Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου και ίσως να με βοηθήσετε.
Είμαι 32 χρόνων και ζω ακόμα με τους γονείς μου. Ενώ θέλω να μείνω μόνη μου κάτι με κρατάει πίσω. Εδώ και 2 χρόνια σκέφτομαι ότι ήρθε η ώρα να κάνω το βήμα αλλά ποτέ δεν αποφασίζω να το κάνω τελικά.. Σκέφτομαι το οικονομικό, αν και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, αλλά κυρίως φοβάμαι την αντίδραση του πατέρα μου.. Πάντα φοβόμουν τον πατέρα μου γιατί είναι ένας άκρως χειριστικός άνθρωπος και θέλει να ελέγχει τα πάντα. Ίσως αυτός ο φόβος μου να προέρχεται λόγω του ότι μέχρι την εφηβική μου ηλικία ήταν βίαιος και σωματικά και λεκτικά προς την μητέρα μου αλλά και προς τα παιδιά του(έχω άλλες 2 αδερφές). Τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί σε λεκτικές προσβολές προς την μητέρα μου. Οι αδερφές μου δεν μένουν μαζί μας παρόλο που είναι μικρότερες από ‘μενα. Εγώ δυστυχώς όταν τελείωσα τις σπουδές μου ήρθα να μείνω με τους γονείς μου λόγω δουλειάς (έχουμε μια οικογενειακή επιχείρηση) αλλά και λόγω ότι ποτέ δεν διεκδίκησα κάτι διαφορετικό. Ήταν αυτονόητο ότι τελειώνοντας τις σπουδές θα δουλέψω στην επιχείρησή μας και δεν θα απασχοληθώ κάπου αλλού. Έτσι το είχα εγώ εκλάβει από πολύ μικρή και παρόλο που αυτό με πίκραινε και με στεναχωρούσε ποτέ δεν έκανα κάτι για να αλλάξει. Να αναφέρω επίσης ότι από 9 χρονών που γεννήθηκε η μικρή μου αδερφή ανέλαβα σε ένα βαθμό να την “μεγαλώσω “. Από τα 18 μου όταν τελείωσα το σχολείο, οι γονείς μου μετακόμισαν στην επαρχεία την επιχείρηση και άφησαν εμένα και τις αδερφές μου, που πήγαιναν ακόμα σχολείο, στην Αθήνα και εγώ είχα αναλάβει να τις “προσέχω”. όταν ήρθα να μείνω με τους γονείς μου” πρόσεχα” αυτούς κατά κάποιο τρόπο.
Σε αυτά τα χρόνια που μένω με τους γονείς μου έχω καταφέρει κάποια πράγματα να αλλάξουν στη συμπεριφορά τους. Όχι διεκδικώντας κάτι, απλά άλλαξα εγώ τη συμπεριφορά μου! Για παράδειγμα όταν έβγαινα μια βόλτα, για καφέ ή βράδυ δεν μπορούσα να αργήσω να γυρίσω. Όχι γιατί θα μου ασκούσε βία, αλλά θα έκανε σχόλια που εμένα με ενοχλούσαν και στο μυαλό μου ήταν σαν να με μαλώνει που άργησα. Κάποια στιγμή αποφάσισα μάλλον ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί και σιγά σιγά άρχισα να αργώ και παρόλο που όντως τα σχόλια υπήρχαν δεν αντιδρούσα, απλά συνέχιζα.
Πριν 2 χρόνια κι έχοντας αναλάβει εγώ την επιχείρηση (οι γονείς μου ασχολούνταν με πολύ λίγα πράγματα αλλά ακόμα είχε και έχει λόγο ο πατέρας μου), προέκυψε μια πολύ σοβαρή εμπλοκή με έναν από τους προμηθευτές μας και χάσαμε αρκετά χρήματα. Αυτό το πρόβλημα ακόμα δεν έχει λυθεί και με ταλαιπωρεί. Νιώθω ότι εγώ φταίω που υπήρξε πρόβλημα και από δικό μου λάθος χάθηκαν τα χρήματα. Κανείς δεν με έχει κατηγορήσει βέβαια. Παρόλα αυτά όταν έρχεται η ώρα να ασχοληθούμε με αυτό ο κλήρος πέφτει σε ‘μενα και κανείς άλλος δεν μπαίνει μπροστά. Εγώ τώρα είμαι σε μια ψυχολογική κατάσταση που θέλω να τα παρατήσω όλα και να μην κάνω τίποτα. Ούτε για να λυθεί το πρόβλημα αλλά και και γενικά. Ζω λίγο στον αυτόματο! Κάνω δηλαδή τα πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά δεν παίρνω κάποια ευχαρίστηση από αυτά ούτε δίνω πολλή σημασία. Νιώθω ότι πρέπει να φύγω από ‘δω μέσα και να απαγκιστρωθώ απ’ όλους για να είμαι καλύτερα. Αλλά γιατί δεν κάνω το βήμα να φύγω; Τι είναι αυτό που με κρατάει; Είναι η ενοχή μου για την ατυχία που είχαμε στη δουλειά; Νιώθω ότι πρέπει να τους ξεπληρώσω κάτι; Δεν ξέρω…
Θα ήθελα να μάθω τη γνώμη κάποιου άλλου;
Ευχαριστώ που διαβάσατε το γράμμα μου. Ελπίζω να μου απαντήσετε.
Από την:Boole
Αγαπητή Β.
Σε ευχαριστώ ειλικρινά που μοιράστηκες ένα τόσο σημαντικό κομμάτι σου μαζί μας και μας δίνεις την ευκαιρία να θίξουμε ένα θέμα που αγγίζει πολύ κόσμο, καθώς η επιρροή του οικογενειακού περιβάλλοντος και η απαγκίστρωση από αυτό είναι συχνά μια μεγάλη πρόκληση.
Από τα λόγια σου αρχικά αισθάνθηκα τη ψυχολογική σου κούραση, την έλλειψη ικανοποίησης για την καθημερινότητά σου και το «αδιέξοδο» που είναι βαρύ αυτή την περίοδο, ώστε να το κουβαλήσεις μόνη σου. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως βρίσκεσαι σε μια κομβική στιγμή στη ζωή σου και θέλω να σου πω πως συνήθως οι μεγάλες αλλαγές προκύπτουν μέσα από «δύσκολες» φάσεις που μας κινητοποιούν να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.. Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω πως μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον όπου ο έλεγχος και οι κανόνες ήταν άκρως σημαντικοί για τη διατήρηση της τάξης στην οικογένεια, ενώ η επιβολή τους γινόταν με έναν βίαιο τρόπο, όπως λες. Υποθέτω λοιπόν πως η παραβίαση όλων των κανόνων, ρητών και άρρητων, σήμαινε και φόβο, άγχος για τα αρνητικά σχόλια και για την «τιμωρία». Αυτή η συνθήκη στην οικογένεια και όσο μεγάλωνες σε εμπόδιζε ενδεχομένως από το να νιώθεις ότι έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου και των επιλογών σου. Είναι επομένως πολύ λογικό να πήρες αποφάσεις από κοινού με τους γονείς σου και έως ένα βαθμό χωρίς να ακούσεις τις δικές σου ανάγκες.
Στις δύσκολες αυτές συνθήκες και ούσα το πρωτότοκο παιδί, κλήθηκες να αναλάβεις ακόμα περισσότερες ευθύνες, να φροντίσεις τις αδελφές σου, να σπουδάσεις, να αναλάβεις την επιχείρηση και πλέον να «προσέχεις» και τους γονείς σου. Θέλω να σου πω πως ακούγονται αρκετά όλα αυτά και δικαιολογημένα βρίσκεσαι σε αυτήν την αναστάτωση στην παρούσα φάση. Γιατί πλέον αλλάζουν οι ισορροπίες. Ο «έλεγχος» περνάει στο δικό σου γήπεδο και είναι η στιγμή να ανασυγκροτηθείς και να φτιάξεις το δικό σου πλάνο ζωής. Και ίσως τελικά να μην είναι η απόσταση το θέμα, να μην χρειάζεται να τα παρατήσεις όλα παρορμητικά, αλλά να πρέπει να βάλεις τα όρια σου και τις ανάγκες σου σε προτεραιότητα και να καταλάβεις τι σε γεμίζει και σε ευχαριστεί εσένα. Από την ελευθερία του να γυρνάς σπίτι σου όποτε εσύ θες μέχρι και την επαγγελματική σου πορεία, όλα είναι στο χέρι σου, ακόμα και αν δεν έχεις πειστεί ακόμα γι’ αυτό. Καμιά φορά όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, η λύση της φυγής μοιάζει ιδανική. Όμως, το να πάρεις χρόνο να ανασυγκροτηθείς και να βρεις τον εαυτό σου, είναι ίσως η πιο ασφαλής λύση. Έχεις την επιλογή, τώρα πλέον μπορείς να καθορίσεις τον εαυτό σου.
Και ναι… δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι άλλοι, όμως εσύ το έχεις ήδη συνειδητοποιήσει και έχεις ξεκινήσει τη δική σου αλλαγή και εξέλιξη. Και στο σημείο αυτό θα σου πω πως δεν χρειάζεται να κουβαλήσεις όλο αυτό το φορτίο μόνη σου. Αισθάνομαι πως η επαφή σου με έναν ειδικό ψυχικής υγείας θα ήταν βοηθητική, ώστε να μπορέσεις να χτίσεις τον εαυτό σου και να τον προστατέψεις από την ανάγκη των άλλων να έχουν τον έλεγχο της ζωής σου.
Εύχομαι να ανοίξεις ένα νέο δρόμο στη ζωή σου που να σε ικανοποιεί, μην ξεχνάς πως η συνειδητοποίηση είναι ήδη η μισή διαδρομή!!
Είμαι στη διάθεσή σου για ό,τι θελήσεις
Ναταλία Παπακώστα
Ψυχολόγος