Είμαι 31 και μέχρι τώρα όλες μου οι σχέσεις αποτυγχάνουν. Kάθομαι μόνη μου για αρκετό χρονικό διάστημα. Την τελευταία φορά έκατσα μόνη μου σχεδόν 3 χρόνια κι απολάμβανα την μοναξιά μου, είχα βρει την ηρεμία μου και τότε ήρθε κάποιος που με διεκδίκησε, με έκανε να πιστέψω πάλι ότι θέλω να προσπαθήσω κι ενώ μου έδωσε κάποια πράγματα τα πήρε πίσω όλα χωρίς να έχω κάνει κάτι για να τον απομακρύνω. Τώρα, εγώ είμαι ράκος γιατί δεν είμαι πιτσιρίκα να έχω όλο το χρόνο μπροστά μου. Σκέφτομαι ότι περνάνε τα χρόνια, όλοι δίπλα μου κάνουν οικογένεια κι εγώ θα μείνω μόνη μου και με παίρνουν τα κλάματα συχνά.
Από την: Σ.
Γεια σου Σ,
αυτό που περιγράφεις είναι ένα πολύ δύσκολο συναίσθημα, που είναι πολύ συνυφασμένο και με το κοινωνικό πλαίσιο.
Ξεκινώντας από τις σχέσεις, θέλω να σου πω ότι οι σχέσεις από μόνες τους είναι ένα πολύ δύσκολο κεφάλαιο που σχετίζεται με πολλά διαφορετικά κομμάτια μέσα μας, πλευρές και μοτίβα που έχουμε μάθει από το οικογενειακό μας σύστημα, από τον τρόπο που σχετίζονται οι γονείς μας μεταξύ τους αλλά και από τον τρόπο που σχετίζονταν με μας καθώς μεγαλώναμε.
Τι επιλέγουμε; τι σχέσεις φτιάχνουμε με τους άλλους ανθρώπους; υπάρχουν κάποια μοτίβα που επαναλαμβάνονται σε κάθε συσχέτιση; πως νιώθουμε μέσα στις σχέσεις μας; τι πεποιθήσεις κουβαλάμε γύρω από τις σχέσεις και γύρω από τον εαυτό μας; όλα αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ανοίγονται και μπορούν να εξερευνηθούν πάνω σε αυτό το θέμα.
Μπορώ να διακρίνω ένα μοτίβο από αυτά που γράφεις : “όλες μου οι σχέσεις αποτυγχάνουν”. Φαίνεται να το πιστεύεις αυτό. Στέκομαι σε αυτό και με κάνει να διερωτώμαι πως και συμβαίνει αυτό. Τι κάνει τις σχέσεις σου μέχρι τώρα να αποτυγχάνουν; είναι όντως αποτυχία ή απλά κάτι κλείνει τον κύκλο του; μήπως κρύβεται και κάποια πεποίθηση εκεί από πίσω για σένα την ίδια.
Νιώθω ότι βιώνεις φόβο και αγωνία και ξεκινάς από μία θέση ανασφάλειας. Οι ερωτικές μας σχέσεις είναι και οι πιο κοντινές σχέσεις που κάνουμε, μέσα σε αυτές είμαστε ή γινόμαστε πολύ ευάλωτοι. Γι αυτό και η μοναξιά είναι ένα καταφύγιο σε κάποιες φάσεις της ζωής μας. Εκεί μόνοι μας έχουμε περισσότερο έλεγχο της ζωής μας, είναι μία θέση ασφαλείας.
Συχνά μέσα στις ερωτικές σχέσεις, μπορεί να νιώθουμε ότι χάνουμε τον εαυτό μας, ότι φεύγουμε από το κέντρο μας, ότι είμαστε ευάλωτοι μέσα στο κοντά, “αφήνουμε τη δύναμη μας” στο άλλο πρόσωπο. Αυτό είναι και ο έρωτας. Οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά και από τις δύο πλευρές και βγάζουν στην επιφάνεια τις πιο λεπτές καταστάσεις του εαυτού μας.
Ταυτόχρονα, αυτό το συναίσθημα του φόβου ότι θα μείνεις μόνη και της αγωνίας ότι τα χρόνια περνάνε συνδέεται και με άλλους παράγοντες, πιο κοινωνικούς.
Υπάρχουν οι προσδοκίες να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένεια και παιδιά και ότι όλα αυτά χρειάζεται να έχουν γίνει μέχρι τα 35 γιατί αλλιώς αργοπορούμε, χάνουμε χρόνο, δεν είμαστε πιτσιρίκια πια… αυτό έχει πολύ μεγάλη πίεση μέσα και δημιουργεί μεγάλο άγχος. Είναι σαν ένας αγώνας δρόμου! Μπαίνουμε στην προσπάθεια να ανταποκριθούμε σε αυτό και μέσα εκεί χάνουμε τις επιθυμίες μας. Δεν στεκόμαστε να δούμε τι θέλουμε τώρα από τη ζωή μας, τι χρειαζόμαστε σε αυτή τη φάση, πως φανταζόμαστε μία σχέση, πως θέλουμε να νιώθουμε μέσα σε αυτή. Τρέχουμε συνεχώς να ανταποκριθούμε σε κάτι που έχει ενσωματωθεί μέσα μας, το κουβαλάμε σαν να είναι δικό μας, όμως δεν είναι πάντα. Κι ακόμα κι αν είναι, πάλι είναι να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Η φάση που όλοι παντρεύονται γύρω είναι μία πολύ πιεστική φάση. Θα έλεγα να πάρεις λίγο χρόνο να παρατηρήσεις τι συμβαίνει μέσα σου και που στέκεσαι εσύ σε σχέση με όλα αυτά. Τι πραγματικά θέλεις και τι έρχεται από αγωνία ή από κεκτημένη ταχύτητα.
Όλα όσα γράφεις αποτελούν ένα καλό σημείο για να μπεις σε μία διαδικασία δουλειάς με τον εαυτό σου, για να πάρεις στήριξη, να αναγνωρίσεις κάποια κομμάτια σου και να σε φροντίσεις, δίνοντας τις κατάλληλες και δικές σου προσωπικές απαντήσεις. Η ψυχοθεραπεία είναι ένας δρομος που μπορεί να σε συνοδεύσει σε όλα αυτά. Νιώθεις ήδη μόνη, θα έλεγα να επιλέξεις να μην σε αφηνεις κι εσύ η ίδια μόνη, αλλά να σταθείς δίπλα σου με κατανόηση και αποδοχή.
Εύχομαι καλή συνέχεια.
