Καλησπέρα. Είμαι 30 ετών και έχω καταφέρει να εργαστώ σε ένα κατάστημα λιγότερο από μήνα, όπου με απέλυσε με μια φθηνή δικαιολογία. Έχω αντιμετωπίσει ελαφριά κατάθλιψη όπου έκανα θεραπεία για κάνα δυο χρόνια. Ο φόβος μου; Να εργαστώ, να εκτεθώ, να αναλάβω σοβαρές ευθύνες. Το αντιμετώπισα ιατρικά και πήρα βοήθεια. Μετά από μήνες εντατικής αναζήτησης εργασίας, βρήκα μια δουλειά σε ένα κατάστημα ως πωλήτρια και ξεκινάω σε λίγες ημέρες. Το πρόβλημα; Το άγχος μου νιώθω να επιστρέφει. Υπεραναλύω τα πάντα, κάνω συνήθως αρνητικές σκέψεις για τα πάντα, φοβάμαι πώς να δίνω ρέστα στο ταμείο, μη γίνω ρεζίλι μη ξεχάσω έστω κι αυτά τα λίγα που έχω μάθει. Άλλο πρόβλημα που πάντα είχα είναι ότι κοιτούσα πάντα τι ωράριο είχαν τα καταστήματα που έστελνα για να μη μου τρώνε πολύ χρόνο. Είμαι πολύ αφύσικη; Υπάρχουν άλλοι σαν κι εμένα;
Από την: Peggy
Αγαπητή Peggy,
θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε που ανοίχτηκες και μοιράστηκες τη δυσκολία σου μαζί μας. Συχνά το μοίρασμα κάποιας δυσκολίας αποτελεί και το πιο δύσκολο βήμα προς την αντιμετώπιση της.
Αρχικά από το μήνυμά σου καταλαβαίνω πως έχεις μεγάλη θέληση να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Κατανοείς τις δυσκολίες σου, όπως την κατάθλιψη που λες πως βίωσες και τον φόβο σου για την ανάληψη ευθυνών, και ζητάς βοήθεια. Αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι για εσένα. Καταλαβαίνω το έντονο το άγχος σου για το νέο ξεκίνημα στη νέα σου δουλειά. Όμως κάθε νέα αρχή είναι λογικό να ακολουθείται από άγχος και να σε ζορίζει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Θα μπεις σε ένα πλαίσιο με νέα άτομα, διαφορετικό τρόπο λειτουργίας, διαφορετικές ίσως ευθύνες από τις προηγούμενες εργασίες σου. Το άγχος σου αυτό δεν θα πρέπει να σε αποθαρρύνει όμως από το να εργαστείς. Σκέψου πώς θα ήταν αν ήσουν στάσιμη. Να είχες παραιτηθεί από την εύρεση εργασίας με τη δικαιολογία του άγχους και του φόβου σου για ένα καινούργιο πλαίσιο εργασίας. Μόνο για εκτίμηση είναι το πόσο εντατικά ψάχνεις για δουλειά. Αυτό δείχνει και την θέλησή σου να εργαστείς και να αναλάβεις ευθύνες, ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει άγχος. Από τα λόγια σου καταλαβαίνω πως είσαι ένα άτομο υπεύθυνο και το τόσο έντονο άγχος, αυτό δείχνει, την έντονη προσπάθεια σου να είσαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις σου.
Αναφέρεις το άγχος σου με τα ρέστα και μην ξεχάσεις αυτά που ξέρεις. Τα λάθη όμως είναι ανθρώπινα και σίγουρα ο καθένας κάποια στιγμή άθελα του θα κάνει κάποιο λάθος στη δουλειά. Το ζήτημα δεν είναι να μην κάνεις κάποιο λάθος. Το ζήτημα είναι πώς θα χειριστείς το λάθος αν αυτό συμβεί. Με αυτό εννοώ πως είναι διαφορετικό να προσπαθήσεις να το κρύψεις από το αφεντικό και διαφορετικό να επικοινωνήσεις το λάθος που έκανες άθελα σου. Μια ειλικρινής συζήτηση για ένα λάθος που έγινε χωρίς πρόθεση είναι κάτι που εκτιμάται. Και αν ξεχάσεις κάτι από αυτά που σου ανέφεραν για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κατάστημα, μπορείς να ρωτήσεις τους συναδέλφους σου εκεί, χωρίς να έχεις λόγο να νιώθεις άσχημα για αυτό.
Αναφορικά με το ωράριο των καταστημάτων που κοιτάς ώστε να μην σου καταναλώνουν πολύ χρόνο, δεν είναι καθόλου παράξενο. Είναι λογικό να κοιτάς το ποσό χρόνο θα σου παίρνει να φτάσεις ως εκεί, να γυρίσεις και να προσπαθήσεις να δομήσεις εκ νέου ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητα σου με βάση τη νέα σου δουλειά.
Τελειώνοντας, διαβάζοντας την φράση σου “Υπάρχουν άλλοι σαν και έμενα;”, θα ήθελα να σου τονίσω πως δεν χρειάζεται να συγκρίνεσαι με τους άλλους ούτε στον εργασιακό, ούτε σε κανένα άλλο τομέα της ζωής σου. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία και τις δικές του δυσκολίες, επομένως μια σύγκριση είναι ανώφελη και το μόνο που προσφέρει είναι μια αίσθηση μειονεξίας, πως οι άλλοι τα καταφέρνουν καλυτέρα. Συχνά όμως δεν βλέπουμε και δεν γνωρίζουμε τις δυσκολίες των άλλων.
Αγαπητή Peggy, από τα λόγια σου βλέπω ένα υπεύθυνο άτομο το όποιο προσπαθεί πολύ τόσο στον εργασιακό τομέα, όσο και γενικότερα, να βοηθήσει τον εαυτό του. Μια τέτοια στάση μπορεί να φέρει θετικές αλλαγές στη ζωή σου, ακόμα και αν τώρα δυσκολεύεσαι να τις δεις.
Ελπίζω τα λόγια μου αυτά να φανούν βοηθητικά. Μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μας για οτιδήποτε χρειαστείς.
