Δεν ξέρω από πού να αρχίσω τι φταίει τι έχω κάνει λάθος κάθε μέρα ξυπνάω με νεύρα χωρίς καμία υπομονή άλλες φορές με όρεξη για ζωή και άλλες με γιατί τιμωρούμαι έτσι είμαι 26 χρονών έχω έναν άντρα 34 ανώριμο κάνει και πιστεύει ότι του πουν οι δικοί του χωρίς γνώμη και λόγο πάλεψα πολύ τα έφερε όλα σε ένα νορμάλ επίπεδο πλέον αν και νιώθω πολύ μόνη ο ίδιος είναι πολύ καλός στο να με βοηθάει σε πρακτικά θέματα δουλειές σπιτιού σούπερ-μάρκετ και άλλα που θα χρειαζόμασταν έχω μια μπουμπού 21 μηνών το θέμα είναι ενώ την λατρεύω και πεθαίνω για εκείνη νιώθω ότι με κουράζει ότι δεν έχω καταφέρει σε τίποτα ποιο πολύ το βλέπω ως αγγαρεία όλο αυτό αλλιώς το ονειρευόμουν δεν μπορώ να συνεργαστώ μαζί της καθόλου ο φόβος μου ήταν επειδή δεν μιλάει δηλαδή θα πει κάποιες λέξεις αρκετές όχι όμως πολλές για την ηλικία της πήγα σε αναπτυξιολόγο εκεί έδειξε άλλη συμπεριφορά από ότι στο σπίτι η με τον έξω κόσμο και τον προβλημάτισε ως κάποιο είδος διαταραχής ακόμη και σε φάσμα αυτισμού όχι όμως με βεβαιότητα γιατί είναι πάρα πολύ μικρή έγραψε ως αποτέλεσμα ότι απλά μεγαλώνει με λίγο ανώριμη ανάπτυξη βέβαια σε αυτό ίσως φταίμε κ εμείς ποτέ δεν είπαμε σωστά το όχι στο σπίτι επικρατούσαν ομηρικοί καβγάδες τώρα σταμάτησαν κ ποτέ δεν ασχοληθήκαμε ειδικότερα γιατί δεν καθόταν ποτέ να παίξουμε η να κάνουμε δραστηριότητες. ..με αποτέλεσμα εγώ να μην ξέρω τι μου φταίει φυσικά κ τα βάζω όλη την μέρα με τον μπαμπά της ζω με τον φόβο ότι και αν έχει κάτι το παιδί μου νιώθω πνιγμένη δεν θέλω να της φωνάζω αλλά την πιέζω πολύ και νιώθω ότι είμαι σε ένα ποτήρι νερό και έχω βουλιάξει μέσα σε αυτό.
Από τον/την: Κοπελιά 94
Αγαπητή, αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω που, παρά τις δυσκολίες που φαίνεται να βιώνεις, βρήκες το θάρρος και την ψυχική δύναμη να μοιραστείς όλα όσα σε βαραίνουν με την ομάδα μας.
Τα βασικά ζητήματα που μας αναφέρεις ότι σε απασχολούν είναι η σχέση με τον άντρα σου, από την οποία φαίνεται να μην αντλείς ικανοποίηση και ασφάλεια, καθώς και το γεγονός ότι η μικρή σου κόρη δεν έχει αρχίσει να μιλάει στον βαθμό που θα αναμένατε για την ηλικία της. Δεν σου κρύβω ότι, διαβάζοντας την ιστορία σου, προσπάθησα να μπω στην θέση σου, προκειμένου να αντιληφθώ καλύτερα τί είναι εκείνο που σε βασανίζει περισσότερο. Μου έδωσες την εντύπωση ότι η σχέση με τον άντρα σου είναι για εσένα μη επιθυμητή, καθώς αναφέρεις ότι είναι ανώριμος και δεν εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα, αλλά ακούει συνεχώς την γνώμη της δικής του οικογένειας.
Συνεπώς, φαντάζομαι ότι πιθανόν επιτρέπει στους δικούς του να έχουν λόγο πάνω σε ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά την δική σας οικογένεια. Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει, όταν ο ένας σύντροφος, ή και οι δύο, δεν έχουν καταφέρει να θέσουν όρια στην οικογένεια καταγωγής τους, προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο την οικογένεια που έχουν δημιουργήσει με τον/την σύζυγό τους. Μη θέτοντας υγιή όρια, έτσι, επιτρέπουν στους άλλους να παρεμβαίνουν στην οικογένειά τους και πολλές φορές να αποφασίζουν αντί για το ζευγάρι.
Επομένως, είναι απόλυτα λογικό να μην αισθάνεσαι εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τον σύζυγό σου, εφόσον ο ίδιος δεν φαίνεται να βοηθάει στην οριοθέτηση της οικογένειάς σας. Έχεις, όμως, προσπαθήσει ποτέ να του μιλήσεις σχετικά με αυτό και να του εκφράσεις τα συναισθήματα που βιώνεις από όλη αυτήν την κατάσταση; Αν όχι, θα σε συμβούλευα να το κάνεις, καθώς ο ίδιος πιθανόν να έχει άγνοια του τι σε ενοχλεί στην μεταξύ σας αλληλεπίδραση και του πώς αισθάνεσαι. Η ύπαρξη μιας ομαλής σχέσης και συμβίωσης στο ζευγάρι είναι αποφασιστικής σημασίας για το πώς θα αντιλαμβάνονται και θα βιώνουν οι σύζυγοι όχι μόνο την σχέση τους αλλά και ,κατ’ επέκταση, τον ρόλο τους ως γονείς.
Αντιλαμβάνεσαι, έτσι, ότι, το γεγονός ότι, όπως μας λες, η σχέση με τον σύζυγό σου δεν είναι ικανοποιητική, επηρεάζει και τον τρόπο με τον οποίο βιώνεις τον εαυτό σου σαν σύζυγο, αλλά και σαν μητέρα. Εξάλλου, σε μια οικογένεια, τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο από το άλλο. Προκειμένου να αντλεί ένα ζευγάρι χαρά και ικανοποίηση από τον γονεικό του ρόλο, είναι πολύ σημαντικό οι δύο σύντροφοι να έχουν αναπτύξει πρωτίστως μια ομαλή και λειτουργική σχέση μεταξύ τους.
Όσον αφορά την μικρή σου κόρη, θα σου πρότεινα αρχικά να ηρεμήσεις και να μην ανησυχείς συνεχώς για το θέμα της ανάπτυξής της, καθώς αυτό σίγουρα θα επηρεάσει τον τρόπο που της συμπεριφέρεσαι και ανταποκρίνεσαι στον μητρικό σου ρόλο. Θα σου πρότεινα να χαλαρώσεις και να απολαύσεις αυτήν την τόσο όμορφη περίοδο με την μικρή σου, χωρίς υπερβολικό άγχος και αναστάτωση. Είναι λογικό να βάζεις διάφορα στο μυαλό σου, καθώς σαν μάνα ανησυχείς για το παιδί σου. Ωστόσο, όλα αυτά είναι ακόμα εικασίες που δεν έχουν αποδειχθεί. Θα πρέπει να σου πω ότι δεν αναπτύσσονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, ούτε με τον ίδιο ρυθμό. Κάποια αναπτύσσονται πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά. Εξαρτάται από το παιδί και είναι σημαντικό να έρχεται σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα, καθώς αυτό θα διευκολύνει την ανάπτυξή του.
Σίγουρα, όμως, το να επιρρίπτεις ευθύνες σε εσένα και στο σύζυγό σου για το ότι δεν βοηθήσατε την μικρή σε αυτό δεν θα σας ωφελήσει. Κοιτάξτε τι μπορείτε να κάνετε και με ποιον τρόπο μπορείτε να τη βοηθήσετε από εδώ και στο εξής. Αφιερώστε χρόνο σε αυτή, παίξτε μαζί της και ακούστε τις ανάγκες της, όπως κάθε γονιός οφείλει να κάνει για το παιδί του.
Ελπίζω να σε βοήθησα και σου εύχομαι να βρεις την δύναμη να κάνεις το καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου. Συνέχισε να προσπαθείς για εσάς και είμαι σίγουρη ότι η προσπάθειά σου θα ανταμειφθεί.
Είμαι εδώ για ό,τι με χρειαστείς.
