Καλησπέρα σας.Ονομάζομαι Γεωργία και είμαι 21 ετών.Σας στέλνω την ιστορία καθώς νιώθω πως είμαι σε μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση και θα ήθελα την βοήθεια σας συμβουλεύοντας με.
Πριν μερικές μέρες,χώρισα με το αγόρι μου.Ήταν η πρώτη σχέση που είχα στην ζωή μου.Ήμασατν μαζί 4 μήνες, όμως μιλούσαμε καθημερινά πριν κάνουμε σχέση,3 μήνες, στην διάρκεια της καραντίνας και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν απο τους ανθρώπους που με βοήθησαν να περάσουν αυτές οι μέρες οσο το δυνατόν πιο ήρεμα, καθησυχάζοντας με πως όλα θα πάνε καλά,και αυτό για εμένα ήταν εξαιρετικά σημαντικό.Ωστόσο,στην πορεία της σχέσης μας,ανακάλυπτα πως όσο περνούσε ο καιρός ήμασταν δυο άνθρωποι διαφορετικόι, όχι όμως με αυτού του είδους τις διαφορές τις οποίες μπορεί κάποιος να τις δεχτεί στο πλαίσιο του, είμαστε όλοι διαφορετικοί και αν νοιάζεσαι για κάποιον θα μπορέσεις να τις δεχτείς.Ήταν διαφορές οι οποίες μας έκαναν να μην απολαμβάνουμε τον χρόνο που περνούσαμε μαζί.
Προσωπικά μιλώντας, ενώ προσπάθησα πολύ,δεν ένιωθα πως είμαι καλά μέσα σε αυτή την σχέση.Φοβόμουν οτι θα πληγωθώ με το να απομακρυνθώ απο αυτό τον άνθρωπο και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πληγώνομαι κάθε φορά που συναντιόμασταν. Επέλεγα να μην θέλω να αποδεχτώ κάποια γεγονότα με αποτέλεσμα να χάνω και λίγο απο εμένα κάθε φορά.Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος με έκανε αρχικά να νιώθω ασφάλεια και ηρεμία μαζί του.Και αυτα είναι που κυρίως θα μου λείψουν απο εκείνον.Για να έρθω στο τώρα,νιώθω αρχικά πως στην σημερινή εποχή,είναι παρα πολύ δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις.Είναι πολύ δύσκολο να προσεγγιζουμε ανθρώπους ,πρώτον,και δεύτερον να μην έχουμε σκοπό να τους εκμεταλλευτούμε και αυτο γιατί είχαμε πληγωθεί απο προηγούμενες σχέσεις και τώρα φοβόμαστε την δέσμευση.Δεν θέλω να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος.
Σκέφτομαι πολύ πως θα δυσκολευτώ να βρώ ξανά έναν άνθρωπο και ακόμα περισσότερο με στεναχωρεί το γεγονός πως θα μου λείψει πολύ το συναίσθημα που ένιωθα με το πρώην αγόρι μου.Το συναίσθημα δηλαδή του εάν κάτι γίνει και δεν είμαι καλά,υπάρχει ένας άνθρωπος,πέρα απο τους φίλους,που θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα το συζητήσεις μαζί του κυρίως γιατί το θέλεις,και σε ακούει,και συζηταει γιατί και εκείνος το θέλει.Θα μου λείψει αυτό πολύ,και θα δυσκολευτώ να το ξαναβρώ,αν το ξαναβρώ.Τώρα ο βασικός μου προβληματισμός είναι μήπως εγώ είμαι λάθος.Μήπως εγώ έχω μάθει να τον εαυτό μου με έναν τρόπο που μόνο σεβασμός δεν είναι και σκέφτομαι πως αν ο άλλος δεν μου βγάλει οτι θέλω για εκείνον να αλλάξω,να συμβιβαστώ ,να αντέξω και να υποχωρήσω,δεν θα το κάνω ή θα το κάνω αλλά όχι με επιτυχία ,όπως έγινε και σε αυτή την περίπτωση με το αγόρι μου,που προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι αξίζει να χάνω κομμάτια μου κάθε μέρα για εκείνον και εν τέλει πάλι να μην λειτουργεί.Και πάλι να μην νιώθω χαρούμενη και πως όντως αξίζει αυτη μου η προσπάθεια.
Πιστεύω πως δεν έχω μάθει να αγαπάω τον εαυτό μου.Πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο με το που παω να νιώσω οτι κάποιος μπορεί να με αγαπήσει θα γατζωθώ απο πάνω του γιατι έχω ανάγκη την αγάπη του,ακριβώς γιατί εγώ δεν ξέρω πως μπορώ να με αγαπήσω αληθινά και ολοκληρωτικά έτσι ώστε η ανάγκη των άλλων να έρχεται σε δεύτερη μοίρα και να μην νιώθω άδεια όταν η αγάπη των άλλων δεν ήταν τόση πολλή ώστε να γαντζωθώ απο πάνω τους για όσο θα ήθελα και χρειαζόμουν.Έτσι είναι όλη μου η ζωή γιατί ο πατέρας μου καθώς και η αδερφή μου ,ενώ είμαστε μια κανονικότατη οικογένεια με αγάπη ο ένας για τον άλλον,επιλέγουν κάθε φορά που βρίσκουν ευκαιρία να με χαρακτηρίζουν με σκληρότητα και αυτό εμένα μέσα μου αφήνει υπολείμματα.Υπολείμματα που έρχονται στην φόρα πολύ συχνά.Είτε συμβαίνει κάτι καλό,και πολύ πιο συχνά ,όταν συμβαίνει κάτι άσχημο με το σκεπτικό μήπως τελικά είχαν δίκιο που με χαρακτήρισαν έτσι,και αυτό το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας μου είναι ο λόγος για τον οποίο έγινε το χ άσχημο γεγονός (πχ χωρισμός);Λόγω του επαγγέλματος που θέλω να ακολουθήσω και σπουδάζω πάνω σε αυτό,γνωρίζω πως όλα όσα είμαστε σήμερα κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό οφείλονται σε όλα οσα είδαμε,ακούσαμε,νιώσαμε,όταν ήμασταν σε πολύ μικρή ηλικία και δυστυχώς,ακριβώς επειδή ήμασταν σε ηλικία που δεν μπορούσαμε να επιλέξουμε το τι θα μας λένε οι άλλοι ,ή σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσουμε και με ποια ερεθίσματα,θεωρώ πως αυτός ειναι ο κύριος λόγος των εσωτερικών προβλημάτων που έχω σήμερα και με βασανίζουν σε κάθε φάση της ζωής μου.
Μεγάλωσα,κατα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κρίσιμων παιδικών μου χρόνων, σε ενα περιβάλλον με πολύ άγχος,καταπίεση,αρνητικότητα,υπερβολή σε όλα,υπερ ανάλυση και νεύρα.Ήθελε αρκετή προσπάθεια να μπορέσω να αναγνωρίσω οτι φταίνε όλα οσα έχω βιώσει χωρίς την θέληση μου,για αυτά που είμαι σήμερα και δεν τα θέλω,δεν με κάνουν να νιώθω καθόλου καλά.Τώρα χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια,να διώξω όλα αυτα που αποτελούν μέρος του χαρακτήρα μου.Θέλω τόσο πολύ να τα πετάξω απο πάνω μου με τόση δύναμη,σαν να ήταν παρα πολυ στενά ρούχα.Εγω η ίδια βάζω τον εαυτό μου σε μια φυλακή και περιμένω απο τους άλλους να με βγάλουν με την αγάπη και την αποδοχή που δεν δίνω εγώ σε εμένα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως είμαι ένα παιδί που έχασα την μητέρα μου πριν τρια χρόνια,σε περίοδο που έδινα πανελλήνιες και την έχασα απο μια αρρώστια που σε φέρνει αντιμέτωπη με το τι σημαίνει πραγματική δυσκολία. Και παρολαυτα ,εγώ εξακολουθώ να παίρνω την ζωή πολύ σοβαρά και να πιστεύω οτι την ευτυχία την φέρνουν οι άλλοι.Και αυτό γιατί δεν έχω μάθει οτι όλες οι που νομίζω οτι μου δίνουν οι άλλοι δεν θα ειναι ποτέ αρκετές αν δεν μάθω απο μόνη μου να μου την δίνω.Απο εμένα ,για εμένα.Θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε την γνώμη σας καθώς και την συμβουλή σας για όλα όσα σας ανέφερα.Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και ελπίζω σε μια απάντηση σας.
Από τον/την:Γεωργία
Γεωργία μου γλυκιά,
Αρχικά να σε ευχαριστήσουμε πολύ που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου και τους προβληματισμούς σου. Ας δούμε με ποιο τρόπο και μέσα από ποιες διαδρομές μπορούμε να σε συναντήσουμε στην εμπειρία σου!
Το πρώτο κομμάτι της αφήγησής σου αφορά στο χωρισμό σου με το αγόρι σου. Βρίσκεσαι λοιπόν αν καταλαβαίνω καλά σε μία φάση επεξεργασίας της απώλειας μιας συντροφικής σχέσης, και μάλιστα της πρώτης! Παράλληλα δηλαδή φαίνεται να επεξεργάζεσαι και τη γνωριμία σου με μία νέα εμπειρία που μπήκες για πρώτη φορά σε αυτή. Πόσο σημαντικό και πλούσιο ακούγεται όλο αυτό το βίωμα!
Αν λοιπόν καταλαβαίνω καλά, φαίνεται να είχες πολύ ανάγκη να νιώσεις ασφάλεια και ηρεμία εκείνη τη χρονική περίοδο και αυτή σου η ανάγκη σε έφερε μέσα σε αυτή τη σχέση. Και κάπως μοιάζει ακόμη ενεργή. Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει και μία άλλη ανάγκη η οποία σε έβγαλε από τη σχέση αυτή, και μοιάζει σαν να αφορά σε μία πιο βαθιά συνάντηση με ένα πρόσωπο, μια ανάγκη να νιώσεις ένα βαθύτερο ταίριασμα με έναν άνθρωπο, το οποίο φαίνεται ότι δεν μπόρεσες παρά την προσπάθειά σου να το βρεις στον πρώην σύντροφό σου.
Εκεί τώρα αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι που σε πικραίνει, το οποίο ίσως χρειάζεται να το ακούσεις λίγο πιο καθαρά. Εμένα στα δικά μου αυτιά μου ακούγεται σαν μία ενοχή για το ότι η ανάγκη σου για βαθύτερη συνάντηση και ταίριασμα κάπως φαίνεται να υπερίσχυσε εν τέλει της ανάγκης σου για ασφάλεια, δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι και για εσένα. Από την άλλη σκέφτομαι πως ίσως μπήκες στη σχέση με την ανάγκη για συντροφικότητα και ασφάλεια, και στην πορεία γνώρισες και μία βαθύτερη ανάγκη σου η οποία δεν καλύφθηκε στο πλαίσιο της σχέσης αυτής, οπότε θυσίασες την κάλυψη της ανάγκης σου για ασφάλεια και τώρα υπάρχουν δύο ανάγκες ενεργές τις οποίες χρειάζεται να φροντίσεις με έναν πιο ταιριαστό ίσως στο σημείο που βρίσκεσαι τρόπο.
Και η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις είναι σε ένα πρώτο επίπεδο μια γνωριμία και μια συνάντηση με κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι και μια συνάντηση με κομμάτια του εαυτού μας που ίσως δεν τα γνωρίζαμε έως τώρα. Σαν να βγήκες λοιπόν από τη σχέση αυτή γνωρίζοντας πλέον πως η Γεωργία δεν χρειάζεται μόνο ασφάλεια και ηρεμία, αλλά χρειάζεται κι έναν σύντροφο που να αισθάνεται ότι ταιριάζει μαζί του. Κι εμένα αυτό είναι κάτι που μου δίνει την αίσθηση μιας μεγαλύτερης επίγνωσης και ενός σεβασμού απέναντι στον εαυτό σου και σε όλες εξίσου τις ανάγκες σου. Είναι όμως σίγουρα μία επίγνωση κι ένας σεβασμός που έρχονται παρέα με το βάρος του αποχωρισμού και σίγουρα χρειάζεται φροντίδα κι επεξεργασία όλη αυτή η πολύπλοκη εμπειρία.
Στη συνέχεια της αφήγησής σου μοιράζεσαι μαζί μας κομμάτια πιο βαθιά που έχουν έρθει απ’ ό, τι φαίνεται πολύ στην επιφάνεια μέσα από τη σχέση και το χωρισμό. Κομμάτια που σχετίζονται με τους σημαντικούς σου άλλους, την οικογένειά σου και τις σχέσεις και τις δυναμικές που σε έχουν διαμορφώσει και σε έχουν κάνει το κορίτσι που είσαι σήμερα. Και φαίνεται πως αυτό το κορίτσι έχει συνειδητοποιήσει πολλά και πως το καλούπι είναι έτοιμο να σπάσει και μέσα από τα κομμάτια να φτιάξει πάλι τον εαυτό του από την αρχή. Τα παιδικά ρουχαλάκια είναι στενά και θες να τα πετάξεις, αλλά δεν είναι κάτι εύκολο αυτό, γιατί αυτά σε κάνουν να είσαι εσύ και αυτά σε συνδέουν με τους ανθρώπους σου. Ξέρεις όμως, ίσως θα μπορούσες να τα βγάλεις, και να μην τα πετάξεις μακριά, αλλά να τα φυλάξεις μέσα σε ένα συρτάρι, να τα διπλώσεις και να γνωρίζεις πως θα είναι εκεί για πάντα, θα είναι στη ζωή σου αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο, από μία απόσταση. Μπορείς να τα κρατάς με αυτόν τον τρόπο χωρίς πια να χρειάζεται να τα φοράς. Και τα καινούρια σου ρούχα, αυτά που θα σου κάνουν και θα μπορείς να αναπνέεις μέσα τους, μπορείς να τα επιλέξεις εσύ πλέον. Φυσικά δεν είναι μια εύκολη επιλογή, είναι μια διαδικασία που θα χρειαστείς στήριξη και φροντίδα και που ελπίζω να την αναζητήσεις και να τη λάβεις μέσα από μία ασφαλή θεραπευτική σχέση.
Θα ήθελα να κλείσω με το ότι σε όλο αυτό το μοίρασμα που μας απηύθυνες, αν θα του έδινα ένα όνομα, θα ήταν «ανάπτυξη». Και η ανάπτυξη έρχεται πάντα μέσα από πόνο, μέσα από καλούπια που σπάνε, μέσα από στενά ρούχα που ξεκολλάμε από το κορμί μας και το αφήνουν εκτεθειμένο, μέσα από τον αποχωρισμό μας από ανθρώπους που δεθήκαμε κάποτε πολύ, μέσα από τραύματα που άνοιξαν και που πρέπει να φροντίσουμε. Το αποτέλεσμα όμως είναι μια πιο ελεύθερη αναπνοή, μια νέα έκδοση του εαυτού μας ντυμένο όπως ταιριάζει καλύτερα στο εδώ και τώρα μας, με συρτάρια γεμάτα από διπλωμένα ρούχα που φορούσαμε παλιότερα, αναζητώντας σχέσεις που να χωράμε ολόκληροι πλέον μέσα σε αυτές! Και ολόκληρη η ζωή είναι το σύνολο όλων αυτών των φάσεων της ανάπτυξης, οπότε και η συμβουλή που θα ήθελα να κρατήσεις είναι να σου επιτρέπεις πάντοτε να αναπτύσσεσαι με όποιο τρόπο κάθε φορά σου ταιριάζει!
