Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δικιά μου ιστορία που έχει να κάνει με το άγχος και τις κρίσεις πανικού. Πριν δύο μήνες με είχε πιάσει κρίση πανικού. Από τότε μέχρι σήμερα είμαι με άγχος για το μήπως πάθω κάτι παθολογικό. Πήγα στους γιατρούς κι όλα καλά αλλά ακόμα με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις καθημερινά. Εδώ και κάτι μέρες βέβαια έχω αρχίσει να νιώθω καλύτερα και να μπορώ να το διαχειριστώ σε σχέση με άλλες φορές. Έχω σκεφτεί την λύση της ψυχοθεραπείας αλλά οι γονείς μου είναι αντίθετοι κι εγώ είμαι φοιτήτρια οπότε δεν έχω κάποιο εισόδημα από κάπου. Oπότε,προς το παρόν, το παλεύω μόνη μου και με την βοήθεια του αγοριού μου.
Από την: Νικολέτα
Αγαπητή Nικολέτα,
Αρχικά, θέλω να σε ευχαριστήσω που αποφάσισες να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου, θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ σε αυτούς όσο πιο ουσιαστικά μπορώ.
Σε πρώτο στάδιο, ας αναφερθεί ότι το άγχος αφορά ένα δυσάρεστο υποκειμενικό βίωμα, που σχετίζεται με την αίσθηση του κινδύνου, η οποία όμως, είτε δεν είναι ρεαλιστική ή αγγίζει υπερβολικά όρια, ανάλογα κάθε φορά με τη γνωσιακή εκτίμηση, στην οποία προβαίνει το άτομο. Τα συμπτώματα που μπορούν να προκληθούν αφορούν το συναισθηματικό (π.χ. αίσθηση τρόμου, αγωνίας, έντασης, ευερεθιστότητα), το γνωστικό (π.χ. δυσκολία στη συγκέντρωση), αλλά και το σωματικό επίπεδο (π.χ. ναυτία, αυξημένοι παλμοί, πόνος στο στήθος). Αν και το άγχος έχει κοινά χαρακτηριστικά με το φόβο (π.χ. συσχέτιση με γνωστικό υπόβαθρο, σωματικές αντιδράσεις), στην περίπτωση του άγχους, η αντίδραση του ατόμου απέχει πολύ από την πραγματικότητα και το αντικείμενο του άγχους ενδέχεται να είναι ασαφές, χωρίς να μπορεί να προσδιοριστεί (π.χ. «αισθάνομαι ότι κάτι κακό θα συμβεί»).
Σε ό,τι αφορά στο επεισόδιο της κρίσης πανικού, που περιγράφεις ότι υπέστης, συνήθως λαμβάνει χώρα ένα απότομο ξέσπασμα έντονης δυσφορίας και άγχους που κορυφώνεται μέσα σε λίγα λεπτά με ποικίλα σωματικά και ψυχικά συμπτώματα (αύξηση παλμών, εφίδρωση, αίσθημα φόβου, ασφυξίας, απώλειας ελέγχου, ναυτία, παραισθησίες, πόνο στο στήθος, αποπραγματοποίηση, αποπροσωποίηση). Παρόλα αυτά, αναρωτιέμαι, πώς είσαι σίγουρη ότι αυτό που βίωσες ήταν κρίση πανικού; Το έχεις συζητήσει με κάποιον ειδικό; Αξίζει να αναφερθεί, ότι στα χαρακτηριστικά επίσης περιλαμβάνεται και η ανησυχία του ατόμου για ενδεχόμενη προσβολή κρίσης πανικού και για τις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει –κάτι που ισχύει και στη δική σου περίπτωση-, ενώ αρκετά συχνά καταφεύγει σε ακραίου τύπου συμπεριφορές, ώστε να καταρρίψει τις πιθανότητες να συμβεί (π.χ. αποφυγή ρουτίνας-γνώριμου περιβάλλοντος, αυτοπεριορισμός). Ακόμα και τις φορές που παρουσιάζονται σωματικά συμπτώματα, οι ψυχολογικές διεργασίες είναι αυτές που επηρεάζουν την έκφρασή τους και εκεί θα πρέπει γίνει η εστίαση.
Εύλογη λοιπόν η σκέψη σου να αρχίσεις ψυχοθεραπεία! Χρειάζεται να δουλέψεις πιο θεραπευτικά με τον εαυτό σου, λαμβάνοντας επαγγελματική βοήθεια, προκειμένου να λάβεις ορθή καθοδήγηση και να κατανοήσεις σε τι αποσκοπούν αυτά τα επεισόδια άγχους και σε ποια ανάγκη σου «απαντούν». Ωστόσο καταλαβαίνω ότι οικονομικοί λόγοι ενδεχομένως σε εμποδίζουν ως προς αυτή την κίνηση. Γι’ αυτό και θα σε παρότρυνα σε πρώτο στάδιο, να απευθυνθείς σε κάποια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης (οι περισσότερες είναι δωρεάν), όπου μπορείς να λάβεις βοήθεια σε συμβουλευτικό επίπεδο, ενώ ενδέχεται να σου δοθούν περισσότερες πληροφορίες ή ακόμα και να γίνει κάποια παραπομπή σε κατάλληλο φορέα. Από εκεί και πέρα, είναι σημαντικό, όταν αισθάνεσαι ότι εσωτερικεύεις μεγάλη ποσότητα άγχους, να προσπαθείς να παίρνεις απόσταση από καθετί και να έρχεσαι σε μεγαλύτερη σύνδεση με τον εαυτό σου, «ακούγοντάς» τον πιο προσεκτικά. Επίσης, δεν χρειάζεται να δαιμονοποιείς το άγχος σου. Ακόμα και ο ρόλος των επεισοδίων άγχους έχει προσαρμοστική αξία, καθώς γίνεται προσπάθεια για αλληλεπίδραση με το «εδώ και τώρα», για ανταπόκριση στην πραγματικότητα και στο παρόν. Προσπάθησε λοιπόν να αντιληφθείς το προσωπικό, δικό σου νόημα πίσω από αυτή την ταραχή που σε κατακλύζει. Να το καταλάβεις και να το κάνεις περισσότερο λειτουργικό και συμβατό με εσένα και με το τι μπορείς να διαχειριστείς ως Νικολέτα. Σχετικά με την άρνηση των γονιών σου ως προς την ψυχοθεραπεία, έχεις προσπαθήσει να το συζητήσεις μαζί τους πιο σοβαρά, εξηγώντας τη σημασία που θα είχε για εσένα κάτι τέτοιο; Περιγράφοντας το πώς νιώθεις τη δεδομένη στιγμή και πόσο πολύ σε εμποδίζει στην καθημερινότητά σου το άγχος που βιώνεις;
Τελειώνοντας, η περιγραφή σου με έκανε να αναρωτηθώ τα εξής: Το άγχος που βιώνεις συνδέεται με κάποιο συγκεκριμένο γεγονός-κατάσταση που μπορείς να προσδιορίσεις; Είναι διάχυτο; Ήσουν πάντα αγχώδης; Όταν λες πως στο παρόντα χρόνο το διαχειρίζεσαι καλύτερα, τι ακριβώς εννοείς; Τι είναι αυτό που κάνεις διαφορετικά σε σχέση με πριν; Πώς σε κάνει να νιώθεις όλο αυτό; Το επεισόδιο της κρίσης πανικού που αναφέρεις πώς ακριβώς ξεκίνησε; Οι γονείς σου για ποιο λόγο είναι αντίθετοι με τη σκέψη της ψυχοθεραπείας και πώς σε κάνει εσένα αυτό να νιώθεις;
Ελπίζουμε να συμβάλλαμε εμείς, με έναν δικό μας τρόπο, στις ανησυχίες και στις σκέψεις σου. Είναι πολύ θετικό το ότι έχεις δίπλα σου άτομα στα οποία μπορείς να λάβεις στήριξη και καλό θα ήταν να μην σταματήσεις να το κάνεις. Είμαστε εδώ σε περίπτωση που θελήσεις να επικοινωνήσεις και πάλι!
