Νιώθω συνεχώς την ανάγκη να ικανοποιω τους άλλους. Και όταν κάτι δεν εξελίσσεται καλά στις σχέσεις μου με τους άλλους, νιώθω ότι κάτι έκανα λάθος εγώ. Επιζητω την αναγνώριση, ίσως γιατί δεν την έλαβα σε πρωιμα παιδικά χρόνια, και προσπαθώ πάντα να αποδείξω κάτι. Με επηρεάζει η γνώμη των άλλων για εμένα, ακόμα και αγνώστων και αυτό με κάνει να νιώθω ευάλωτη. Η διάθεση μου επηρεάζεται συνεχώς από την εντύπωση που πιστεύω ότι έχω δώσει σε άλλους. Και δεν θέλω να νιώθω άλλο έτσι. Θέλω να νιώθω καλά με εμένα και να μην καθορίζουν την διάθεση μου αποκλειστικά εξωτερικοί παράγοντες.
Από τον/την: Κλεοπάτρα
Απάντηση:
Αγαπητή μου Κλεοπάτρα,
Με προσοχή διάβασα τον προβληματισμό σου και σκέφτηκα αρκετά πριν να επιχειρήσω να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου για όσα εσύ με θάρρος μας εμπιστεύτηκες.
Αναγνωρίζω αυτό που μας αναφέρεις, ότι συνεχώς βρίσκεσαι σε σχέσεις που επιθυμείς να ικανοποιείς τους άλλους και θα ήθελα να δώσουμε λίγα λεπτά για να σκεφτούμε: προσπαθώ άραγε να ικανοποιώ με τον ίδιο ζήλο και τον εαυτό μου; Και ακόμη περισσότερο, αν εγώ δεν επιχειρώ κάτι τέτοιο, υπάρχει κάποιος άλλος που πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει για εμένα; Η προσωπική ικανοποίηση και ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός που έχει συνοδοιπόρους και θεατές, αλλά σίγουρα ο πρωταγωνιστής σε αυτή την σημαντική παράσταση ζωής είμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι.
Επιζητάς την αναγνώριση των άλλων και αυτό είναι κάτι που όλοι αναζητάμε από το οικείο περιβάλλον μας για αυτό εξάλλου συνάπτουμε σχέσεις και αλληλεπιδράμε στον διαπροσωπικό και κοινωνικό βίο. Ωστόσο, εκείνο που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως ότι επιζητάμε από τους άλλους οφείλουμε πρώτοι να το χαρίζουμε στον εαυτό μας και στην συνέχεια να αντανακλούμε αυτό που οι άλλοι θέλουμε να δούμε σε εμάς. Αν αυτό το φως πηγάζει και λάμπει από μέσα μας, οι άλλοι θα το παρατηρήσουν, θα το προσέξουν και θα το αναγνωρίσουν. Πως όμως μπορεί να γνωρίζει κάποιος που υπάρχει ο διακόπτης σε ένα προσωπικό μας δωμάτιο που τώρα μπαίνει αν εγώ ο ίδιος δεν τον ανοίξω; Πως μπορεί να φαντάζεται ότι αυτό το δωμάτιο έχει φως αν εγώ ο ίδιος δεν του το δείξω ανάβοντας τον διακόπτη μου; Πως μπορεί άραγε να πάρει το θάρρος να ανάψει τον διακόπτη και να δει το φως αν εγώ πρωτίστως δεν του έχω δείξει ότι αυτό μπορεί και θέλω να γίνει; Ενδεχομένως αν κάποιος το έκανε στο σπίτι μας, στο προσωπικό μας χώρο χωρίς την έγκρισή μας να θεωρούνταν αγένεια.
Τι λοιπόν θα μπορούσε να θεωρηθεί στο πιο προσωπικό κεκτημένο μας; Τον εαυτό και την προσωπικότητά μας; Όλα όσα αναζητάμε από τους άλλους, κυρίως τα αναζητάμε από τον ίδιο μας τον εαυτό ξεχνώντας ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε «αυτός ο άλλος», ο πιο σημαντικός «άλλος» στην ζωή μας που αναλαμβάνει την ευθύνη να περπατήσει στον δρόμο που επιθυμεί αφήνοντας τις πατημασιές για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, ως συνοδοιπόροι στον μοναδικό προπορευόμενο. Εμάς τους ίδιους. Στην ζωή μας η μεγαλύτερη αναγνώριση που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η γνώση των δυνατών και των αδύνατων σημείων μας, αγκαλιάζοντας κάθε μέρος μας και αξιοποιώντας τις δυναμικές τους. Ξέρεις, οι άνθρωποι έχουμε μυριάδες δυναμικές που αμελούμε, όσο προσπαθούμε να κερδίσουμε τους άλλους, πλησιάζοντας στον κίνδυνο να χάσουμε εμάς… Κουραζόμαστε, στεναχωριόμαστε και απογοητευόμαστε για ότι οι άλλοι δεν βλέπουν σε εμάς, ενώ ούτε εμείς οι ίδιοι καλά-καλά γνωρίζουμε πόσα είναι εκείνα τα σημαντικά που έχουμε και αξίζει να δούμε στους εαυτούς μας. Νιώθουμε ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι στις γνώμες και τις κριτικές των άλλων, καθώς δεν έχουμε αντιληφθεί το πόσα «όπλα» διαθέτουμε για να υπερασπιστούμε την εικόνα μας, μα προπαντός να χτίσουμε το απυρόβλητο οικοδόμημά μας.
Είμαι βέβαιη ότι και εσύ έχεις πολλές δυναμικές κρυμμένες, οι οποίες σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τις αξιοποιήσεις. Πως θα σου φαινόταν αυτός να είναι ο επόμενός σου «αγώνας»; Πως θα φανταζόσουν μια προσπάθεια που αυτή την φορά στην θέση του οποιοδήποτε «άλλου» που θέλεις να ικανοποιήσεις, θα βρισκόταν ο πιο σημαντικός σου «άλλος» ΕΣΥ; Πως θα μπορούσε αυτή η προσπάθεια να ξεκινήσει και ποια οφέλη θα μπορούσε να σου χαρίσει; Πως θα σκεφτόσουν αυτή την προοπτική στην πράξη;
Αγαπητή μου Κλεοπάτρα, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου και μαζί μας αυτές σου τις σκέψεις. Σε ευχαριστώ που μας έδωσες την ευκαιρία να ακούσουμε και εμείς λίγο τους εαυτούς μας. Είμαι σίγουρη ότι αντίστοιχους προβληματισμούς έχουμε αντιμετωπίσει όλοι στην ζωή μας. Όλοι έχουμε αισθανθεί ευάλωτοι δίπλα σε ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν την αξία μας, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί εμείς εξακολουθήσαμε να στεκόμαστε δίπλα τους ενώ έχουμε την δύναμη να κινηθούμε και να αναζητήσουμε την θέση μας; Να βρούμε το σημείο που θα νιώθουμε εμείς καλά, που θα μας προσφέρει όσα η ψυχή και η καρδιά μας…Να δώσουμε τον χρόνο, έτσι ώστε αυτή την φορά να έρθουν άλλοι να σταθούν δίπλα μας. Μήπως είναι η στιγμή να αντιστρέψουμε λίγο τους κανόνες και να αναλάβουμε τους ρόλους μας έχοντας ως κύριο αυτό που πραγματικά είμαστε, εμάς;
Σου αξίζει να νιώθεις και να είσαι καλά Κλεοπάτρα μου! Κι επειδή ακριβώς σου αξίζει, μην χαραμίζεις αυτό σου το δικαίωμα!
Ελπίζω αυτές μου οι σκέψεις να σε βοήθησαν να επανεξετάσεις του προβληματισμούς σου και να σε οδηγήσουν σε ενέργειες και λύσεις που είμαι σίγουρη ότι γνωρίζεις και θεωρείς ότι είναι η ώρα να προβείς.
Θα χαρώ πολύ να μοιραστείς μαζί μας ξανά, όσα θα ήθελες. Είμαστε στην διάθεσή σου για να σε ακούσουμε.
