Καλησπέρα σας!Θα ήθελα να μοιραστώ το “θεματακι” μου. Από μικρή αγχώνομαι όταν έρχομαι σε επαφή με κόσμο που δεν νιώθω άνετα μαζί τους. Έχω συμπεράνει ότι νιώθω μειονεκτικά απέναντι στον καθένα. Προσπαθώ να αρέσω και αυτό με κάνει να έχω ανασφάλειες κάθε φορά που συναναστρέφομαι με κόσμο.Ευχαριστώ πολύ!
Από τον/την: Λίνα
Αγαπημένη μου Λίνα,
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Πάμε να δούμε σιγά σιγά τα πράγματα που σε απασχολούν.
Νοιώθω το άγχος σου, αυτό το άγχος της έκθεσης. Αυτό που καταλαβαίνω από το μήνυμά σου είναι ότι δεν νοιώθεις ασφαλής και άνετα όταν βρίσκεσαι απέναντι σε κόσμο. Θέτεις εκ των προτέρων τον εαυτό σου σε μειονεκτική θέση, οπότε καταβάλλεις μια προσπάθεια να είσαι κάτι άλλο από τον εαυτό σου –κάτι (κατά τη γνώμη σου) καλύτερο από αυτό που είσαι- με αποτέλεσμα να συνεχίζεις να νοιώθεις ανασφάλεια όταν συναναστρέφεσαι με κόσμο. Κάπου εδώ αναρωτιέμαι άραγε πως φαντάζεσαι τον ιδανικό σου εαυτό; Πώς θα ήθελες να είσαι; Τι παραπάνω να απαιτείς από τον εαυτό σου να έχει για να είσαι αρεστή, αποδεκτή και ενδεχομένως «ίση» με τους υπόλοιπους;
Είναι καλό σε αυτό το σημείο να διευκρινίσουμε τους όρους που χρησιμοποιείς. Η ανασφάλεια είναι ένα αποτέλεσμα. Ένα ενοχλητικό συναίσθημα κατωτερότητας, αίσθημα ότι πάντα κάποιος μας κρίνει. Το αίτιο όμως, είναι ο φόβος. Φόβοι κρυμμένοι, φόβοι που χαράσσονται βαθιά μέσα μας και χρωματίζουν τις πράξεις μας και τελικά μας θυματοποιούν. Όταν είμαστε ανασφαλείς, αισθανόμαστε ότι δεν πατάμε γερά στα πόδια μας, ότι τίποτα δεν πάει ή δεν θα πάει όπως το επιθυμούμε, ότι κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει, ενώ εύκολα οι άλλοι θα μας κρίνουν, θα μας εγκαταλείψουν, θα μας απορρίψουν.
Το επόμενο στάδιο και μεγαλύτερη, ίσως, παγίδα είναι να εγκλωβιστούμε μέσα στη ζώνη ασφάλειάς μας, κάνοντας μόνο όσα μας είναι οικεία, πάντα τα ίδια και με τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν υποφέρουμε. Ξεχνάμε όμως, πως μέσα στη ζώνη ασφάλειας υπάρχει ακινησία, παθητικότητα, αποδυνάμωση, που με τη σειρά τους οδηγούν κατευθείαν στην ανασφάλεια.Κατεβαίνοντας ακόμα ένα σκαλί μέσα στην ανασφάλεια, φτάνουμε στο στάδιο στο οποίο περιέγραψες πως βρίσκεσαι. Σκέψεις και συναισθήματα μειονεξίας: «οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα» «δεν μπορώ», «δεν αξίζω». Τότε, αρχίζει η υπερπροσπάθεια να τα κάνω όλα τέλεια, να εξυπηρετώ τους πάντες παραμελώντας τις δικές μου ανάγκες, να μην μιλάω για να μην παρεξηγηθώ, να τιμωρηθώ αν είναι αναγκαίο, αρκεί όλα να μείνουν ίδια.
Το ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν έχουν ανασφάλειες είναι ένας μύθος. Το αίσθημα της ανασφάλειας είναι ένα αίσθημα που καλλιεργείται από τα πρώτα κιόλας παιδικά χρόνια και συνεχίζει να υπάρχει και να μας συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Οξεία κριτική, από την οικογένεια μέχρι την κοινωνία: «πρέπει να είσαι δυνατός», «πρέπει να έχεις περισσότερα», «γιατί δεν έχω τόσα;», «κάνεις λάθος». Η κοινωνική σύγκριση είναι ένας μηχανισμός που καλώς ή κακώς, επίσης καλλιεργείται. Νοιώθεις κατώτερη πάντα σε σχέση με άλλους. Και εκεί είναι που πρέπει να είσαι προσεκτική. Να μην αφήσεις τον εαυτό σου να εγκλωβιστεί σε αυτό το αίσθημα και τη στασιμότητα που επιφέρει το αίσθημα της ανασφάλειας.
Αισθάνομαι πως βρίσκεσαι σε έναν καλό δρόμο να διαχειριστείς όλο αυτό που νοιώθεις. Το πρώτο βήμα και το δυσκολότερο είναι να το αναγνωρίσεις, κι εγώ βλέπω ότι το έχεις καταφέρει. Η αποδοχή του φόβου μπορεί στην αρχή να μας κάνει να νοιώσουμε ευάλωτοι, ωστόσο, θα μας απαλλάξει από τις ενοχές και αυτό είναι απελευθερωτικό. Είναι απελευθερωτικό να ξέρεις ότι συμβαίνει σε όλους , ότι είναι «εντάξει» και φυσιολογικό να νοιώθουμε φόβο και άγχος. Να θυμάσαι ότι η προσκόλληση στην επιτυχία είναι το ίδιο επιζήμια με την προσκόλληση στην αποτυχία. Αισθάνομαι ότι θα σου κάνει καλό να αναγνωρίσεις ότι οι άνθρωποι, όλοι μαζί και εσύ, είναι ένα συνονθύλευμα επιλογών και πράξεων, επιτυχιών και αποτυχιών. Δεν ταυτιζόμαστε με τις αδυναμίες μας αλλά σκέψου πως κάθε άνθρωπος είναι οι δυνατότητές του! Ακόμη, είναι ανώφελο να προσπαθείς διαρκώς να ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες των άλλων, να δικαιολογείς ή να δίνεις εξηγήσεις γι αυτό που κάνεις, γι’ αυτό που πιστεύεις ή γι αυτό που αισθάνεσαι. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξέρεις εσύ γιατί κάνεις ό,τι κάνεις και αυτό να σε καλύπτει.
Θα ήταν ψέματα αν σου έλεγα ότι ζούμε σε «γυάλινους κόσμους». Η πραγματικότητα είναι σκληρή και καλώς ή κακώς την κριτική θα την βιώνεις από παντού και για πάντα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι θα επιτρέπεις αυτό το συναίσθημα να σε καταπιέζει, να σε κρατάει πίσω και να σου κόβει τα φτερά. Έχεις το δικαίωμα να εξηγείς στους άλλους πώς θα ήθελες να σου φέρονται και να μην τους επιτρέπεις να θίγουν την αξιοπρέπειά σου.
Αν όλο αυτό το αίσθημα νοιώθεις ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς και σε καταβάλλει, η καλύτερη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να επισκεφτείς έναν ειδικό ψυχικής υγείας, ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή, ο οποίος θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς το αίσθημα της ανασφάλειας, να εντοπίσεις από πού πηγάζει και να σε κατευθύνει στο πώς να το εκμεταλλευτείς προς το συμφέρον σου.
Κάνε τη ζωή που εσύ θέλεις, όπως τη θέλεις, θα είναι όμως η δική σου επιλογή.
Πάντα στη διάθεσή σου,
Πηνελόπη