Είμαι 23.Κάπου στα 17 με τις πανελλήνιες άρχισαν οι κρίσεις πανικού και πριν τρία χρόνια έφυγε ο μπαμπάς μου από την ζωή. Πριν 1,5 χρόνο άρχισε η αρρωστοφοβία. Αν και με την βοήθεια ειδικού υπάρχει βελτίωση, οι φορές που με πιάνει μου φαίνονται ανυπόφορες και δεν αντέχω άλλο. Έχω κουραστεί.
Από την: Ελπίδα
Αγαπητή μου Ελπίδα,
Κατ’ αρχάς, θα ήθελα σου εκφράσω το πόσο λυπάμαι για τον θάνατο του πατέρα σου. Είναι σκληρό να φεύγουν από τη ζωή άτομα δικά μας, πόσω μάλλον αν είμαστε και δεμένοι μαζί τους.
Μοιράστηκες μαζί μας πολύ δύσκολα βιώματα και εμπειρίες, οι οποίες σε ταλαιπωρούν και δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Πράγματι, οι κρίσεις πανικού, η απώλεια και ο φόβος για τις αρρώστιες είναι γεγονότα ιδιαίτερα και μπορούν να γίνουν ψυχοφθόρα, εάν δε τα ακούσουμε και δε τα φροντίσουμε. Αναφέρεις, βέβαια, πως επισκέπτεσαι ειδικό και χαίρομαι που παρατηρείς βελτίωση, καθώς αυτό σημαίνει ότι βρίσκεσαι σε έναν πολύ καλό δρόμο με τον εαυτό σου.
Στα 17 σου χρόνια, λοιπόν, άρχισες να βιώνεις κρίσεις πανικού. Αν και παρατηρώ πως έχεις διαπιστώσει ότι κατά ένα μεγάλο βαθμό είχαν ευθύνη και οι πανελλήνιες, θα ήθελα να σου πω πως, αν οι κρίσεις πανικού έχουν ένα καλό, αυτό είναι πως είναι πολύ καλοί πληροφοριοδότες. Η κρίση πανικού είναι σαν ένα κουδουνάκι που μας χτυπά η ψυχή, ώστε να μας ειδοποιήσει ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά με (και για) τον εαυτό μας. Η ψυχική πίεση, το πολύ άγχος, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και οι εμπειρίες που ακόμα δεν έχουμε επεξεργαστεί είναι πολύ συχνά αιτίες επεισοδίων πανικού. Το σώμα μας βιώνει μία πολύ τρομακτική εμπειρία διότι θέλει να μας ταρακουνήσει. Κάτι χρειάζεται να δούμε και να ακούσουμε. Αν, λοιπόν, η ψυχή σου, ο εσωτερικός σου κόσμος είχε φωνή, τι πιστεύεις ότι θα σου έλεγε μέσα από τα λόγια αντί μέσα από τον πανικό;
Μοιράζεσαι, ακόμη, ότι στα 20 χρόνια σου έχασες τον πατέρα σου. Αναρωτιέμαι, πώς ήταν αυτό το γεγονός για σένα τότε και με ποιο τρόπο σε έχει επηρεάσει ή και σε επηρεάζει τώρα, στο παρόν. Κάθε απώλεια είναι αναπόφευκτο ότι θα φέρει και αλλαγές, οπότε τι άλλαξε στη ζωή σου με αυτό το γεγονός; Είναι πολύ σημαντικό να διεργάζεσαι όλα σου τα συναισθήματα, να τα αφήνεις ελεύθερα, να τα εκφράζεις χωρίς περιορισμούς, να τα σχεδιάζεις και στο χαρτί ακόμα, είτε είναι φόβος είτε λύπη, χαρά, αγωνία ή απογοήτευση. Με τον τρόπο αυτό θα καταφέρεις να είσαι σε αρμονία με το μέσα σου και, κατά συνέπεια, θα ενδυναμώνεσαι όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Να θυμάσαι, μεταξύ άλλων, πως ο πόνος της απώλειας δε φεύγει από μέσα μας, απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτόν. Έτσι μεγαλώνουμε.
Τέλος, θα ήθελα λίγο να σταθώ και στον φόβο για τις αρρώστιες που αισθάνεσαι μέσα σου εδώ και 1,5 χρόνο. Η αρρωστοφοβία μπορεί να γίνει πολύ αγχωτική και στρεσογόνα, διότι συνδέεται με το αίσθημα απώλειας του ελέγχου. Πίσω από το άγχος υγείας υπάρχει έντονη ανάγκη για ασφάλεια και προστασία, την οποία καλούμαστε να φροντίσουμε. Μερικές ερωτήσεις σύνδεσης που σε προσκαλώ να σκεφτείς είναι οι εξής: Τι είναι για μένα η αρρωστοφοβία; Πώς τη βιώνω; Τι με τρομάζει στην ιδέα του να αρρωστήσω και γιατί με τρομάζει αυτό; Τι συμβαίνει (και τι δε συμβαίνει) που με κάνει να νιώθω ανασφάλεια; Το άγχος υγείας, κατά κύριο λόγο, χρειάζεται εξερεύνηση. Εν ολίγοις, χρειάζεται να βρεις τους λόγους για τους οποίους έχει προκύψει, ώστε να καλυφθούν και να φροντιστούν πρωτίστως οι ανάγκες αυτές. Στην πορεία θα διαπιστώσεις ότι ο φόβος θα αρχίσει να απαλύνεται.
Είναι λογικό να έχεις κουραστεί με όλα αυτά και το καταλαβαίνω ακόμα και να απογοητευτείς, να απελπιστείς, να θελήσεις να παρατήσεις την προσπάθεια, να θυμώσεις. Πέρα από τα όσα συνέβησαν, ωστόσο, εγώ παρατηρώ ότι είσαι μία κοπέλα που προσπαθεί και που δουλεύει με τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της. Δε μπορώ, λοιπόν, να μην παραλληλίσω την εσωτερική δύναμή σου με τη σημασία του ονόματός σου και να σου θυμίσω ότι πάντοτε και για όλα υπάρχει ελπίδα, αρκεί να καταλάβουμε ότι η «θεραπεία» που ψάχνουμε πολλές φορές έξω από εμάς, τελικά φωλιάζει μέσα μας.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για όσα μοιράστηκες και σου ευχόμαστε ολόψυχα καλή δύναμη!
