Καλησπέρα. Θα ήθελα την άποψή σας αναφορικά με μια κατάσταση που με απασχολεί. Είμαι 30 ετών, επαγγελματικά αποκατεστημένη και διατηρώ σχέση εδώ και 3 έτη με ένα αγόρι. Η σχέση μας δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα ή θέμα. Είμαστε πολύ καλά και πολύ ευτυχισμένοι. Ωστόσο έως και σήμερα διστάζω να γνωστοποιήσω τη σχέση μου στους γονείς μου επειδή ήδη ξέρω ότι δεν την εγκρίνουν. Όποτε τύχει να αναφερθούν σε επικείμενο σύντροφό μου, μου δηλώνουν ότι εμείς δεν θα τον θέλουμε, ενώ δεν ξέρουν καν αν υπάρχει κάποιος. Έστω και για αστείο αν το πουν, εγώ τρομοκρατούμαι και εγκλωβίζομαι στο δίλημμα, αν πρέπει να διατηρήσω κρυφή τη σχέση ή αν πρέπει να χωρίσω ώστε να μην χρειαστεί να μάθουν ποτέ τίποτα. Όποτε κάνω κάποια προσπάθεια δυστυχώς χάνω το θάρρος μου. Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Από την: Ελένη
Αγαπητή Ελένη,
θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε που βρήκες το θάρρος να μοιραστείς μαζί μας αυτό που σε απασχολεί. Διαβάζοντας με προσοχή όσα μας έγραψες, κατανοώ το δίλημμα που υπάρχει μέσα σου.
Αρχικά, είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι έχεις μία μακροχρόνια σχέση στην οποία νιώθεις ευτυχισμένη. Σύμφωνα με όσα μας αναφέρεις, η σχέση σας φαίνεται να είναι υγιής και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Καλό είναι να αναλογιστείς αν αξίζει να θυσιάσεις μία τέτοια σχέση για οποιονδήποτε λόγο. Όσον αφορά τη στάση των γονιών σου, πιστεύω ότι πρέπει να θέσεις τα δικά σου όρια.
Το να έχει κανείς τις ευχές των γονιών του και την έγκρισή τους για τη σχέση του είναι το ιδανικό. Ωστόσο, αρκετές φορές αυτό δεν συμβαίνει. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς πράγματι αντιλαμβάνονται εγκαίρως τα αρνητικά και προβληματικά σημεία στη σχέση που έχει το παιδί τους, ενώ το ίδιο δεν μπορεί να τα δει εξαιτίας των συναισθημάτων. Οι γονείς έχοντας μία πιο αντικειμενική ματιά είναι σε θέση να εντοπίσουν τα “κακώς κείμενα” στη σχέση. Θα ήταν χρήσιμο, λοιπόν, κάποιες φορές να λαμβάνουμε υπόψιν τα λεγόμενά τους.
Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που η αρνητική στάση και τα παράπονα των γονιών για τις σχέσεις του παιδιού τους είναι ο κανόνας. Κάποιοι γονείς πάντα θα βρίσκουν ελαττώματα στους/στις πιθανούς/ές συντρόφους των παιδιών τους και θα αισθάνονται ότι κανένας δεν είναι καλός/ή. Για αυτούς τους γονείς δεν θα βρεθεί ποτέ ο/η τέλειος/α ή κατάλληλος/η σύντροφος για το παιδί τους. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά θα πρέπει να υιοθετήσουν τα ίδια κριτήρια για το ποιος ή ποια θα είναι δίπλα τους. Θα πρέπει απλώς να αποδεχτούν την κατάσταση και να θέσουν όρια στην ανάμειξη των γονιών τους στην προσωπική τους ζωή.
Στη δική σου περίπτωση φαίνεται πως οι γονείς σου δεν θα εγκρίνουν κανέναν όσο καλός κι αν είναι ως σύντροφος. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο σκοπός σου! Αυτό που έχει σημασία είναι να νιώθεις η ίδια ότι το άτομο που έχεις δίπλα σου είναι το κατάλληλο για εσένα. Θεωρείς ότι είναι καλό να αφήσεις μία σχέση που σε κάνει ευτυχισμένη προκειμένου να μην το μάθουν οι γονείς σου; Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν θα έπρεπε να συμβεί αυτό. Άλλωστε, αν επιλέξεις να αφήσεις τη σχέση σου για να μην τη μάθουν οι γονείς σου κι επικρίνουν τον σύντροφό σου, τότε μετά από ένα διάστημα θα αφήνεις οποιαδήποτε ερωτική σχέση συνάψεις στη ζωή σου. Οι γονείς σου θα πρέπει να καταλάβουν ότι είσαι πλέον ενήλικη, οικονομικά ανεξάρτητη και μπορείς να αποφασίζεις μόνη σου για την προσωπική σου ζωή. Ακόμη κι αν δεν συμφωνούν με την επιλογή που έχεις κάνει, τότε μπορείς να τους προειδοποιήσεις ότι δεν χρειάζεται να συμπαθήσουν τον σύντροφό σου αλλά να δείξουν μόνο τον στοιχειώδη σεβασμό. Τέλος, αν υπάρχει μία ελπίδα ή περίπτωση οι γονείς σου να αλλάξουν γνώμη και να τηρήσουν μία πιο θετική στάση, αυτό δεν θα συμβεί με το να κρύβεις τη σχέση σου. Αντιθέτως, η ελπίδα αυτή δεν θα είναι φρούδα, αν οι γονείς σου δουν και διαπιστώσουν οι ίδιοι ότι ο σύντροφός σου φέρεται καλά και εσύ νιώθεις πραγματικά ήρεμη κι ευτυχισμένη.
Αγαπητή Ελένη, αυτές ήταν οι δικές μου απόψεις και σκέψεις πάνω στο θέμα που σε απασχολεί. Ευχόμαστε να σε βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και σύντομα να βγεις από το συγκεκριμένο δίλημμα. Είμαστε εδώ για οτιδήποτε μας χρειαστείς.
