Ψtalk:”Nιώθω απέχθεια για την μητέρα μου και δε μπορώ να εκτιμήσω τα καλά της στοιχεία”
Ψtalk:”Nιώθω απέχθεια για την μητέρα μου και δε μπορώ να εκτιμήσω τα καλά της στοιχεία”

Ψtalk:”Nιώθω απέχθεια για την μητέρα μου και δε μπορώ να εκτιμήσω τα καλά της στοιχεία”

Καλησπέρα. Είμαι σχεδόν 20 ετών και μένω στο ίδιο διαμέρισμα μαζί με τη μητέρα μου. Για οικονομικούς λόγους δεν έχω τη δυνατότητα να μετακομίσω μόνη μου. Η σχέση μας είναι τοξική. Λόγω του ότι έχει κάνει πολλά λάθη στο παρελθόν στην ανατροφή μου και γενικότερα επειδή επικρίνω ανοιχτά πολλά άσχημα (κατά τη δική μου άποψη) χαρακτηριστικά της νιώθω απέχθεια για αυτό το άτομο και δε μπορώ να εκτιμήσω τα καλά της στοιχεία. Η τοξικότητα υπάρχει και από τις 2 πλευρές καθώς ούτε εκείνη σέβεται την ατομικότητα μου σε πολλά επίπεδα. Ακόμη και η παρουσία της με ενοχλεί και νιώθω πως αυτό το πράγμα φθείρει τον χαρακτήρα μου και με βγάζει εκτός των ορίων μου σαν άνθρωπο και με εμποδίζει να εξελιχθώ στο να είμαι αυτή που θέλω.

Από την: Βίκυ


Αγαπητή Βίκυ,

Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς! Πάμε, λοιπόν, να σχολιάσουμε μαζί αυτό που σου συμβαίνει.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω σκέφτεσαι ότι είσαι «εγκλωβισμένη» μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, κάτι που σου προκαλεί δυσφορία και σε βάζει να σκέφτεσαι για το μέλλον με έναν πιο απαισιόδοξο-ίσως-τρόπο, σωστά; Σίγουρα, Βίκυ, βρίσκεσαι σε μια αρκετά νεανική ηλικία, σε μια ηλικία που κάνεις όνειρα (και καλά κάνεις), σχέδια, οράματα και γενικότερα, θέλεις να «ανοίξεις τα φτερά σου». Σε αυτό το κομμάτι νομίζω μπορούμε να έρθουμε στη θέση σου όλοι μας, καθώς ένας από τους στόχους ενός νεαρού ενήλικα είναι η ανεξαρτησία.

Λυπάμαι, όμως, που «τα φτερά σου έχουν κοπεί ή έστω τραυματιστεί» και βρίσκεσαι σε μια δύσκολη για εσένα κατάσταση. Μπορώ να υποθέσω ότι δεν είναι αυτός ένας τρόπος που είχες φανταστεί τη ζωή σου. Όσον αφορά στο οικονομικό κομμάτι, αναμφισβήτητα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή, την κοινωνία, αλλά και την επιβίωσή μας και είναι ένας από τους λόγους που έχεις μείνει στο ίδιο σπίτι με την μητέρα σου. Πώς θα σου φαινόταν αν προσπαθούσες με κάποιον τρόπο να αυτοσυντηρηθείς βρίσκοντας κάποια δουλειά (αν δεν δουλεύεις); Ξέρω ότι αυτό είναι ένα επιπρόσθετο φορτίο, ειδικά αν δεν έχεις κάποια ανταπόκριση προς το παρόν, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια εναλλακτική λύση.

Τώρα, φτάνοντας σε αυτό το κομμάτι με τη μητέρα σου, θα ήθελα να τονίσω-όπως έχεις κάνει και μόνη σου-ότι όταν μιλάμε για σχέση, κάνουμε λόγο για αλληλεπίδραση-διάδραση («Η τοξικότητα υπάρχει και από τις 2 πλευρές»). Όσον αφορά σ’ εσένα, αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι το δικό σου μοτίβο σκέψεων και συμπεριφορών (αφού πρώτα το παρατηρήσεις). Ειδικότερα αναφέρεις ότι ένας τρόπος να επικοινωνείς τις ανάγκες σου είναι μέσω της επίκρισης. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που θέλεις όντως να πεις στη μητέρα σου, τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη και το εκφράζεις με έναν πιο επιθετικό τρόπο; Πού έχεις μάθει αυτόν τον τρόπο αλληλεπίδρασης; Καταλαβαίνω ότι εκείνη την στιγμή το συναίσθημά σου είναι αρκετά φορτισμένο και λυπάμαι που αυτό είναι απέχθεια. Πόσο μάλλον λυπάμαι για τα «λάθη», όπως αναφέρεις, που έχουν γίνει στην ανατροφή σου. Δεν αξίζει σε κανέναν να νιώθει ότι δεν λαμβάνει την απαραίτητη φροντίδα κι αγάπη (ειδικά όταν εξαρτάται από άλλους).

Οι γονείς, συνήθως, είναι πολύ σημαντικά για εμάς πρόσωπα, είναι οι πυξίδες μας, ο φακός μας μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις ότι βρίσκεσαι  μόνη σου χωρίς αυτή την καθοδήγηση. Τι θα έλεγες, όμως, να δεις, να αγγίξεις αυτό το τραύμα και την πληγή που υπάρχει μέσα σου, έτσι ώστε να καταφέρεις να την επουλώσεις και να μάθεις να λειτουργείς με πιο λειτουργικούς για εσένα τρόπους (πχ. έκφραση αναγκών σεβόμενη και τις δύο πλευρές-«Αυτή τη στιγμή νιώθω πολύ θλιμμένη, καταλαβαίνω ότι είσαι κουρασμένη και θέλεις να ξαπλώσεις, αλλά θα ήθελα να μου αφιερώσεις 5 λεπτά για αυτό που θα σου πω, είναι πολύ σημαντικό για εμένα». Η διεκδικητική συμπεριφορά είναι κάτι που χτίζεται με τον καιρό και χρειάζεται έκθεση, κόπο και χρόνο. Μην απογοητευτείς αν δεν τα καταφέρνεις στην αρχή ούτε είναι εφικτό να είσαι πάντα διεκδικητική!

Όμως γενικότερα, Βίκυ, έχεις δώσει πολύ μεγάλη σημασία στο «σχετίζεσθαι» ανάμεσα σε εσένα και στη μητέρα σου, οπότε αυτό που θα σου πρότεινα είναι να επισκεφθείτε έναν ειδικό ψυχικής υγείας Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο ειδικευμένο στη Συστημική Ψυχοθεραπεία. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αρκετά κομμάτια μέσα σας που δεν έχουν εκφραστεί με ειλικρινή τρόπο με αποτέλεσμα να εκφράζονται με θυμό. Ο θυμός, όμως, αν μιλούσε θα έλεγε πολλά. Οπότε τι θα έλεγες να δώσετε μια ευκαιρία να ακούσετε προς το παρόν; Σίγουρα είναι πιο εύκολο ό,τι δεν μας αρέσει να το αποφεύγουμε αλλά στη δική σου περίπτωση αναρωτιέμαι αν κάτι τέτοιο είναι λειτουργικό και εφικτό-ή αν όντως είναι, μέχρι πόσο μπορεί να διατηρηθεί σε αυτό το σημείο χωρίς να γίνει επικείμενη έκρηξη. Ένα ακόμη κομμάτι που υποθέτω θα σας δυσκολεύει (εκτός από την αποδοχή και επιθυμία αλλαγής του προβλήματος) είναι και το οικονομικό. Αυτή η επένδυση, όμως, είναι πάνω σε εσάς, για εσάς και θα έλεγα πως αξίζει τον «κόπο»!

* Υ.Γ:  Αυτός ο θυμός που νιώθεις τι σου λέει; Προσπάθησε να δεις τι είναι αυτό που σου λείπει, έτσι ώστε να καταφέρεις να το εκφράσεις και να γίνει αντιληπτό από τον άλλον. Αγάπησε τον εαυτό σου και θα καταφέρεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς!

Εύχομαι να είσαι καλά,

Ιωάννα

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Συμμετοχή στη συζήτηση

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com