Η ερώτηση που με απασχολεί αυτόν τον καιρό είναι πώς να αντιδράμε σε κάποιον που μας φέρεται άσχημα (πχ κοροϊδία στο σχολείο, χλευασμός, χυδαία σχόλια στο δρόμο κ.α.). Κάποιες φορές συμβουλεύουν οι άλλοι να μη δίνουμε σημασία, πχ σε κάποιον που μας κοροϊδεύει, γιατί το κάνει για να τραβήξει την προσοχή και με την απάντησή σου του δίνεις ικανοποίηση. Ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος ο άλλος όταν του απαντήσουμε άσχημα να αντιδράσει υπερβολικά θέτοντας μας σε κίνδυνο. Άλλες φορές πάλι λένε να μην δείχνουμε καμία ανοχή γιατί όσο αφήνουμε τους άλλους να μας προσβάλουν το συνεχίζουν. Τελικά ποια πρέπει να είναι η αντίδραση μας σε κάθε περίπτωση;
Από την: Μελίνα
Αγαπητή Μελίνα, το μήνυμά σου με πάει αμέσως σε όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό, με την κακοποίηση -σε όποια μορφή κι αν υπάρχει- να βρίσκεται γύρω μας.
Καταλαβαίνω απόλυτα τις σκέψεις σου, την αγωνία κι αισθάνομαι κι έναν φόβο να σε διακατέχει. Είναι πραγματικά λυπηρό εν έτει 2022 να μην μπορεί ένας άνθρωπος -ανεξαρτήτως φύλου- να κυκλοφορήσει ελεύθερα, να απολαύσει τη βόλτα ή οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκεται. Έχοντας στο μυαλό τη σκέψη ότι κυκλοφορώντας έξω θα υπάρξει έστω και ένας που μπορεί να ενοχλήσει -χλευάζοντας, κοροϊδεύοντας, παρενοχλώντας- αμέσως μπαίνει ο φόβος και το ερώτημα ”τι κάνω, αν μου συμβεί κάτι τέτοιο”.
Αν είμαι μαζί σου σε αυτό, κάπως έτσι σε νιώθω και πραγματικά σε συναισθάνομαι πλήρως!
Δεν μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά, αν υπάρχει ένας μοναδικός και ταυτόχρονα ηθικά σωστός και αποδεκτός τρόπος που απαντάς σε τέτοιους ανθρώπους ή αντιδράς σε τέτοιες καταστάσεις. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι συστημικό και θα το χαρακτήριζα παθογενές, καθώς καταργείται κάθε ελευθερία και φλερτάρεις με το φόβο, ακόμα και για την ίδια τη ζωή.
Αυτό που έχει σημασία να δεις και ίσως να δούμε όλοι/όλες είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι επιδίδονται σε τέτοιες πράξεις, τι ανάγκες τους ικανοποιούν όταν κοροϊδεύουν έναν άνθρωπο ή όταν παρενοχλούν κάποιον άλλον. Ο πυρήνας της παθογένειας ίσως να βρίσκεται εκεί, στο ερώτημα γιατί αυτός που προκαλεί κακό, το κάνει αυτό το πράγμα. Όπως καταλαβαίνεις το πρόβλημα είναι καθαρά δικό τους.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που δέχονται όλα αυτά, που είναι θύματα όλων αυτών και ψάχνουν τρόπους να ανταπεξέλθουν μέσα σε ένα σύστημα που θα έπρεπε να είχε άλλη μορφή. Δεν ξέρω αν υπερασπιζόμενοι τον εαυτό μας, δίνουμε ικανοποίηση σε κάποιον ότι και καλά ”ασχοληθήκαμε μαζί του” ή απλά εκείνη τη στιγμή υπερασπιστήκαμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο.
Πολλές φορές η σιωπή μπορεί να αποτελεί λύση για κάποιους/κάποιες, ανάλογα με την περίπτωση και φυσικά την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Μπορεί κάποιος/κάποια να επιλέγει συνειδητά τη σιωπή γιατί ίσως αυτό μπορεί στο εδώ και τώρα, να μην έχει τη δύναμη και το κουράγιο να αντιδράσει και είναι πολύ εντάξει αυτό.
Επομένως, πιστεύω πως η κάθε κίνηση-αντίδραση, συνδέεται άρρηκτα με το ποιοι είμαστε και πώς είμαστε τη στιγμή που συμβαίνει κάτι. Η αντιμετώπιση είναι καθαρά προσωπική επιλογή.
Ωστόσο, αξίζει να αναφερθεί πως υπάρχουν ειδικές δομές που μπορεί να συμβουλευτεί κάποιος/κάποια που μπορεί να έχει δεχτεί κάθε μορφή επίθεσης για να λάβει και την κατάλληλη καθοδήγηση και υποστήριξη.
Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα και ελπίζω να φάνηκα βοηθητική.
