Ψtalk:”Ύψωσα τείχη κι ο διακόπτης των συναισθημάτων μου είναι μονίμως κλειστός”
Ψtalk:”Ύψωσα τείχη κι ο διακόπτης των συναισθημάτων μου είναι μονίμως κλειστός”

Ψtalk:”Ύψωσα τείχη κι ο διακόπτης των συναισθημάτων μου είναι μονίμως κλειστός”

Κάποτε ξεχείλιζα από αγάπη και καλοσύνη για τους πάντες μέχρι που πληγώθηκα επανειλημμένα από ανθρώπους που λάτρευα. Mέχρι που αντιλήφθηκα ότι ο καλός δεν κερδίζει πάντα και ότι τα παραμύθια της ζωής δεν έχουν happy end.Εξάλλου πάντα αναζητούσα την αποδοχή και πριν ακόμα βγω από την κοιλιά της μαμάς μου, δέχτηκα την απόρριψη! Τώρα, τα τείχη που ύψωσα είναι απροσπέλαστα, η αναισθησία και η ξινίλα μου όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν πολλοί δεν έχουν όρια και ο διακόπτης των συναισθημάτων μου είναι μονίμως κλειστός ή έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ. Μα είναι κάποιες στιγμές που απογοητεύομαι από αυτούς που πιστεύουν ότι είμαι πέτρα. Μπορεί να κάνω τα πάντα για να τους το αποδείξω, μα θα ήθελα να είχαν καταφέρει να δουν μέσα μου, σε αυτά μου τα κομμάτια τα διαυγή, σε αυτά που δεν ράγισαν όσο κι αν πληγώθηκα.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας!

Από την: Θλιμμένη


Αγαπημένη μου,

Για αρχή θα ήθελα να σε ευχαριστήσω θερμά για την εμπιστοσύνη που μας δείχνεις και για το άνοιγμα του εαυτού σου σε εμάς.

Μέσα από το κείμενο σου και τα λόγια σου μπορώ να διακρίνω τον θυμό απέναντι στους άλλους , τους σημαντικούς σου άλλους, που δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών σου. Που δεν εκτίμησαν την παρουσία σου, που δεν μπόρεσαν  να σου προσφέρουν αυτό που χρειαζόσουν. Πίσω όμως από αυτό το αίσθημα θυμού που σε έχει οδηγήσει σε αυτή την φαινομενική αναισθησία και ξινίλα όπως αναφέρεις κρύβεται  θλίψη. Μεγάλη θλίψη. Πίσω από το δευτερογενές συναίσθημα του θυμού πάντα βρίσκουμε την θλίψη, η οποία μεταμφιέζεται σε κάτι πιο ανώδυνο, πιο διαχειρίσιμο για να μπορέσεις  να ανταπεξέλθεις. Έτσι, φοράει τα ρούχα της και ντύνεται θυμός!

Αυτός ο επιφανειακός θυμός και η απογοήτευση είναι που σε έχουν οδηγήσει να στραφείς προς τα μέσα, να κλειστείς, να απομακρυνθείς για να μπορέσεις να αμυνθείς σε κάποιο επικείμενο «τραυματισμό». Πολύ λογικό και σοφό αν με ρωτάς! Η ψυχή σου κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί για να σε προστατεύσει, για να πάρει το χρόνο που χρειάζεται για να ανασυνταχθεί , να νιώσει την ασφάλεια που αποζητά για να μπορέσει ξανά να ανοιχτεί, να αφεθεί να νιώσει.

Τα τείχη που έχεις σηκώσει όσο ψηλά και αν είναι δεν είναι απροσπέλαστα.  Με τη σωστή ματιά μπορεί κανείς να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από αυτά.  Μην πιέζεις τον εαυτό σου να αλλάξει συμπεριφορά , μη κρίνεις τον τρόπο που έχει βρει για να σε προστατεύσει. Μπορεί τώρα να χρειάζεται χρόνο , όμως η ψυχή σου ξέρει τι κάνει! Η αποδοχή που αναζητάς πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μέσα σου. Πρέπει πρώτα εσύ να αποδεχτείς  εσένα και όλες τις διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου διότι όλες είναι κομμάτια από σένα. Πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί  τον πόνο, την θλίψη , την χαρά χωρίς φόβο, χωρίς να τον κρίνεις! Η αποδοχή του εαυτού σου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου!

Για αυτά τα κομμάτια που κρύβεις μέσα σου που δεν ράγισαν όσο και αν πληγώθηκες, για αυτό το κορίτσι που δεν πήρε την αποδοχή που του άξιζε, για εκείνη την κοπέλα που δεν έλαβε την αγάπη που χρειάστηκε ,για όλες εκείνες τις  πλευρές του εαυτού σου που οφείλουν να τιμηθούν, τίμησε τις μια προς μία, δώσε τους χώρο να υπάρξουν! Και όταν αυτό συμβεί τα τείχη θα μικραίνουν ολοένα και περισσότερο και που ξέρεις, ίσως δημιουργηθεί και μια μικρή πύλη κάπου εκεί για την είσοδο όλων εκείνων που αξίζουν να υπάρχουν δίπλα σου! Σε ευχαριστώ αληθινά για την εμπιστοσύνη σου, θα χαρώ να μας ξανά παραθέσεις τις σκέψεις σου και εύχομαι οι δικές μου να ήταν για σένα βοηθητικές.

 

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Συμμετοχή στη συζήτηση

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com