Καλησπέρα! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Δεν έχω πάει σε κάποιον ειδικό αλλά θα ήθελα. Το αποφεύγω για οικονομικούς λόγους. Το πρόβλημα μου ξεκίνησε από όταν παράτησα το πανεπιστήμιο μου. Το άφησα γιατί δεν είχα γνωρίσει φίλους και αισθανόμουν μοναξιά. Ακόμα αισθανόμουν εκείνη τη περίοδο ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μόνη μου και επειδή εμένα με συγγενείς μου αισθανόμουν ότι μου έκαναν τη ζωή κόλαση. Έκλαιγα κάθε βράδυ και αισθανόμουν ότι δεν θα αντέξω. Γιαυτό το άφησα και επέστρεψα στη πόλη μου. Άκουσα πολλά από πολλούς και σε κοντινούς ανθρώπους να με κρίνουν για την επιλογή μου αυτή ενώ φοβόμουν να πω τον πραγματικό λόγο που το άφησα. Από εκει ξεκίνησαν 4 χρόνια εφιαλτικά. Πρώτον, δεν μπορούσα να αποφασίσω τι θα θέλω να σπουδάσω. Αλλαζα κάθε μέρα γνώμη και όπου πήγαινα το παραταγα ανίκανη να γνωρίσω καινούρια άτομα σε αυτό το μέρος. Η οικογένεια μου έδειχνε συνεχώς την απογοήτευση της απέναντι μου. Τα συγγενικά μου πρόσωπα και οι γνωστοί μου άρχισαν να με θεωρούν ανωριμη και ανίκανη για το οτιδήποτε ενώ με τον καιρό δεν έπαυαν να με μειώνουν ή να με φέρνουν σε δύσκολη θέση σχετικά με αυτό. Οι φίλοι μου, μου είπαν ότι είχαν βαρεθει να τους λέω για τα ψυχολογικά μου και για όλο αυτο που περναγα εκείνη τη περίοδο και άρχισαν να απομακρυνονται από εμένα. Η κολλητή μου βρήκε άλλη παρεα και όταν την ρώτησα αν συμβαίνει κάτι με εμένα επειδή δεν ήθελε να βγαίνει μαζί μου, σχεδόν με παρατάτε για την άλλη παρέα, μου είπε ότι βαριέται να βγαίνει μαζί μου και ότι περνάει καλύτερα μαζί τους. Η οικογένεια μου μου έλεγε συνεχώς να βρω μια δουλειά για να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη αφού δεν μπορώ να αποφασίσω τι να σπουδάσω μέχρι στιγμής αλλά δεν ήθελα να το κάνω . Καθημερινά μαλωνα μαζί τους και μου δίνουν την εντύπωση ότι ντρέπονται για εμένα και ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους. Λογικό. Η αυτοπεποίθηση μου είναι κάτω από το 0. Κλαίω κάθε μέρα, αισθάνομαι αποτυχημένη, ανίκανη γιατί φοβάμαι να κάνω κάτι μόνη μου, έχω χάσει τον έλεγχο, ότι κάνεις δεν με παίρνει στα σοβαρά, ότι οι φίλοι μου με έκαναν πέρα, ότι η οικογένεια μου με απογοητεύει και ότι μισώ τους συγγενείς μου. Μερικές φορές όταν στεναχωριέμαι πολύ και κλαίω με όλα αυτά σκέφτομαι ότι μόνο αν πέθαινα θα με εκτιμούσαν και θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι με έχουν πληγώσει όλοι τους. Δεν αναφέρομαι σε αυτοκτονικες τάσεις. Όλοι μου λένε ότι το ότι κλαίω μερικές φορές μπροστά τους δεν είναι δικαιολογημενο γιατί εγώ τα προκάλεσα όλα αυτά. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Δεν αντέχω άλλο και θέλω να αλλάξει σύντομα αυτό. Ευχαριστώ πολύ!!
Από τον/την: Ανώνυμα
Σε ευχαριστούμε για την τόλμη σου να μοιραστείς εδώ την ιστορία σου.
Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις πληγωμένη, απογοητευμένη τόσο από τους άλλους όσο και από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Θα ήθελα να εστιάσω σε κάποια σημαντικά για εμένα κομμάτια της ιστορίας αυτής. Αναφέρεις πως την περίοδο που άφησες το Πανεπιστήμιο, ήσουν αρκετά μπερδεμένη ως προς το τι θα ήθελες να κάνεις. Είναι φυσιολογικό να μην είμαστε πάντα σε θέση, να ξέρουμε τι θέλουμε, ιδίως σε μια τέτοια ευαίσθητη ηλικία. Υπάρχουν όμως τρόποι να καταφέρουμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τα θέλω μας και τις ανάγκες. Δεν είναι ποτέ αργά να κάνουμε μια νέα αρχή. Τί θα έλεγες να επισκεφθείς έναν ειδικό που ασχολείται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό; Θα σε βοηθούσε αρκετά να στραφείς εκεί που σου ταιριάζει καλύτερα. Με προβληματίζει όμως η συμπεριφορά σου που φαντάζομαι πως δεν ασκείς μόνο στο κομμάτι των σπουδών αλλά και σε άλλα. Αναφέρεις πως και το Πανεπιστήμιο, αλλά και τα υπόλοιπα με τα οποία προσπάθησες να καταπιαστείς, τα εγκατέλειψες εξαιτίας ανικανότητας σύναψης φιλιών. Θα ήταν ενδιαφέρον να αναρωτηθείς το λόγο που συνδέεις αυτά τα δύο. Η σχολή σου, αφορά προσωπική επιλογή και στοχεύει στην καλύτερη επαγγελματική σου πορεία. Η σύναψη φιλιών είναι ένα άλλο εντελώς διαφορετικό κομμάτι. Σίγουρα, καταλαβαίνω πως είναι ιδιαίτερα όμορφο και υποστηρικτικό να έχεις την περίοδο αυτή φίλες/ους όμως σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως είναι ανασταλτικός παράγοντας για συνέχιση των σπουδών σου. Επίσης, ενδεχομένως να μην έδωσες και τον πρέποντα χρόνο σε σένα και σε αυτούς να γνωριστείτε καλύτερα ώστε να αναπτύξετε μια φιλία.
Σχετικά με τους φίλους σου, που αναφέρεις ότι είχαν βαρεθεί να τους λές τα ψυχολογικά σου, μπορώ να καταλάβω πως ένιωσες απόρριψη και αυτό είναι δύσκολο. Πολλές φορές οι φίλοι μας και οι κοντινοί μας άνθρωποι, αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος που κουβαλάμε. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι πάντα κακό. Ενδεχομένως να χρειάζονται λίγο χρόνο να το επεξεργαστούν. Ίσως από την άλλη να μην ήθελαν να εμπλακούν σε όλο αυτό που περνάς, ή να είχες ιδιαίτερα στραμμένη την προσοχή σου σε αυτό, που να κούραζε τους φίλους σου, οι οποίοι ήταν σε διαφορετική φάση της ζωής τους. Όπως και να έχει, δες το ως ένα μάθημα, ότι χρειάζεται να υποστηρίζεις πρωτίστως εσύ τον εαυτό σου και τις επιλογές και αν θέλουν οι άλλοι σε ακολουθούν.
Σε γενικές γραμμές, θα ήθελα να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου, να σε γνωρίσεις καλύτερα, να αποδεχτείς τον εαυτό σου με τα καλά και τα κακά του. Αν δεν αγαπήσεις και αποδεχτείς εσύ εσένα, τότε οι άλλοι γιατί να το κάνουν; Ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση σου, μάθε να στηρίζεσαι σε σένα, όχι σε τρίτους, Ρίσκαρε, ακόμη και αν αποτύχεις τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Μην προτιμάς την στασιμότητα. Δοκίμασε νέα πράγματα, ξεκίνα ένα άθλημα, μάθε μια ξένη γλώσσα, παρακολούθησε σεμινάρια για τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Διάλεξε τι ταιριάζει σε σένα και κάντο.
Να θυμάσαι πως αν θέλεις εξωτερική βοήθεια από ψυχολόγο υπάρχουν δομές που παρέχουν υπηρεσίες συμβουλευτικής υποστήριξης δωρεάν. Αναζήτησε στο ίντερνετ αυτές που υπάρχουν στην περιοχή σου. Μείνε δυνατή, πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα από την αρχή!
