Καλησπέρα, ειμαι 19 και έχω τραυματικές εμπειρίες σε δουλειες που με εκαναν να νιώσω άχρηστη όπως με εκανε να νιωθω πάντα η οικογένεια μου. Εχω πρόβλημά με το άγχος και κάθε φορά που σκέφτομαι την δουλεια αγχώνομαι κ με πιάνει το στομάχι μ κ τρέμουλο δεν ξερω τι να κάνω. Επίσης τωρα ειμαι έγκυος ενω σπουδαζω σε μια σχολή που δεν ειμαι σίγουρη οτι μου ταιριάζει και εχω απελπιστεί περισσότερο απο όλα γιατί δεν ξέρω τι να κάνω με τη δουλειά. Εχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και δεν ξερω Πως να το αλλάξω. Βλέπω τους συνομηλίκους μου που θα πανε παλι στο Πανεπιστήμιο και ζηλεύω που εγω θα καθομαι σπίτι στην περιοχή μου.
Από τον/την:Μαγια
Αγαπημένη μου Μάγια,
Σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι μαζί μας αυτό που σε απασχολεί και μας δίνεις τη δυνατότητα να συναντηθούμε μέσα από τις δικές μας ο καθένας εμπειρίες και διαδρομές.
Μέσα από το κάπως σύντομο κείμενό σου που μας έγραψες, νιώθω πως ακούω ένα κορίτσι που κουβαλά πολλά μέσα του. Κουβαλά άγχος, τραύματα, υποτίμηση, τη λέξη άχρηστη, η οποία με ταράζει και μόνο που τη διαβάζω, και μέσα σε όλα αυτά κουβαλάει κι ένα πλάσμα. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν υπάρχει στη ζωή σου κάποιος άνθρωπος να τα μοιραστείς όλα αυτά και να λάβεις υποστήριξη, γιατί δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως ακούω κι ένα κορίτσι που αισθάνεται μόνο του κάπως μέσα σε αυτό που μας περιγράφεις ότι περνάς. Έχω επίσης την αίσθηση ότι είσαι κάπως μπερδεμένη σε σχέση με τη δουλειά, σε σχέση με τις σπουδές σου και αναρωτιέμαι και σε σχέση με τι άλλο ενδεχομένως που αφορά στον εαυτό σου…
Ο τρόπος επίσης με τον οποίο κλείνεις το μοίρασμά σου με κάνει να αισθάνομαι μία θλίψη, μία μοναξιά, κι ένα παράπονο. Μοιάζει σαν οι συνομήλικοί σου που πάνε στο Πανεπιστήμιο να ζουν με έναν τρόπο που εσύ στο εδώ και τώρα σου δεν είσαι σε θέση να τον πλησιάσεις, και λυπάμαι πολύ που τους κοιτάς από απόσταση και νιώθεις να ζηλεύεις όπως μας λες.
Αυτή τη μοναξιά που με κάνει να νιώθω ο τρόπος που μας γράφεις θα ήθελα πολύ να την πάρω και να την ανακουφίσω, και αναρωτιέμαι αν η κίνησή σου να μας γράψεις και να μοιραστείς όλο αυτό που αισθάνεσαι και βιώνεις είναι ένας τρόπος να βγεις από την αίσθηση αυτή και να βάλεις κι άλλα πρόσωπα στην εμπειρία σου. Εγώ χαίρομαι πολύ για την πρόσκληση αυτή και που γίνομαι μάρτυρας με έναν τρόπο σε αυτό που βιώνεις. Και ξέρεις, μπορεί από μακριά τα παιδιά που πάνε στο Πανεπιστήμιο να φαίνονται ανέμελα, προνομιούχα, ακόμη κι αξιοζήλευτα, αλλά είσαι σίγουρη πως θα μοιάζουν το ίδιο αν πλησιάσεις πιο κοντά και δεις πιο ολοκληρωμένα την αλήθεια τους? Με αυτή τη σκέψη θα κλείσω κι εγώ, και με τον να σου φωτίσω ακόμη περισσότερο την ανάγκη σου να μοιραστείς. Φαίνεται να είναι πολύ σημαντικό να ακουστεί και ελπίζω να τη φροντίσεις γιατί σου αξίζει.
