Γεια σας, είμαι φοιτήτρια και από μικρότερη ηλικία ένιωθα πως πιέζομαι αρκετά με τον χρόνο μου προσπαθώντας να συνδυάσω παιχνίδι και βόλτα με διάβασμα και άλλες δραστηριότητες στα πλαίσια της γενικότερης παιδείας -που κάθε οικογένεια θεωρεί πλέον απαραίτητες, καλώς ή/και κακώς. Κατά καιρούς νιώθω πολύ χαρούμενη και ολοκληρωμένη, ενώ υπάρχουν φάσεις που περνάω σχεδόν καταθλιψεις και τελικά προσπαθώντας να βρω την πηγή του προβλήματος κατάλαβα πως πάσχω από κάποιου είδους αγχώδη διαταραχή, με παραδείγματα 2 κρίσεις πανικού/υστερίας μετά από όχι τόσο σημαντικούς καβγάδες που να το δικαιολογούν ας πούμε. Βέβαια δεν θα το ανέφερα εάν μπορούσα να το αντιμετωπίσω μόνη μου. Πριν το καλοκαίρι έχει γίνει πιο έντονο λόγω αυξανόμενων υποχρεώσεων από τη σχολή και όχι μόνο, καθώς λαμβάνω μέρος σε καθετί που μπορώ να “στριμώξω” στο πρόγραμμά μου, ακόμη και αν δεν γίνεται να το προλάβω εν τέλει. Οι αλλαγές της διάθεσής μου λόγω του ότι συνεχώς παλεύω να προλάβω κάποια διορία που έβαλα εγώ στον εαυτό μου ή γιατί αν δεν βγει τελικά κάτι στεναχωριέμαι, γίνονται αιτίες για αρνητικά συναισθήματα και μικροκαβγάδες με τους γύρω μου, ιδιαίτερα τα πιο κοντινά μου πρόσωπα που νιώθω ίσως πιο οικεία στο να “ξεσπάσω”. Η αλήθεια είναι πως αυτή η περίοδος είναι η πιο ισορροπημένη που έχω υπάρξει τα τελευταία δύο χρόνια που το αντιμετωπίζω αυτό, ίσως εν μέρει επειδή το αναγνώρισα ως πρόβλημα και αποφάσισα να επισκεφτώ σύντομα κάποιον ειδικό. Αλλά όσο ήμουν στην σκέψη αυτή πετάχτηκε αυτό μπροστά μου και είπα να το μοιραστώ γιατί, ενώ κατανοώ πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα εκεί έξω και έχω παραδείγματα στο κοντινό μου περιβάλλον, κάποιες φορές γινόμαστε δυστυχισμένοι και από πολύ μικρότερα, και δεν θέλω να πιστέψω ότι το νιώθω μόνο εγώ, γιατί έχω μία βάσιμη υποψία πως η εποχή μας, με την νοοτροπία της συνεχούς σύγκρισης και με την αυξανόμενη πληροφορία, είναι από μόνη της εύφορο έδαφος για άγχος.
ΥΓ. Δεν έχω τόσο πρόβλημα με την διαχείριση του χρονου μου, γιατί το καταλαβαίνω πως είναι η πρώτη ερώτηση, αν νιώθεις ότι πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό. Και φυσικά μπορεί να έχω και άλλα προβλήματα εκτός του άγχους μου, δεν ξέρω, ελπίζω να το μάθω όταν επισκεφτώ κάποιον ειδικό.
Από τον/την:Οφίλια
Γλυκιά μας Οφίλια,
Αρχικά να σε ευχαριστήσουμε που μας έγραψες και μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις σου και τα βιώματά σου. Μέσα από το μοίρασμά σου έχουμε την ευκαιρία να αναλογιστούμε κι εμείς τα δικά μας παρόμοια βιώματα γύρω από τα θέματα που έφερες, όπως ο χρόνος, που πραγματικά είναι κάτι που με αγγίζει πολύ βαθιά και φαντάζομαι όχι μόνο εμένα.
Για να δούμε όμως πώς είναι για εσένα όλο αυτό το κομμάτι… Ξέρεις, η πρώτη κιόλας προτασούλα με την οποία ξεκινάς με κάνει να καταλαβαίνω πόσο βαθύ είναι όλο αυτό το κομμάτι και πόσο ριζωμένο στο αφήγημά σου. Από μικρό παιδί μας λες πως κουβαλάς αυτή την πίεση, την καταπίεση με έναν τρόπο, να εκτελείς πολύ συγκεκριμένες δραστηριότητες οι οποίες θεωρούνται απαραίτητες στο σύγχρονο δυτικό κόσμο μέσα στον οποίο καλώς ή κακώς τυχαίνει να ζούμε. Από παιδί λοιπόν βιώνεις με έντονο τρόπο αυτή την προσπάθεια να ισορροπήσεις μέσα σε αυτή την πίεση των εξωτερικών «πρέπει» και να χωρέσεις κάπως και τα δικά σου θέλω μέσα στην καθημερινότητά σου, τη δική σου ελευθερία, τις δικές σου επιλογές, την ανεμελιά, το παιχνίδι, όλα αυτά τα απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη ενός παιδιού, αλλά και ενήλικα! Μοιάζει λοιπόν αυτό το μικρό κορίτσι να έχει στερηθεί, να έχει πιεστεί, και να τα κουβαλάει όλα αυτά ακόμη μέχρι σήμερα… θα έλεγα πως το ακούω να φωνάζει «αφήστε με να παίξω!» κι αναρωτιέμαι αν το ακούς κι εσύ αυτό το κορίτσι να φωνάζει μέσα σου…
Στη συνέχεια μας λες πως έχεις αντιληφθεί μόνη σου-ή μάλλον καλύτερα, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, ότι έχεις αναγνωρίσει μέσα σου-καταθλιπτικά στοιχεία, τα οποία ίσως εξωτερικεύονται με κρίσεις που σου μοιάζουν με πανικό ή υστερία, έπειτα από την εμπλοκή σου σε κάποιο μικροκαβγά. Σε αυτό το σημείο εγώ ακούω ξεκάθαρα πλέον αυτό το κορίτσι να φωνάζει με όλη του τη δύναμη, αλλά μοιάζει να μην ακούγεται από τους γύρω του. Σαν να προσπαθεί να εκτελέσει όλα αυτά τα ‘’πρέπει’’ που αναγνωρίζουν ως σημαντικά οι άλλοι, αλλά να αφήνει ανικανοποίητο το σημαντικότερο για την ίδια, το δικό της «πρέπει»… Πρέπει λοιπόν να της επιτρέπει πλέον να είναι ελεύθερη, ανέμελη, να παίζει, να μην τεμαχίζει το χρόνο της σε στιγμές υποχρεώσεων και καθηκόντων που πρέπει να εκτελέσει, αλλά να μπορεί να ζει με τον τρόπο που της ταιριάζει καλύτερα της ίδιας. Φαίνεται επομένως σαν να έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες σου αυτές και να είσαι έτοιμη να τις φροντίσεις, κι αυτό που ακούω πολύ εγώ μέσα από το κείμενό σου και από το τελευταίο ιδιαίτερα σημείο σου, είναι ότι φαίνεσαι αρκετά έτοιμη να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι πραγματικά. Και να αρχίσεις σιγά σιγά να τον χωράς ολόκληρο γνωρίζοντάς τον μέσα από το άγχος σου, μέσα από τα ξεσπάσματά σου, μέσα από την αίσθηση της πίεσης που βιώνεις, γιατί όλα αυτά αν και βιώνονται με δυσφορία, έχουν έρθει για να σου δείξουν ποια είναι η αληθινή Οφιλία και πώς μπορεί να αναπτυχθεί η μοναδική προσωπικότητα της.
Η ετοιμότητά σου να μοιραστείς, να ανοίξεις, να διευρυνθείς, να ξεκινήσεις το ταξίδι της προσωπικής ανάπτυξης μέσα από μία θεραπευτική σχέση και να αλλάξεις προς όποια κατεύθυνση εσύ επιθυμείς με συγκινεί βαθιά. Εύχομαι να πάρεις ό, τι περισσότερο μπορείς μέσα από αυτή την πλούσια και πολύτιμη εμπειρία γιατί το αξίζεις!
