανώτερη, σημαντική για την υγεία σου ανάγκη και τώρα που θέλεις να περάσεις σε μια άλλη φάση ζωής βρίσκεις ένα μέρος αυτής της πραγματικότητας απέναντί σου, όχι σύμμαχό σου.
Θέλω να σου πω, όμως, ότι εσύ με την κατάλληλη υποστήριξη κατάφερες να θέσεις αυτή την ασθένεια υπό έλεγχο και να αποτελεί μια σταθερά στη ζωή σου, το δικό σου «φυσιολογικό». Έχω την αίσθηση ότι αν τελικά ο στόχος σου συνδέεται, όπως τότε, με μια ανώτερη ανάγκη σου για τη ζωή και πώς την έχεις φανταστεί, θα μπορέσεις και να τον καταφέρεις, με βάση αυτό που έχεις (και έχετε) δημιουργήσει ως φυσιολογικό για σένα.
Ο ίδιος ο αγώνας να ισορροπείς μια ασθένεια είναι, αν το σκεφτείς, μια προσπάθεια να οριοθετήσεις εσύ τη φύση σου… και το κατάφερες. Οι γιατροί (μαζί με εμάς που θέλουμε το καλύτερο στη ζωή μας) το κάνουν καθημερινά, αλλάζουν το τι είναι φυσιολογικό, αλλάζουν τους κανόνες μιας ασθένειας, πλαισιώνουν κατάλληλα τις ανάγκες μας, δίνουν άλλες επιλογές και τρόπους να είσαι φυσιολογικός/ή! Ευτυχώς!
Και κάπου εδώ ερχόμαστε να συνδεθούμε και με το βασικό ερώτημά σου…
Αναρωτιέσαι αν αξίζει ο νέος σου στόχος την προσπάθεια και το ρίσκο, αν η φύση είναι με το μέρος σου και τι σου επιτρέπει τελικά να κάνεις στη ζωή αυτή η ασθένεια.
Εσύ τι λες στον εαυτό σου με βάση το δικό σου φυσιολογικό, έτσι όπως πολύ όμορφα το έχεις δημιουργήσει; Λες ότι δεν επιτρέπει ίσως την εγκυμοσύνη, τι άλλο επιτρέπει σε σχέση με την απόκτηση παιδιού; Πράγματι υπάρχουν περιθώρια στο πόσο μπορούμε να παρέμβουμε στη φύση αλλά από την άλλη το ότι γνωρίζουμε αυτά τα όρια μας δίνει πολλές φορές την ασφάλεια που χρειαζόμαστε.
Εδώ φαίνεται ο σκοπός να είναι η εγκυμοσύνη, ωστόσο δεν μπορώ να ξεχωρίσω αυτόν τον σκοπό από την ευρύτερη εικόνα που τον ακολουθεί, που είναι να αποκτήσεις ένα παιδί και να γίνεις μητέρα. Οπότε εδώ έχουμε έναν σκοπό που εξυπηρετεί έναν μεγαλύτερο σκοπό. Για την εγκυμοσύνη ο ειδικός είναι ο γιατρός για να σου πει τους τρόπους να μείνεις έγκυος, το ρίσκο που εμπεριέχουν και μέχρι πού μπορείς να κινηθείς. Για την απόκτηση παιδιού, ωστόσο, που είναι η ευρύτερη εικόνα, τα όρια δεν σταματούν στην εγκυμοσύνη και τον έλεγχο τον έχεις και εσύ. Σε ποια από τις δύο εικόνες έχεις την προσοχή σου; Προτείνω να κοιτάς μια τη μία εικόνα, τους τρόπους δηλαδή, και μια την άλλη, εκεί που θες να φτάσεις. Η διαδρομή χρειάζεται να εξυπηρετεί τον προορισμό, όχι να μας φτάσει εκεί χωρίς τις δυνάμεις να τον απολαύσουμε.
Βέβαια, οι ιδέες που έχουμε για τον προορισμό αυτόν αλλά και την διαδρομή παίζουν σημαντικό ρόλο στις επιλογές μας. Οι αφηγήσεις που έχουμε γύρω από το θέμα της εγκυμοσύνης και της μητρότητας εκφράζονται από εμάς αλλά εκφράζουν και άλλους γύρω μας. Σίγουρα εκφράζουν την κοινωνία που μεγαλώσαμε, τις αξίες της οικογένειάς μας (ή της σχέσης μας) και αντίστοιχα, εκφράζουν κοινούς τρόπους που έχουμε μάθει ότι τα πετυχαίνει κανείς αυτά. Κάπως έτσι έχουμε μια εικόνα για το πώς γινόμαστε μητέρες. Θα έφερνες αυτούς τους κανόνες στα μέτρα σου; Θα δοκίμαζες διαφορετικές διαδρομές, όπως κάνατε και με την ασθένεια παλιότερα μέχρι να βρείτε την κατάλληλη αγωγή, για να πετύχεις μια άλλη ισορροπία αυτή τη φορά; Μια εσωτερική ισορροπία με τις αξίες και ανάγκες σου. Τι ρίσκο θα είχε αυτό; Τι συμβαίνει αν μια γυναίκα ακολουθεί δρόμους διαφορετικούς για να γίνει μάνα και επιλέγει τον καλύτερο για αυτήν τρόπο να φέρει στη ζωή της ένα παιδί; Τι συνέπειες θα είχε για την ποιότητα ζωής σου και την ψυχολογία σου ένας διαφορετικός τρόπος; Αντιμετωπίζονται πιο εύκολα αυτές οι συνέπειες από το ρίσκο που παίρνεις τώρα;
Προσπάθησε να δεις τη μεγαλύτερη εικόνα αυτού του στόχου, της ανάγκης σου… Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου με ένα παιδί; Πώς επηρεάζει για εσένα ο τρόπος να γίνεις μάνα την μεγαλύτερη εικόνα αυτού του στόχου, που είναι όλα όσα θα φέρει στη ζωή σου ένα παιδί; Πού θες να βρίσκεσαι στο τέλος της διαδρομής; Θα ανακαλύψεις, έτσι, τα κατάλληλα μονοπάτια για εσένα.
Τέλος, δεν μπορώ να φανταστώ μπροστά σε όσα είχες να κάνεις για να ισορροπήσεις την ασθένεια τι άφησες πίσω, όπως ξεγνοιασιά ή ανεμελιά ή άλλα πρότυπα σε σχέση με το πώς είναι η παιδική ηλικία, αλλά μπράβο σου. Δες πόσα κατάφερες έτσι! Μπορώ να σε φανταστώ, όμως, να διαμορφώνεις αυτόν τον στόχο στα μέτρα σου, όπως κάνατε και τότε με τον γιατρό σου και όλους όσους είναι κοντά σου. Μπορεί να σου φανεί χρήσιμη και η βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας δίπλα σου, που θα σε βοηθήσει στην διαδρομή και με όλα τα συναισθήματα που συνδέονται με αυτόν αλλά και θυμίζουν τον προηγούμενο αγώνα σου, τη σχέση σου με την ασθένεια που όπως κάθε σχέση δέχεται προκλήσεις. Συζήτα το με κάποιον.
Πιστεύω ότι μπορείς να καταφέρεις αυτό που θες αν βάλεις τους δικούς σου όρους για την διαδρομή προς την μητρότητα, όρους που ταιριάζουν στη δική σου ζωή και στην εικόνα που έχεις για εσένα ως μάνα. Αυτό ίσως σε κάνει να χαιρετήσεις για άλλη μια φορά κοινότυπους τρόπους για να βάλεις τους δικούς σου κανόνες, να αποχωριστείς εικόνες που είχες χτίσει για τη διαδικασία αυτή και να δημιουργήσεις νέες. Θα ήθελες να βάλεις δικούς σου κανόνες για να νιώθεις πιο ασφαλής; Να φερθείς, δηλαδή, όπως είπαμε και στην αρχή, διαφορετικά μπροστά σε αυτή την διαφορετική για εσένα συνθήκη και να νιώσεις, έτσι, το ίδιο τυχερή όταν φτάσεις στο τέλος της διαδρομής;
Ελπίζω να σε βοήθησαν οι σκέψεις μου και εύχομαι να βρεις την κατάλληλη διαδρομή προς το νέο αυτό στάδιο ζωής που τόσο επιθυμείς.
