Νοιώθω πως η καραντίνα με κουράζει στεναχωριεμαι όλο καο πιο πολυ και θελω να κοιμαμαι. Το χειροτερο ειναι οτο με την συμπεριφορά μου επηρεάζω και τα άτομα που ειναι κοντά μου.
Από τον/την:Μαρία
Γλυκιά μου Μαρία,
Πρώτα πρώτα να σε ευχαριστήσουμε για τη διάθεση σου να μας γράψεις και να μας καταθέσεις τον προβληματισμό σου. Μας δίνει κι εσύ τη δική σου ευκαιρία με τον δικό σου μοναδικό τρόπο να σε πλησιάσουμε, και τελικά να πλησιάσουμε και τον εαυτό μας και την αλήθεια μας με αυτό τον τρόπο.
Μας φέρνεις ένα θέμα που πρωταγωνιστεί στις ζωές όλων τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο δεν πρωταγωνιστεί με τον ίδιο ρόλο στη ζωή του καθένα. Είναι εύκολο να πέσουμε λοιπόν στην παγίδα να θεωρήσουμε ότι εφόσον όλοι ζούμε σε καθεστώς καραντίνας, είναι και παρόμοια η εμπειρία αυτού για όλους. Είναι λοιπόν σημαντικό να δούμε πώς ο καθένας από εμάς το βιώνει, και στην προκειμένη να δούμε πώς το βιώνεις εσύ.
Η δική σου εμπειρία έχει την αίσθηση μιας μεγάλης κούρασης, μιας εξάντλησης, και μιας ολοένα και μεγαλύτερης θλίψης. Μοιάζει η μόνη διέξοδος από αυτό το δυσάρεστο φορτίο να είναι ο ύπνος. Παράλληλα μας λες ότι το χειρότερο είναι ότι επηρεάζεις τα κοντινά σου πρόσωπα με αυτή σου τη συμπεριφορά. Αυτή λοιπόν η φράση σου από τη μία με κάνει να αισθάνομαι πολύ έντονα την ενοχή σου, ότι στεναχωρείς τους αγαπημένους σου και αυτό είναι κάτι δύσκολο, μάλιστα το χειρότερο όπως μας λες, χειρότερο κι από τον πόνο που αισθάνεσαι εσύ. Από την άλλη όμως, με κάνει να σκέφτομαι ότι μέσα σε αυτή την εξάντληση και τη θλίψη που αισθάνεσαι και την ανάγκη σου για απόσυρση μέσα από τον ύπνο, αυτό σου το νοιάξιμο για τους ανθρώπους σου μοιάζει στα δικά μου μάτια σαν ένα μικρό παραθυράκι. Το οποίο μικρό παραθυράκι όσο κι αν θες να κλείσεις για να μείνεις μόνη, να ξεκουραστείς, να αποσυρθείς από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, το φυσάει ένα αεράκι και το κρατά ανοιχτό. Και ίσως αυτό το αεράκι να είναι το ίδιο που φύσηξε και σε έκανε να μας γράψεις. Και ίσως αυτό το αεράκι ξεκινά από εσένα την ίδια, από εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που προσπαθεί να μείνει σε σύνδεση κι επαφή, που επιμένει να σχετίζεται όσο κι αν το άλλο κομμάτι του εαυτού σου αποσύρεται, εξαντλείται και βυθίζεται στη θλίψη του.
Και θέλω να σου πω ότι εγώ τα βλέπω και τα ακούω και τα δύο, και είναι και τα δύο υπαρκτά και εξίσου σημαντικά, γιατί είναι και τα δύο δικά σου! Δεν ξέρω αν μπορείς κι εσύ να συνδεθείς και με τα δύο αυτά κομμάτια σου. Από τη μία με το κλειστό σου δωμάτιο όπου εκεί χρειάζεσαι ησυχία για να ξεκουραστείς από τι θλίψη που βιώνεις εξ αιτίας αυτής της κατάστασης. Κι από την άλλη με το παραθυράκι σου, εκείνο που μένει ανοιχτό, κι από εκεί ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων σου που σε καλούν να επικοινωνήσεις. Αναρωτιέμαι αν συνδεθείς με όλα αυτά τα σύμβολα και τις δυναμικές τους, κι αν τα αναγνωρίσεις, ίσως τότε να μπορείς να βιώσεις ολοκληρωμένα την εμπειρία σου, και να έχεις την επιλογή είτε να αποσυρθείς και να μείνεις με τη θλίψη σου, είτε να ανοίξεις το παράθυρο όσο εσύ θες και να συνδεθείς και να σχετιστείς και με τους άλλους. Φαίνεται να σου είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά και θα ήθελα να σε προσκαλέσω να σου επιτρέψεις να είσαι και τα δύο.
Ελπίζω Μαρία μου να κατάφερα να πλησιάσω όσο το δυνατό πιο κοντά στο σημείο που βρίσκεσαι, και για ό, τι παραπάνω χρειαστείς είμαστε στη διάθεσή σου!
