Καλησπέρα σας. Σκέφτομαι τόσα πολλά που με απασχολούν που όταν έρθει η στιγμή να τα γράψω απλώς χάνονται. Φοβία, άγχος, αγοραφοβία, αρρωστοφοβία, χαμηλή αυτοπεποίθηση κ.α και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί… Σκέφτομαι ότι, ό τι και να κάνω θα αποτύχω και αυτό με οδηγεί στο να αποτύχω. Απλά καθημερινά πράγματα όπως το σουπερμάρκετ και οι εξωτερικές δουλειές με αγχώνουν, το να εργαστώ μοιάζει με μαραθώνιος, το να οδηγήσω το ίδιο. Δεν βρίσκω ευχαρίστηση σε τίποτα και αν με πιέζουν και κάνω κάτι – έστω να πάω για έναν καφέ- πάλι δεν νιώθω ευχαρίστηση και χαλάρωση. Χάνω το εαυτό μου δεν ξέρω τι μου αρέσει να κάνω, αγαπημένο χρώμα, τραγούδι, φαγητό τίποτα. Δεν έχω κοινωνική ζωή φίλους, δουλειά, χόμπι. Νιώθω ότι δεν έχω στήριξη από κανέναν.
Από την: Ιφιγένεια
Αγαπητή Ιφιγένεια,
Από το μήνυμα σου καταλαβαίνω πως βρίσκεσαι σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Το γεγονός πως ανοίχτηκες και μοιράστηκες την ιστορία σου είναι και το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή του. “Σκέφτομαι τόσα πολλά που με απασχολούν που όταν έρθει η στιγμή να τα γράψω απλώς χάνονται” αναφέρεις. Όταν συμβαίνουν πολλά μέσα σου είναι λογικό πολλές φορές να μην βρίσκεις τις λέξεις να τα περιγράψεις κι οι όποιες λέξεις να φαντάζουν φτωχές.
Διαβάζοντας τις λέξεις “φοβία”, “αγοραφοβία”, “αρρωστοφοβία” και “η λίστα μπορεί να συνεχιστεί”, αναρωτιέμαι πώς προέκυψαν αυτές οι ταμπέλες στον εαυτό σου. Το να περνάς μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο δεν σημαίνει απαραίτητα πως πρέπει κάπως να βαφτίσεις αυτή την κατάσταση.
Το να σκεφτείς πως θα αποτύχεις σε κάτι αν το προσπαθήσεις και γι’ αυτό να μην το προσπαθείς, λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δεν προσπαθώ κάτι γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα τα καταφέρω, άρα αποτυγχάνω και κατηγορώ τον εαυτό μου. Αν όμως δεν προσπαθήσεις πώς μπορείς να ξέρεις το αποτέλεσμα; Κι αν αυτό που ονομάζεις αποτυχία και που εξαρχής μπορεί να φαίνεται σαν αποτυχία, σε οδηγήσει τελικά σε νέους δρόμους και σε νέες ευκαιρίες; Άλλωστε και μόνο η προσπάθεια που θα καταβάλεις, έχει να σου προσφέρει νέες εμπειρίες και να βοηθήσει στην εσωτερική σου ανάπτυξη.
Σίγουρα η βόλτα για ένα καφέ είναι κάτι που πρέπει να προσφέρει ευχαρίστηση. Εφόσον, από τα λόγια σου, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει θα σου πρότεινα να κοιτάξεις μέσα σου. Να αναλογιστείς τι είναι αυτό που σε οδηγεί στο να μην βιώνεις τη χαρά. Έγινε κάποια αλλαγή στη ζωή σου; Βιώνεις κάποια απώλεια; Λες πως νιώθεις πως χάνεις τον εαυτό σου, είναι κάτι που ξεκίνησε ξαφνικά; Υπάρχει κάτι που σε οδήγησε να νιώσεις τόσο μακριά από τον εαυτό σου ώστε να μην ξέρεις ούτε εσύ η ίδια τι σου αρέσει, ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα, φαγητό κλπ;
Αναφέρεις τη δυσκολία και το άγχος σου με το σουπερμάρκετ και τις εξωτερικές δουλειές. Δεν είναι παράλογο σε δύσκολες φάσεις ακόμα και απλές δουλειές να φαίνονται βουνό. Ωστόσο, θα σου σύστηνα να προσπαθείς να τις βγάζεις εις πέρας, καθώς η ολοκλήρωση ακόμα και τις πιο απλής δουλειάς όπως το να πας σουπερμάρκετ, μπορεί να σου δώσει την ώθηση σταδιακά να προχωρήσεις πιο εύκολα στην ολοκλήρωση πιο απαιτητικών έργων και με αυτά αναφέρομαι στην εύρεση εργασίας και στην οδήγηση που αναφέρεις. Σίγουρα και τα δύο είναι κάτι δύσκολο και απαιτούν την ενέργεια και το χρόνο σου. Παράλληλα όμως θα σε βοηθήσουν κι εσένα να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου. Η εύρεση εργασίας θα σε βοηθήσει να νιώθεις ανεξάρτητη με τα δικά σου χρήματα τα οποία μπορείς να χειριστείς όπως εσύ επιθυμείς ενώ η οδήγηση θα ενισχύσει την ανεξαρτησία σου. Ξεκίνα με μια βόλτα στην γειτονιά σου και σιγά σιγά οι βόλτες με ‘σένα οδηγό, θα γίνονται όλο και πιο μακρινές.
Επισημαίνεις την έλλειψη κοινωνικής ζωής, φίλων, χόμπι. Τα χόμπι είναι κάτι προσωπικό, θα μπορούσες να πειραματιστείς με δραστηριότητες και να βρεις τι είναι αυτό που σε τραβάει κ ι όταν το κάνεις νιώθεις πλήρης. Οι φίλοι είναι κάτι που σίγουρα δεν έρχεται κατά παραγγελία, θέλει κόπο και προσπάθεια. Στηριζόμενη στην έκφρασή σου “με πιέζουν για καφέ”, αναρωτιέμαι αν το υποκείμενο είναι κάποιοι φίλοι. Αν είναι φίλοι τότε σίγουρα είναι πολύ θετικό το γεγονός πως νοιάζονται να είσαι μαζί τους στην βόλτα τους. Ωστόσο αν δεν αναφέρεσαι σε φίλους, θα σου σύστηνα να βγαίνεις βόλτες με όποιον σε πιέζει, αλλά και μόνη, και να διεκδικήσεις τις ευκαιρίες να μιλήσεις με άλλους ανθρώπους. Θα μπορούσες ξεκινώντας και κάποιο χόμπι να κάνεις νέες γνωριμίες και να ανοιχτείς προς τα έξω.
Κατανοώ πως αντιμετωπίζεις δυσκολίες σε πολλούς τομείς τη ζωής σου και είναι λογικό να νιώθεις πως χάνεις τον εαυτό σου. Θα σου σύστηνα να σκεφτείς όλα αυτά τα ερωτήματα και να αναλογιστείς πώς ξεκίνησαν όλα αυτά τα συναισθήματα. Το ότι συνειδητοποιείς τις δυσκολίες σου και τις ονοματίζεις είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θα μπορούσες να επισκεφτείς και κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Έτσι θα εκφράσεις όλους τους προβληματισμούς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις σε ένα ασφαλές πλαίσιο και σε ένα άτομο που είναι εκεί, όχι για να σε κρίνει αλλά για να σε καταλάβει και να είναι συνοδοιπόρος σου.
Αγαπητή Ιφιγένεια, δεν είναι παράλογο αν αυτά που αντιμετωπίζεις τώρα φαίνονται απροσπέλαστα και μια μόνιμη κατάσταση, κάθε άλλο θα έλεγα. Βιώνεις μια δύσκολη κατάσταση ψυχολογικά. Όμως το να προσπαθήσεις να συναντήσεις πάλι τον εαυτό σου και να ξανασυστηθείς μαζί του, πέρα από επίπονη και δύσκολη διαδικασία μπορεί να είναι πολύ συναρπαστική και πολύ λυτρωτική για ‘σένα.
Ελπίζω οι σκέψεις μου να φανούν βοηθητικές. Είμαστε στη διάθεσή σου για οτιδήποτε χρειαστείς