Καλησπέρα σας. Η ιστορία μου, αν κι είμαι 35 ετών κι έχω 2 παιδάκια- 5 ετών και 14 μηνών- ακόμη συνεχίζεται. Οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή έβγαιναν αρκετές φορές τον μήνα κι εμένα μ’ έστελναν στην γιαγιά να κοιμηθώ. Θυμάμαι ότι ποτέ δεν ήθελα να πάω, έκλαιγα και φώναζα αλλά πάντα στο τέλος με άφηναν και πήγαιναν στην έξοδό τους. Πλέον ως ενήλικας κι αφού έχω “δουλέψει” πολύ με τον εαυτό μου συνειδητοποίησα ότι ένιωθα εγκατάλειψη. Έχω μια πίκρα μέσα μου και νιώθω ότι πιο σημαντική ήταν η καλοπέρασή τους παρά η δίκη μου ψυχική ηρεμία. Γιατί με πλήγωνε κάθε φορά που έμενα μόνη. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Η συνήθης απάντηση ήταν: “θα της περάσει”. Δεν μπορώ να φανταστώ να το κάνω αυτό στα παιδιά μου. Να τα αφήσω κι αυτά να κλαίνε. Ειδικά για καλοπέραση κι έξοδο. Γιατί έκαναν παιδί αφού είχαν άλλες προτεραιότητες;
Όταν έγινα μαμά, ένιωσα ένα μίσος προς την μητέρα του άντρα μου και συνεχώς φοβόμουν ότι θα ήθελε να μου πάρει το παιδί μου σπίτι της. Δεν ήθελα να του μιλάει, να τον ακουμπάει ή να δεθεί μαζί του μήπως και ζητήσει και το ίδιο το παιδί κάποια στιγμή την γιαγιά του. Βέβαια δεν το εξέφρασα ποτέ. Μόνο μέσα μου πέθαινα με σκέψεις και φοβίες. Δεν θα το άντεχα, να μου τον πάρει. Η φοβία αυτή έγινε η κύρια σκέψη της καθημερινότητάς μου. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία κι άρθρα σχετικά με την αυτοβελτίωση και κατάφερα να μην τρελαίνομαι στην ιδέα ότι θα την δούμε με την οικογένειά μου που γίνεται 1 φορά τον μήνα. Να τονίσω εδώ ότι η μητέρα μου (η άλλη γιαγιά) μένει εξωτερικό. Την βλέπουμε 1 φορά τον χρόνο κι ούτε και με αυτήν θα άφηνα ποτέ τα παιδιά μου για να βγω. Αλλά δεν νιώθω την ίδια απειλή. Με πολλή προσπάθεια και χειρισμούς σκέψεων καταφέρνω να είμαι λειτουργική στις συναντήσεις μας, αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ήθελα να μην την ξαναδώ ποτέ. Δεν μου έχει κάνει κάτι προσωπικά αλλά η όλη ιδέα της γιαγιάς που την αγαπούν τα εγγόνια κι έχει ενεργό ρόλο για εμένα φαντάζει απειλή.
Γιατί όμως; Το να βάζω σε καταστολή τα συναισθήματά μου δεν με βοήθησε να καταλάβω γιατί την “μισώ” τόσο πολύ ενώ δεν μου έχει κάνει και τίποτα. Γιατί να απειλούμαι τόσο έντονα; Καταλαβαίνω ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει τα παιδιά μου, ότι εγώ θα πρέπει να τα αφήσω. Πράγμα που δεν θα κάνω ποτέ γιατί η δική μου εμπειρία ήταν τραυματική. Και το χειρότερο είναι ότι έχω και τύψεις για τις σκέψεις μου. Αναρωτιέμαι αν νιώθει έτσι κάποιος άλλος…
Από την: Mama Bear
Αγαπητή Mama Bear,
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο μοίρασμα των σκέψεων και των συναισθημάτων σου.
Διάβασα με προσοχή την ιστορία σου και αρχικά έχω εντυπωσιαστεί από τη μεγάλη αυτογνωσία σου. Έχεις πράγματι καταφέρει να βουτήξεις βαθιά μέσα σου και να καταλάβεις πολλά για τον εαυτό σου και τις ερμηνείες των σκέψεών σου, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο να το καταφέρει κανείς. Και ο βασικός λόγος που είναι δύσκολο, είναι γιατί μας οδηγεί αργά ή γρήγορα στην ιδέα της ανάληψης ευθύνης του εαυτού και των συμπεριφορών μας, ιδέα που εκ πρώτης όψεως δεν είναι ευχάριστη.
Αναφέρεις πως έχεις αναπτύξει αισθήματα μίσους για την μητέρα του άντρα σου και μία φοβία μήπως τα παιδιά σου τη ζητήσουν κάποια στιγμή. Καθώς διάβαζα το μοίρασμά σου, ένιωσα ότι κάποιες φορές μιλούσε η ενήλικη εσύ και κάποιες φορές το πληγωμένο μικρό κοριτσάκι που έχεις μέσα σου, εσύ σε παιδική ηλικία. Η ιστορία σου συνεχίζεται ως τώρα διότι και το τραύμα της εγκατάλειψης συνεχίζει να σε επηρεάζει ενεργά. Ψυχικό τραύμα δεν είναι αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Είναι αυτό που μένει ακόμα ενεργό μέσα μας και επηρεάζει δυσμενώς το παρόν και το μέλλον μας. Υπάρχει μέσα σου ένα πληγωμένο κοριτσάκι που ίσως φοβάται μήπως εγκαταλειφθεί ξανά, αυτή τη φορά, όμως, όχι από τους γονείς της αλλά από τα παιδιά της.
Η μητέρα του άντρα σου εδώ λειτουργεί συμβολικά, παίζοντας τον ρόλο του κακού, της απειλής. Σε προσκαλώ να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που ακριβώς μισείς. Ενδεχομένως να μην αισθάνεσαι απειλή και μίσος για την ίδια ως πρόσωπο αλλά για την ιδέα που εκπροσωπεί, την ιδέα της γιαγιάς που την αγαπούν τα εγγόνια και έχει ρόλο ενεργό. Ίσως να μισείς αυτή την ιδέα επειδή τη βίωσες τραυματικά και να αισθάνεσαι απειλή επειδή το να μένει κανείς με τη γιαγιά σημαίνει εγκατάλειψη για την παιδική σου ψυχή. Κατά συνέπεια, δε θέλεις να το βιώσουν τα παιδιά σου και μέσα από τα παιδιά σου κι εσύ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φοβάσαι, να πασχίζεις να κρατήσεις τα παιδιά μακριά της, να προσπαθείς να αποτρέψεις το δέσιμο μεταξύ τους, ενώ υποσυνείδητα ίσως να προστατεύεις τον εαυτό σου από την εγκατάλειψη.
Είναι πολύ λογικοί οι φόβοι σου και οι ανησυχίες σου, τους καταλαβαίνω, καθώς η ψυχή σου αυτή τη στιγμή είναι σαν μία χύτρα που βράζει. Είναι πολύ σπουδαίο ότι, εκτός από το κομμάτι του εαυτού σου που είναι πληγωμένο και καθοδηγείται από αυτή την «πληγή», υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι, αυτό του ενήλικα που συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές πηγάζουν από αυτή την ανοιχτή πληγή και δεν είναι απολύτως ρεαλιστικά. Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι εσύ έχεις, τελικά, τον έλεγχο του πως θα συμπεριφερθείς στα παιδιά σου. Ναι, ως παιδί βίωσες έντονα την εγκατάλειψη από τους δικούς σου γονείς, ως γονέας όμως τώρα έχεις εσύ τον έλεγχο να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Μέσα από το ρόλο σου ως μητέρα έχεις την ευθύνη και τη δύναμη να προσφέρεις στα παιδιά σου όλη την αγάπη και τη δοτικότητα που υπάρχει μέσα σου. Ακόμα, όταν αισθάνεσαι ότι σε κυριεύει ο φόβος και διάφορες σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου, σε προσκαλώ να τις αμφισβητείς κάνοντας μερικές ερωτήσεις όπως: πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή; Γιατί να θέλουν να με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Για ποιο λόγο να θέλει η μητέρα του άντρα μου να μου πάρει τα παιδιά μου; Οι ερωτήσεις αυτές θα σε βοηθήσουν να επανέρχεσαι από το τραύμα του παρελθόντος στο τώρα και στα δεδομένα του παρόντος.
Θα ήθελα να σου επισημάνω, στο σημείο αυτό, πως οι ερμηνείες που έκανα παραπάνω είναι απλώς ερμηνείες με βάση τα όσα μοιράστηκες και σίγουρα δεν αποτελούν εξηγήσεις, ούτε αντικαθιστούν την προσωπική θεραπεία. Κλείνοντας, λοιπόν, σου προτείνω να επισκεφθείς έναν ειδικό ψυχικής υγείας ώστε να δουλέψεις σε βάθος το τραύμα σου και να έρθεις σε επαφή με το πληγωμένο κομμάτι του εαυτού σου που σε επηρεάζει στο παρόν. Είναι πολύ σπουδαίο το ότι διαβάζεις βιβλία αυτοβελτίωσης και μπράβο σου γι’ αυτό, ωστόσο δεν αντικαθιστούν το προσωπικό ταξίδι θεραπείας με έναν ειδικό, επειδή είναι αρκετά επιφανειακά.
Να θυμάσαι πως δεν είσαι (η) μόνη! Έχεις στα χέρια σου τα δώρα της θέλησης, της αυτογνωσίας, της ευθύνης, της δύναμης. Το μοίρασμα της ιστορίας σου μαζί μου ήταν ήδη ένα πρώτο βήμα προς την εξέλιξή σου.
