Μετά από κάποια γεγονότα στη ζωή μου όταν ήμουν ακόμα στην εφηβεία κατέληξα να είμαι πολύ ντροπαλή και αυτό να μπαίνει εμπόδιο σε πολλά κομμάτια της ζωής μου, ακόμα και στην δουλειά μου.. Είμαι πλέον 21 ετών άλλα εξακολουθώ να μην μπορώ να το αντιμετωπίσω.. Ο, τι και αν κάνω νιώθω πως όλοι με κοιτώνα και με κατακρίνουν, κοκκινίζω πάρα πολύ και επηρεάζεται και η φωνή μου.. Είναι φορές που το καταπολεμήσει άλλα όταν κάποιος το σχολιάζει γίνεται ακόμα χειρότερο..πίστευα πως αν έφτιαχνα τον περίγυρο μου με ανθρώπους που όντως με αγάπανε και νοιάζονται για μένα θα το καταπολεμούσα με τον καιρό με την βοήθεια τους άλλα φαίνεται πως το πρόβλημα είναι μέσα μου και μόνο εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω, μόνη μου 🙁
Από τον/την: Μαρία
Μαρία μου, διαβάζοντας το προβληματισμό σου νιώθω την ανάγκη να σε συγχαρώ για το θάρρος που εκπέμπουν τα λεγόμενά σου. Αισθάνομαι ότι παρότι αποκαλείσαι ντροπαλή, δεν ντρέπεσαι να μιλήσεις για ότι θεωρείς, ας δανειστώ την λέξη σου, εμπόδιο σε τομείς της ζωής σου. Επιπλέον, όχι μόνο έχεις αυτή την δυναμική, αλλά συγχρόνως αναλαμβάνεις την ευθύνη και προτάσεις την διάθεσή σου για να αντιμετωπίσεις αυτό το πρόβλημα.
Αρχικά, όλα αυτά από μόνα τους, θέλουν όχι μόνο θάρρος και δύναμη, αλλά συνακόλουθα θέληση και πυγμή. Κάτι, που εγώ από το μήνυμά σου βλέπω ότι υπάρχει, αλλά δυστυχώς επισκιάζεται από ανησυχίες και σκέψεις προσωποποίησης της ενοχής προς τον εαυτό σου. Ξέρεις, τα συναισθήματά μας είναι ότι πιο όμορφο και ισχυρό-ολόδικό μας-έχουμε. Παρόλα αυτά, πολλές φορές επειδή εκείνα φαίνεται να μην συμβαδίζουν με τα κοινώς παραδεκτά, μας ωθούν σε σκέψεις και προβληματισμούς, ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα και ότι επειδή ενδέχεται να έχουμε κάποιο χαρακτηριστικό που δεν είναι και τόσο «καλό», σύμφωνα πάντα με τις επικρατούσες απόψεις, αυτό στέκεται εμπόδιο σε ότι κάνουμε.
Παράλληλα, εστιάζουμε τόσο πολύ σε αυτό που όλο και το μεγαλοποιούμε. Απλή μέθοδος είναι αυτή, ότι παρατηρούμε για πολλή ώρα, σε ότι προσκολλούμαστε μετά από λίγη ώρα μεγαλώνει. Αν δεν με πιστεύεις θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις για μερικά λεπτά σε κάτι που βρίσκεται στο χώρο δίπλα σου. Μετά από αυτά τα λεπτά, σε παρακαλώ ξαναδιάβασε όσα σου γράφω. Έπειτα συνέχισε σε όσα ακόμα θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι ντροπαλοί. Τους θεωρώ τόσο όμορφους και αυθεντικούς. Τρελαίνομαι να βλέπω ανθρώπους να ροζουλίζουν τα μάγουλά τους ή να αλλάζει η φωνή τους επειδή κάποιο συναίσθημα τους κατέκλυσε τόσο πολύ και αυτό θέλουν να το σωματοποιήσουν και να το φανερώσουν και σε εμάς γύρω τους. Δεν νομίζω ότι έχουμε δικαίωμα να επικρίνουμε αυτούς τους ανθρώπους.
Αντιθέτως, νομίζω ότι πρέπει να τους επικροτούμε που έχουν το «τσαγανό» να παρουσιάζουν το συναίσθημά τους αυτούσιο και μοναδικό όπως ακριβώς είναι, όχι συγκεκαλυμμένο και προσεκτικά διαθέσιμο, μήπως και κάποιος άλλος μας το σφετεριστεί. Μην μας το χαραμίσει…Κι όμως άνθρωποι όπως εσύ μας το χαλαλίζετε! Και είναι τόσο όμορφο, τόσο ξεχωριστό και τόσο βοηθητικό για όλους εμάς, που μάλλον είναι ώρα να θυμηθούμε τον σεβασμό στα συναισθήματά μας και να τους δώσουμε χώρο θέασης. Μην σου πω ότι μάλλον αργήσαμε…
Ευτυχώς όμως, υπάρχετε και εσείς Μαρία μου να μας δείχνετε ότι όχι μόνο δεν είναι αργά, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που το κάνουν ήδη και αυτό είναι τόσο ωραίο. Αν κάποιος πιστεύεις ότι δεν μπορεί να δει αυτή την ομορφιά, τότε θυμήσου να αλλάξεις την θέαση της εστίασης σου(δες το παραπάνω παράδειγμα που είπαμε), μα σε παρακαλώ μην αλλάξεις εσύ. Όχι εσύ, όχι αν δεν το θέλεις και όχι για τους άλλους. Όποιος δεν μπορεί να δει αυτό που δείχνεις, ας κοιτάξει αλλού. Αν εσύ δεν θέλεις, τότε να το επανεξετάσουμε, πρωταρχικά όμως ας απαντήσουμε σε αυτό: Εσύ τι θέλεις; Είναι στην αλήθεια η ντροπαλότητά σου το “πρόβλημα” που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή μήπως είναι η αίσθηση που δημιουργείται από τις προσδοκίες αντίδρασης των ανθρώπων του περίγυρού σου σε αυτή σου την έκφρασή;
Νομίζω, ότι είναι εύκολο να καταλάβουμε την διαφορά σε αυτό το δίλλημα ε; Τώρα, μήπως θέλεις εσύ μόνη σου, όπως ορθά είπες να απαντήσεις σε αυτό; Γιατί είμαι βέβαιη πως αν το κάνεις, θα έχεις δώσει τις απαντήσεις σου και σε όλα τα υπόλοιπα. Θα χαρώ πολύ να τα μοιραστείς μαζί μου, μαζί μας εκ νέου…
Μέχρι τότε Μαρία, σε ευχαριστούμε που μας υπενθυμίζεις την πληθώρα «αποχρώσεων» (τι υπέροχο αυτό το κόκκινο στα μάγουλα σου) που υπάρχουν να εμπλουτίζουν την παλέτα της ζωής…
